گروه خیابانی: چگونه به خیابان سسمی رسیدیم

گروه خیابانی: چگونه به خیابان سسمی رسیدیم روایت می‌کند که کارگاه تلویزیونی کودکان چگونه به عنوان ایده‌ای توسط محقق رفتارشناسی لوید موریست جونیور و تهیه‌کننده تلویزیونی جوئن گانز کونی آغاز شد. آنها می‌خواستند ساعاتی را که کودکان صرف تماشای تلویزیون می‌کردند به استفاده‌ای مثبت و مفید از زمان تبدیل کنند. کونی با اعتقاد به اینکه این رسانه می‌تواند به عنوان راهی برای آموزش کودکان و کمک به درک آن‌ها از جهان پیرامونشان مورد استفاده قرار گیرد، تیمی از مدیران خلاق را گرد هم آورد که تاریخ‌ساز شدند و تفاوتی ایجاد کردند.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد تاثیرات ماندگار کوچه سسامی بر کودکان صحبت کنند. به نظر شما این تاثیرات در دنیای امروز چه بوده است، هم در ایالات متحده و هم در سراسر جهان؟
• چرا نشان دادن تنوع در یک جامعه مهم است؟ چه اتفاقی می‌افتد وقتی یک کودک به ندرت کسی مثل خودش را در رسانه‌ها می‌بیند - یا، همانطور که اغلب اتفاق می‌افتد، کسی مثل خودش را به عنوان یک شرور یا کمتر از حد معمول می‌بیند؟
• چگونه سرگرمی بر جامعه و به‌طور خاص بر ذهن‌های در حال رشد تأثیر می‌گذارد؟ برنامه‌های تلویزیونی کودکان در دهه 1960 تا چه حد به پلتفرم‌های سرگرمی امروزی مانند یوتیوب، تیک‌تاک، برنامه‌های دیجیتال و بازی‌های ویدئویی شباهت دارند؟ و چه تفاوت‌هایی با هم دارند؟
• چگونه افرادی که خیابان سمسم را ساختند، استقامت، فروتنی و صداقت را نشان می‌دهند؟ چرا این نقاط قوت شخصیت مهم هستند؟ چگونه خیابان سمسم یک همکاری واقعی از مفهوم تا اجرا بود؟
• چرا فکر می‌کنید بچه‌ها وقتی با والدینشان رسانه‌های آموزشی تماشا می‌کنند، بیشتر یاد می‌گیرند؟ چگونه تماشای مشترک با افزایش تکه‌تکه‌شدن و تقسیم‌شدن پلتفرم‌های سرگرمی کاهش یافته است؟ این موضوع چه تأثیری می‌تواند داشته باشد؟

والدین باید بدانند که مستند خیابان‌گردان: چگونه به خیابان سسمی رسیدیم، نگاهی شاد و دلپذیر به خلق، تکامل و میراث یک برنامه تلویزیونی کلاسیک کودکان است. این مستند الهام‌بخش، داستان گروهی کوچک از افرادی است که با هدف برقراری عدالت آموزشی در جوامع محروم، قانون‌گذاران، سیاستمداران، هنرمندان، روانشناسان کودک، سلبریتی‌ها و شبکه‌های تلویزیونی را گرد هم آوردند. این مستند بینش و درکی از تاثیر تعهد تیم سازنده به داشتن یک گروه متنوع و نقش آن در ایجاد دیدگاه‌های فراگیرتر در ایالات متحده ارائه می‌دهد. کودکان و نوجوانانی که طرفدار این برنامه هستند، ممکن است از این موضوع ناامید شوند که این مستند به نسخه‌های جدیدتر خیابان سسمی نپرداخته است. بیشتر داستان اصلی و اتفاقات در دهه ۶۰ تا ۸۰ میلادی رخ می‌دهد (حتی المو هم در این مستند حضور ندارد). در پشت صحنه این فیلم، می‌توانید شاهد لحظات خنده‌داری باشید که در آن اسکار بداخلاق و پرنده بزرگ از الفاظ خفیف ناسزا ("جهنم" و "لعنت") استفاده می‌کنند و درباره روابط جنسی شوخی می‌کنند. همچنین عروسک‌های اولیه جیم هنسون در یک سری آگهی‌های تجاری به صورت خنده‌دار و طنزآمیز خشونت‌آمیز هستند: منفجر می‌شوند، برند می‌شوند و توسط کالسکه‌ای زیر گرفته می‌شوند (اما معمولا بعد از آن سالم نشان داده می‌شوند). تصاویری از دهه ۶۰ میلادی، افراد سیگار به دست را نشان می‌دهد که البته برای آن دوران طبیعی بود و در یک صحنه، عروسکی به نظر می‌رسد که نوشیدنی الکلی می‌نوشد. برای اطلاع از فیلم‌های مشابه، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب‌های فیلم خانوادگی ثبت‌نام کنید.

این یک مستند فوق‌العاده است. فرقی نمی‌کند در چه خیابانی بزرگ شده‌اید، اگر در دهه ۶۰ یا بعد از آن در ایالات متحده متولد شده باشید، احتمال اینکه در خیابان سسمی بزرگ شده باشید وجود دارد. و همانطور که فیلم ماریلین آگرلو نشان می‌دهد، شما و کشور از آن خیلی بیشتر از یادگیری الفبا بهره بردند. کونی یک تهیه‌کننده تلویزیونی بود که متوجه شد بچه‌ها در روزهای اولیه و بدون نظارت تلویزیون، مقدار زیادی تلویزیون تماشا می‌کنند: حدود نیمی از ساعات بیداریشان. و او می‌دانست که بیشتر برنامه‌ها فرصت‌طلبانه هستند و به دنبال کسب درآمد هستند، نه به فکر رفاه کودکان. او فرصت استفاده از علاقه کودکان به تلویزیون برای آموزش آنها را دید. آنچه که به عنوان امیدی برای دادن شانس برابر به بچه‌های جوامع کم‌برخوردار برای داشتن پایه آموزشی شروع شد، به پلتفرمی تبدیل شد که نحوه دید بچه‌های بی‌شمار به تفاوت‌های نژادی، جنسیتی، سنی و توانایی را متحول کرد.خیابان سیسمونی، گروهی از تهیه‌کنندگان تلویزیونی، عروسک‌گردان‌ها، موسیقی‌دانان، روانشناسان کودک و نویسندگان فیلمنامه، هر کدام در کار خود مهارت داشتند، اما در کنار هم، نابغه بودند. همه مصاحبه‌شوندگان در مستند «گروه خیابانی» تواضع زیادی از خود نشان می‌دهند و به نظر می‌رسد که تا حدودی تحت تاثیر توانایی‌های یکدیگر قرار گرفته‌اند. برای هر بیننده‌ای، به ویژه نوجوانان، این مستند می‌تواند امیدی در مورد دستاوردهای احتمالی آنها در جهان ایجاد کند. بینندگان درک خواهند کرد که پشتکار و کار با هدف چقدر مهم است و اینکه «خانواده کاری» می‌تواند رضایت شخصی زیادی به همراه داشته باشد. در عین حال، این فیلم از بیان حقیقت دوری نمی‌کند، از جمله اینکه بسیاری از مردان خلاق این برنامه، زمان بیشتری را صرف سرگرم کردن کودکان در برنامه می‌کردند تا با فرزندان خود. در کمتر از دو ساعت، پیام‌های زیادی در این مستند وجود دارد، اما پیام اصلی آن مشابه پیام خیابان سیسمونی است: هر کسی می‌تواند از نظر اجتماعی ارزشمند باشد. و درست مثل این برنامه، شما و فرزندانتان با تماشای آن بهتر خواهید شد.