رونین‌های ۴۷ نفره

در ژاپن فئودالی باستان، لرد شیطانی کیرا (تادانوبو آسانو) و یک جادوگر (رینکو کیکوچی) توطئه می‌کنند تا با بی‌آبرو کردن رهبر یک استان رقیب، لرد آسانو، و تبدیل سامورایی‌های آن استان به رونین (یعنی سامورایی‌های بدون ارباب)، آن استان را به دست بگیرند. بعد از یک سال بقا در اسارت، اوشی (هیرویوکی سانادا) رونین‌ها را برای انتقام دور هم جمع می‌کند و از یک نیمه‌خون مرموز به نام کای (کیانو ریوز) که به نظر می‌رسد توانایی‌های خاصی دارد، کمک می‌گیرد. آن‌ها باید با هم جلوی لرد کیرا را قبل از ازدواجش با میکا (کو شیباساکی)، دختر زیبا و لرد آسانو، بگیرند. کای دلیل دیگری هم برای رفتن به جنگ دارد: او به طور پنهانی میکا را دوست دارد و میکا هم او را دوست دارد. اما آیا رونین‌ها می‌توانند از سد احتمالات غیرممکن و جادوگری که در پیش رو دارند، بگذرند؟

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد خشونت فیلم صحبت کنند. آیا هیجان‌انگیز است یا وحشتناک؟ چه حسی به شما می‌دهد؟ آیا نمایش خون، خشونت را واقعی‌تر نشان می‌دهد؟ در خشونتی که روی پرده می‌بینیم، واقعاً چه میزان خونریزی رخ می‌دهد؟
• چطور در مورد ایده‌ی یک شخصیت اصلی سفیدپوست و یک کارگردان سفیدپوست که این داستان را روایت می‌کنند فکر می‌کنید؟ آیا افراد غیر ژاپنی مجاز به روایت یک داستان ژاپنی هستند؟ چگونه فرهنگ‌های مختلف می‌توانند به طور مثبت یکدیگر را در فیلم‌ها نمایندگی کنند؟
• شخصیت «مرد چاق و شاد» کلیشه‌ای است؟ هدف او در فیلم چیست؟

داستان 47 رونین بر اساس یک داستان معروف ژاپنی است که در قرن هجدهم اتفاق افتاده است. اگرچه خشونت در این فیلم نسبتا خونی نیست، اما مبارزات شمشیرزنی با هنرهای رزمی ترکیبی و دو مورد قطع سر وجود دارد. شخصیت‌ها با تیر مورد اصابت قرار می‌گیرند و به نظر می‌رسد می‌میرند. شخصیت‌ها خودکشی آیینی انجام می‌دهند. همچنین برخی خشونت‌های فانتزی مانند جادوگری و هیولا را می‌بینیم. رابطه جنسی موضوع مهمی نیست، اما شخصیت‌های اصلی مرد و زن عاشق هم نشان داده می‌شوند، اگرچه به ندرت یکدیگر را لمس می‌کنند. برخی از کنیزان که آرایش غلیظ دارند و به مردان خدمت می‌کنند، بخشی از داستان هستند. مردی تحت طلسم قرار می‌گیرد و توهماتی دارد. یکی از این توهمات این است که تصور می‌کند دخترش مورد تجاوز قرار گرفته است، اگرچه کاملاً پوشیده است. برای آگاهی از فیلم‌های مشابه بیشتر، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت نام کنید.

در پی چند نسخه کلاسیک از این داستان، از جمله فیلم ۱۹۴۱ کنجی میزوگوچی و نسخه ۱۹۶۲ با بازی توشیرو میفونه، این نسخه جدید به زبان انگلیسی به نظر کاملا بی‌هدف می‌رسد. به‌علاوه، این فیلم به‌طور مبهمی توهین‌آمیز است و برای جلب توجه مخاطبان غربی، به یک کارگردان غربی، کارل رینش، و یک ستاره غربی، کیانو ریوز، متکی است. رینش فیلمی تحویل می‌دهد که بسیار جدی است، اما کاملا بی‌روح. صحنه‌های اکشن کاملا گیج‌کننده هستند و چندین خط داستانی کوچک به‌طور تنبلی رها یا نادیده گرفته می‌شوند. (با آن سامورایی که توسط جادوگر مسموم شد، چه اتفاقی افتاد؟) ریتم فیلم یکنواخت و بی‌حس‌کننده است. تنها تلاش فیلم برای طنز به قیمت یک مرد چاق و شاد است که فقط نشان‌دهنده عقب‌ماندگی فرهنگی کل پروژه است. در نهایت، این فیلم یک شکست گران‌قیمت است که استعدادهای بازیگرانش را هدر داده است.