«نامه‌هایی به ژولیت»

سوفی هال (با بازی آماندا سایفرد) یک ویراستار سخت‌کوش در مجله نیویورکر است، اما آرزوی نویسندگی در این مجله را دارد. او به همراه نامزدش ویکتور (با بازی گائل گارسیا برنال)، سرآشپز مشغولی که ترجیح می‌دهد با تامین‌کنندگان شراب، پنیر و روغن زیتون رستوران جدیدش وقت بگذراند تا با نامزدش گردش کند، به ورونا در ایتالیا می‌رود. سوفی به خانه توریستی جولیِت شکسپیر می‌رود، جایی که زنان عاشق‌پیشه‌ای از هر سنی را می‌بیند که نامه‌هایی می‌نویسند و آن‌ها را در دیواری سنگی قرار می‌دهند. او متوجه می‌شود که گروهی از زنان ایتالیایی به نام "منشی‌های جولیِت" به تمام این نامه‌ها پاسخ می‌دهند و در حالی که به آن‌ها در جمع‌آوری نامه‌ها کمک می‌کند، نامه‌ای قدیمی از زنی بریتانیایی به نام کلر (با بازی ونزیا ردگریو) پیدا می‌کند. سوفی پاسخی صمیمی می‌نویسد و چند روز بعد، کلر و نوه‌اش چارلی (با بازی کریستوفر ایگان) که مردی شکاک است، به ورونا می‌آیند تا سفری را برای پیدا کردن عشق گمشده کلر، لورنزو، آغاز کنند. سوفی که به آن‌ها ملحق شده، رابطه‌ای عاشقانه و متناقض با چارلی پیدا می‌کند، در حالی که آن‌ها به جستجوی لورنزو ادامه می‌دهند.

• «خانواده‌ها می‌توانند در مورد پیام کلی فیلم در مورد عشق اول صحبت کنند. آیا فکر می‌کنید نوجوانان اغلب احساس می‌کنند که داستان‌های عاشقانه‌شان در گذر زمان دوام خواهد آورد؟ واقعیت چیست؟»
• «تفاوت رابطه سوفی با ویکتور و رابطه‌اش با چارلی چیست؟ چگونه یکی از این روابط به‌عنوان ترجیحی نسبت به دیگری نشان داده می‌شود؟»
• سوفی می‌گوید وسواسش مانع از اتمام داستان‌هایش می‌شود. چه چیزی در مورد داستان «نامه‌هایی به ژولیت» متفاوت است؟ چه چیزی به سوفی کمک می‌کند تا جسارت ارسال آثارش را پیدا کند؟ آیا این فیلم سوفی را به عنوان فردی قدرتمند به تصویر می‌کشد یا وابسته به دیگران؟ آیا این ویژگی در فیلم‌های عاشقانه معمول است؟

«والدین باید بدانند که این درام عاشقانه، یک داستان عاشقانه بی‌آزار، سبک و سرگرم‌کننده برای نوجوانان و جوانان است. محتوای قابل اعتراض بسیار کمی در آن وجود دارد—فقط چند بوسه، گفتگوهای بامزه و عاشقانه، و برخی اشاره‌های ملایم به عشق، عاشقی و روابط عاشقانه. از نظر زبانی، تنها یک بار کلمه "s--t" استفاده شده است، به جز برخی کلمات بریتانیایی مثل "blasted" و "bollocks"، و همچنین صحنه‌هایی از بزرگسالان که در موقعیت‌های اجتماعی از نوشیدن شراب یا شامپاین لذت می‌برند. پیام اصلی فیلم حول تمایز عشق واقعی و ابدی است، که ادعا می‌کند هرگز از بین نمی‌رود. شخصیت اصلی، یک روزنامه‌نگار جوان، تشویق می‌شود تا در حرفه‌اش ریسک کند، اما یک مرد (و عشق گمشده یک زن سالخورده) او را متقاعد می‌کند که به خودش ایمان داشته باشد. برای آگاهی از فیلم‌های مشابه، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی "شب فیلم خانوادگی" ثبت‌نام کنید.»

با بازیگران کمتر، این داستان عاشقانه افسانه‌ای تقریباً غیرقابل تماشا می‌شد. بسیار کلیشه‌ای و قابل پیش‌بینی است — از همان لحظه‌ای که چارلی (با بازی بازیگر انگلیسی جذاب سریال درام کوتاه Kings) وارد دفتر جولیِت می‌شود، واضح است که او و سوفی کاری را که هر زوج سینمایی که به‌طور اتفاقی با هم آشنا می‌شوند، انجام می‌دهند — عاشق یکدیگر می‌شوند. فیلم موفق می‌شود گارسیا برنال، که معمولاً یکی از جذاب‌ترین و دوست‌داشتنی‌ترین بازیگران است، به‌عنوان یک دوست صمیمی به جای نامزد نشان دهد، و این موضوع کمی غیرقابل باور است. هیچ جذابیت خاصی در کشش بین چارلی و سوفی وجود ندارد، و در واقع، بیشترین جرقه داستان بین کلر و لورنزو است، که قابل درک است، با توجه به بازیگر، فرانکو نرو، که همسر واقعی ردگریو است.«جذابیت قابل توجه سیفرید، همراه با حضور ردگریو و تم رومئو و ژولیت، این کمدی رمانتیک نه‌چندان جذاب را از سطل زباله نجات می‌دهد. مکان‌های دیدنی ایتالیا بیش از خط داستانی فیلم جذاب هستند و وقتی موسیقی متن ایتالیایی شروع می‌شود، فیلم به یک برنامه سفر طولانی تبدیل می‌شود. گروهی متشکل از ۱۵ زن وجود دارند که به نامه‌های عاشقانه ژولیت پاسخ می‌دهند، و تعجب‌آور نخواهد بود اگر شاهد افزایش نامه‌ها و بازدیدکنندگان عاشق‌پیشه در ورونا باشیم. این قطعاً داستان عاشقانه‌ای برای تمام دوران‌ها نیست، اما شیرین و پیش‌بینی‌پذیر است و دقیقاً همان چیزی است که دختران جوان از آن لذت می‌برند.»