اورگان

در اورگن، هاکان (سرکان چای اوغلو) و گای (فریت آکتوگ)، دو دانشجوی سابق فیلم‌سازی ترکیه‌ای، به استانبول سفر می‌کنند و سعی می‌کنند یک نوار کاست قرض گرفته‌شده را به دوست قدیمی خود بازگردانند در حالی که دوستشان در خانه نیست. سرایدار بدبین ساختمان آن‌ها را دزد فرض می‌کند و پلیس را خبر می‌کند، اما قبل از آن گای سرایدار حساس را از پله‌ها پایین می‌اندازد. اگرچه سرایدار آسیب نمی‌بیند، اما می‌خواهد شکایت کند. به بسیاری از شخصیت‌های بی‌ربط صحنه‌های طولانی و پیچیده‌ای داده می‌شود که مشکلاتی را مطرح می‌کنند، از جمله یک کارگر جنسی غمگین در ایستگاه پلیس، یک سرهنگ بازنشسته با شکایات، یک فیلم‌ساز که رؤیای کار با یک ستاره را دارد، و یک کمیسر پلیس که از بیماری لاعلاج می‌ترسد. تا پایان روز، تمرکز دوباره به درگیری اصلی بازمی‌گردد و آشفتگی حل می‌شود.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد نحوه‌ای که شخصیت‌ها همه‌چیز را در مورد خودشان می‌دانند صحبت کنند. چرا فکر می‌کنید فیلم‌سازان تصمیم گرفتند از خط اصلی داستان فاصله بگیرند تا یک کارگر جنسی، یک سرهنگ بازنشسته، یک سرپرست نادیده گرفته شده و یک کارگردان خودشیفته را به نمایش بگذارند؟
• آیا فیلم به خوبی به تماشاگران نشان می‌دهد که کدام شخصیت‌ها مهم هستند و کدام نه؟ این موضوع چگونه بر کیفیت روایت داستان تأثیر می‌گذارد؟
• آیا فکر می‌کنید اگر این متن کوتاه‌تر بود و حروف اضافه کمتری داشت، بهتر می‌شد؟ چرا یا چرا نه؟

والدین باید بدانند که اورگن یک کمدی ترکی است که در استانبول دهه ۱۹۸۰ اتفاق می‌افتد. دو دانشجوی سابق فیلم که به شهر می‌آیند، سعی می‌کنند یک وسیله قرض گرفته شده را برگردانند و دستگیر می‌شوند. یک مرد از پله‌ها می‌افتد اما آسیبی نمی‌بیند. در زبان فیلم از کلمات فحش و ناسزا استفاده شده است. زوج‌هایی در فیلم رابطه جنسی مختصر و پوشیده دارند. به تروریست‌ها، چپ و راست‌ها، آنارشیست‌ها، قاچاقچیان مواد مخدر و قاچاقچیان اسلحه به عنوان مثال تهدیدات جامعه اشاره می‌شود. در فیلم سیگار کشیدن هم وجود دارد. این فیلم به زبان ترکی و با زیرنویس انگلیسی است. برای آگاهی از فیلم‌های مشابه بیشتر، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت نام کنید.

اگر فقط شخصیت‌ها بیشتر از کلیشه‌ها بودند، اگر فقط اورگن به مونولوگ‌های کسل‌کننده‌ای در مورد عشق، جنگ و فیلم‌سازی سرگردان نمی‌شد، این می‌توانست یک فیلم دانشجویی سرگرم‌کننده یا کوتاه باشد. در حال حاضر، تنها شخصیت جالب یک بازیگر مشهور است که توسط نجات ایسلر با اعتماد به نفس بازی می‌شود، و او تا ۱۵ دقیقه آخر ظاهر نمی‌شود. کارگردان به وضوح قصد ساختن یک فیلم خوب را داشت اما قضاوت او اشتباه است. او گفته است که از این فیلمنامه به دلیل اینکه در دهه ۸۰ اتفاق می‌افتد خوشش آمده است، زمانی که او فکر می‌کرد مردم ساده‌لوح‌تر بودند. او ادعا می‌کند که همه آن زمان فکر می‌کردند دهه ۸۰ یک دوره بد است، اما طبق گفته او، ما اکنون می‌دانیم که هر دهه بعدی بسیار بدتر بوده است. این یک پیش‌فرض جالب است، اما واقعا در فیلم ظاهر نمی‌شود.به جای آن، او اغراقی کمیک از سادگی شخصیت‌هایش خلق کرده است به حدی که شخصیت‌ها فقط ناآگاه و کم‌اطلاع به نظر می‌رسند. ما که با دید تحقیرآمیز به گذشته نگاه می‌کنیم، احساس می‌کنیم در دیدگاهمان نسبت به آنها اشتباه و ساده‌لوح بوده‌ایم. فیلم با یک کلیشه دیگر به پایان می‌رسد -- ما می‌فهمیم که برخی از شخصیت‌هایی که هرگز به آنها اهمیت ندادیم، ۲۰ سال بعد چه سرنوشتی پیدا کردند.