کانتارو: کارمند خوش‌خوراک

در کانتارو: مردِ کارمندِ دندانِ شیرین، کانتارو آمِتانی برنامه‌نویس کامپیوتر، به حدی به شیرینی‌جات علاقه دارد که شغلش را رها می‌کند تا بتواند کاری انعطاف‌پذیرتر پیدا کند و به عنوان فروشنده در یک شرکت انتشاراتی مشغول به کار می‌شود. هر روز برای فروش به محله‌های مختلف توکیو می‌رود و به حدی کارآمد است که همیشه وقت کافی برای توقف در یک مکان دیگر و خوردن دسر دارد. کانتارو سفرهایش را با دقت زیادی برنامه‌ریزی می‌کند و فقط بهترین شیرینی‌جات را انتخاب می‌کند و در حین خوردن، آن‌ها را به صورت جزئی توصیف می‌کند. دسرها اغلب کانتارو را به حدی به وجد می‌آورند که خودش را به عنوان یکی از مواد تشکیل‌دهنده آن‌ها تصور می‌کند و به ماجراجویی‌های دیوانه‌واری می‌رود. متاسفانه، اگر کسی در دفتر کارش متوجه شود که او در حال تنبلی است، دردسر بزرگی برایش درست می‌شود. به همین دلیل او باید علاقه‌اش را — و وبلاگش را! — مخفی نگه دارد.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد عواقب احتمالی برای کانتارو صحبت کنند، اگر او در حین ساعات کاری در کانتارو: دندان‌های شیرین کارمند، در حال خوردن دسر دیده شود. تفاوت‌های فرهنگی واضحی بین محیط کار ژاپنی در کانتارو و محیط کار آمریکایی وجود دارد، اما همپوشانی زیادی هم بین آنچه مجاز است و آنچه مجاز نیست وجود دارد. آیا کاری که کانتارو انجام می‌دهد اشتباه است؟ آیا مهم است که او بهترین فروشنده در دفترش باشد، در حالی که دائماً قوانین را زیر پا می‌گذارد؟
• کانتارو به وضوح رابطه‌ای افراطی با غذا دارد. غذا برای او چه معنایی دارد؟ چرا اینقدر به مواد اولیه و نحوه آماده‌سازی غذا اهمیت می‌دهد؟ آیا دسر برای کانتارو فقط یک خوراکی خوشمزه است؟
• خانواده‌ها می‌توانند در مورد میزان تعهد و تلاش سخت صحبت کنند که حتی برای ساختن چیزی به سادگی دسر لازم است. کانتارو اغلب در مورد اینکه سرآشپزها چگونه نسخه‌های کامل دسرها را کشف کردند، صحبت می‌کند. چرا اینقدر کار می‌برد؟ آیا ارزش وقت و انرژی را دارد؟ تعهد به یک چیز خاص به چه معنی است؟

والدین باید بدانند که کانتارو: شیرین‌کامِ کارمند یک سریال ژاپنی بسیار عجیب و غریب است که داستان کانتارو، یک فروشنده ظاهراً جدی، را دنبال می‌کند که از کار خود غیبت می‌کند تا دسر بخورد. این سریال مانند یک کمدی موقعیت اداری تنظیم شده و حاوی طنزهای مختلفی است که حول این موضوع می‌چرخد که آیا کانتارو هنگام ساعات اداری در حال خوردن دسر لو می‌رود یا خیر. اما نکته جالب این است که در مرکز هر قسمت، کانتارو به یک رستوران ژاپنی واقعی می‌رود، جایی که دسر سفارش می‌دهد و به طور مفصل توضیح می‌دهد که چگونه تهیه می‌شود، مانند یک نسخه داستانی از یک برنامه شبکه غذایی. این دسرها اغلب کانتارو را به وجد می‌آورند و او توهم می‌کند که یکی از مواد تشکیل‌دهنده دسر شده است. به عنوان مثال، وقتی لوبیا قرمز می‌خورد، به آقای پبی بدل می‌شود و سرش به شکل لوبیا درمی‌آید. اگر از غذا و چیزهای عجیب و غریب خوشتان می‌آید، این سریال کاملاً مطابق سلیقه شماست.

مانند خود کانتارو، این سریال به قدری در مورد دسرها جدی است که تقریباً غیرممکن است کسی را تحت تأثیر قرار ندهد. هر بار که کانتارو به رستورانی می‌رود (همه آنها مکان‌های واقعی در توکیو هستند)، به طور عمیق در مورد آنچه که دسر را عالی می‌کند صحبت می‌کند، از نحوه آماده‌سازی، مواد تشکیل‌دهنده و در نهایت، مزه واقعی آن می‌گوید. این سریال از تکنیک‌های متنوعی استفاده می‌کند تا هر کدام از توصیفات کانتارو را به یک تجربه بصری غنی تبدیل کند. مواد تشکیل‌دهنده به صورت زیبا و با جزئیات نشان داده می‌شوند و کانتارو اغلب واکنش‌های احساسی شدیدی به آنها نشان می‌دهد. هر دسر کانتارو را به حدی در رویا فرو می‌برد که او خود را به عنوان یکی از مواد تشکیل‌دهنده دسر می‌بیند: وقتی که دسر کیکاگوری خربزه‌ای می‌خورد، به مرد خربزه‌ای تبدیل می‌شود و با عروس خربزه‌ای‌اش می‌رقصد؛ پاچ پارفیت الهام‌بخش تصویری است که در آن از یک هلو متولد می‌شود، فقط برای اینکه با یکی از همکارانش در یک نبرد شرکت کند تا ببیند چه کسی می‌تواند بیشترین اسکات را انجام دهد.با پیشرفت سریال، بخش محل کار داستان هم جالب‌تر می‌شود، جایی که کانتارو باید از همکارانش فرار کند که تصمیم گرفته‌اند در مسیر فروش او را همراهی کنند یا وبلاگ دسر او را کشف کرده‌اند. به تدریج، کانتارو به شخصیتی عمیق‌تر از آنچه در ابتدا به نظر می‌رسد تبدیل می‌شود: او مردی است که نه تنها شغل خود، بلکه کل جهان‌بینی‌اش را حول شیرینی‌ها ساخته است، اما با گذشت زمان، نسبت به دیگران و علایق‌شان همدلی بیشتری پیدا می‌کند. این واقعیت که کانتارو: کارمند خوش‌خوراک می‌تواند این سطح از درام را حول آنچه اساساً یک برنامه گردشگری از نوع شبکه‌های غذایی است بسازد، آن را حیرت‌انگیزتر می‌کند.