پنج قلوها

در کوئینتس، جیمی گروور ۱۴ ساله (کیمبرلی جی. براون) از برنامه‌های سختگیرانه پدرش، جیم (دنیال روباک) برای آینده‌اش خسته شده و آرزو می‌کند که والدینش کمتر به او توجه کنند. این آرزو زمانی برآورده می‌شود که مادرش، نانسی (الیزابت مورهد) پنج قلو به دنیا می‌آورد و در این فرایند به شهرت آنی دست پیدا می‌کند. با توجه والدینش به استفاده از محبوبیت بچه‌ها برای کسب درآمد، جیمی متوجه می‌شود که آزادی‌ای که می‌خواهد را دارد و استعدادی در هنر پیدا می‌کند. اما وقتی یک نمایشگاه هنری مهم با حضور والدینش در یک شام ویژه با فرماندار تداخل پیدا می‌کند، انتخاب‌های دشواری پیش می‌آید.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد نحوه نمایش خانواده در فیلم Quints صحبت کنند. جیمی در مورد خواهر و برادرهای جدیدش چه احساسی دارد و این احساس چگونه تغییر می‌کند؟ آیا خواهر یا برادر کوچک‌تر دارید؟ وقتی آن‌ها به دنیا آمدند چه احساسی داشتید؟ آیا احساسات شما با گذشت زمان تغییر کرده است؟
• جیمی در زمانی که دور از والدینش است چه چیزی یاد می‌گیرد؟ رفتار والدینش با او در ابتدای فیلم چگونه تا انتهای فیلم تغییر می‌کند؟
• وقتی والدین جیمی از پنج قلوهایشان برای سود مالی استفاده کردند، چه فکری کردید؟ آیا می‌توانید دلیلشان را درک کنید؟

والدین باید بدانند که کوئینتس یک فیلم تلویزیونی دیزنی و درام بلوغ دربارهٔ یک فرزند تنها، جیمی (کیمبرلی جی. براون) است که آرزوی او برای آزادی بیشتر زمانی برآورده می‌شود که مادرش پنج قلو به دنیا می‌آورد. این فیلم با فشاری که والدین بر فرزندان خود وارد می‌کنند و اینکه چگونه می‌تواند منجر به تلاش کودکان برای پیدا کردن خودشان شود، سر و کار دارد. صحنه‌ای وجود دارد که مادر، نانسی (الیزابت مورهد) به زایمان می‌رود، اگرچه چیزی فراتر از انقباضات نشان داده نمی‌شود. در صحنه‌ای که برای خنده بازی می‌شود، وقتی نانسی برای اولین بار متوجه می‌شود باردار است و اظهار می‌کند که نمی‌داند چگونه اتفاق افتاده است، جیمی سعی می‌کند "درون و بیرون" زیست‌شناسی را برای او توضیح دهد. استرس و خستگی داشتن نوزادان جدید در خانه تقویت می‌شود -- پنج برابر -- با تعدادی صحنه که شامل همه پنج نوزاد است که همزمان گریه می‌کنند. به مشکلات مالی اشاره شده و والدین نوزادان خود را مانند یک تجارت برای تامین معاش خانواده، گرچه به تدریج اهمیت هویت فردی را هم برای نوزادان و هم برای جیمی درک می‌کنند. در طول فیلم، جیمی به سمت دوربین می‌چرخد و مستقیماً با مخاطب صحبت می‌کند. اما ارائه احساس ناراحتی می‌کند و موفق نمی‌شود. برای اینکه در مورد فیلم‌های بیشتری مانند این در جریان باشید، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت نام کنید.

فیلمی آسان و بی‌آزار که احتمالاً با مونتاژهای سرگرم‌کننده و ریتم نسبتاً سریعش، بینندگان جوان‌تر را سرگرم خواهد کرد. اما عناصر دیگری مثل صحبت‌های رو به دوربین و صدای راوی که هرگز لحن درست را پیدا نمی‌کنند، تماشای فیلم را برای بینندگان مسن‌تر و باتجربه‌تر، ناراحت‌کننده می‌سازد. پیام‌های قدرتمندی در مورد شناخت خود، اهمیت خانواده و پذیرش افراد به‌عنوان افراد منحصر به فرد وجود دارد، اما این پیام‌ها به‌طور خاص تأثیرگذار نیستند، زیرا روایت فیلم در هم می‌شکند تا پایانی کلی و همه‌گیر داشته باشد. بازی‌ها کمی نوسان دارند، و دوستان مدرسه‌ای جیمی، زویی (شادیا سیمونز) و برد (جیک ابستین) طبیعی‌ترین بازی‌ها را ارائه می‌دهند. همچنین صحنه‌ها همیشه به‌خوبی به هم مرتبط نیستند و صدای راوی اغلب وقفه‌ای ناخوشایند است تا تزریق هوشمندانه‌ای که می‌خواهد باشد. به‌طور کلی، این فیلم سرگرم‌کننده است، اما انرژی و سبکی که واقعاً آن را به کار بیندازد، ندارد.