آمبولانس

ویل که برای درمان همسرش، تنها چند ماه فرصت دارد، به برادر ناتنیاش دنی، مراجعه می‌کند تا از او پول قرض بگیرد. او متوجه می‌شود که برادرش در تدارک یک سرقت مسلحانه از بانک است و از او درخواست می‌کند تا در این کار همراهی‌اش کند. ویل در ابتدا نمی‌پذیرد، اما وقتی اصرار دنی و احتیاج خودش به پول را می‌بیند، با برادرش همراه می‌شود. آن‌ها به بانکی حمله می‌کنند و در اثر این حمله، پلیسی جوان مجروح شده و آمبولانس برای نجات او می‌آید. دنی و ویل که راهی برای فرار مقابل خود نمی‌بینند، آمبولانس و پرستار داخل آن، کم، را گروگان می‌گیرند تا بتوانند با پول‌های سرقت شده فرار کنند. آن‌ها با تعقیب و گریزهای فراوان، به مخفیگاه صاحبکار و برنامه‌ریز اصلی سرقت، پاپی، می‌رسند و متوجه می‌شوند که او، قصد دور زدن آن‌ها را دارد. برادران باهم متحد می‌شوند و پاپی و افرادش را می‌کشند. پلیس، آمبولانس را محاصره می‌کند و دنی، کم را گروگان می‌گیرد. ویل که برادرش را می‌شناسد، برای نجات جان کم، به دنی شلیک می‌کند و او را می‌کشد. در پایان کم، به پلیس‌ها می‌گوید که ویل به اجبار در این سرقت شرکت کرده، قصدش نجات جان همسرش بوده و اینگونه به ویل کمک می‌کند.

مایکل بی یک بار دیگر با این فیلم اکشن خسته‌کننده و طولانی، اما سرگرم‌کننده، دست به تولیدی پرهزینه زده است. بخش عمده‌ای از زمان فیلم به تعقیب و گریز آمبولانس در خیابان‌های شهر و صحنه‌های تصادف و تیراندازی می‌پردازد که قطعاً می‌توانست با ویرایشی محکم‌تر، ریتم بهتری پیدا کند. یکی از بزرگ‌ترین پیچش‌های داستانی فیلم - طرحی برای استفاده از فریب‌های تصویری و گمراه کردن پلیس - زمان بسیار طولانی از طرح ریزی تا اجرا می‌برد و در این میان، ریتم فیلم تا حدی از دست می‌رود. علاوه بر این، مداوم در دست گرفتن دسته صندلی برای این مدت طولانی کار دشواری است.کار فیلمبرداری بی‌مورد و خودنماییِ بِی، که با حرکات جسورانه‌ای از زوایای عجیب و غیرممکن همراه است، ممکن است سردرد ایجاد کند. با این حال، فیلم «آمبولانس» دارای ویژگی‌های منحصر به فردی است و حس شوخ‌طبعی عجیب و جذابی دارد که صحنه‌هایی مانند یک عمل نجات‌بخشی بی‌رحمانه و خونین یا مکثی برای گوش دادن به موسیقی کریستوفر کراس را غیرقابل مقاومت می‌کند. جیک جیلنهال به‌ویژه در اوج هنر بازیگری خود قرار دارد و همانقدر پرانرژی و دیوانه است که در فیلم «اوکجا» اثر بونگ جون-هو بود. او با هیجان یک‌liners را ادا می‌کند که نشان می‌دهد واقعاً از این کار لذت می‌برد. شور و اشتیاق او به نظر می‌رسد همبازی‌هایش عبدالمتین و گونزالس را نیز تحت تأثیر قرار داده و آنها از انرژی او بهره می‌برند. استفاده خوب از مکان‌ها و پس‌زمینه‌های لس‌آنجلس تصویر را تکمیل می‌کند و در نهایت باعث می‌شود که این فیلم یک محصول سینمایی بد نباشد.