پایان جمله

فرانک فاگل (جان هاوکس) در پایان جمله، تصمیم می‌گیرد آخرین خواسته همسر درگذشته‌اش را برآورده کند: سفری به همراه پسرشان، شان (لوگان لرمان)، به سرزمین مادری او ایرلند برای پراکندن خاکسترش. وقتی شان از زندان آزاد می‌شود، نمی‌خواهد هیچ ارتباطی با پدرش داشته باشد، کسی که او را مقصر بسیاری از مشکلات زندگی‌اش می‌داند. اما وقتی فرانک پیشنهادی می‌دهد که به شان کمک می‌کند زندگی جدیدی دور از پدرش شروع کند، شان با اکراه قبول می‌کند.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد روش‌های مختلف سه شخصیت اصلی در فیلم «پایان جمله» و نحوه برخوردشان با ترومای خود صحبت کنند. چگونه این روش‌ها را می‌توان با هم مقایسه کرد؟
• پیام فیلمسازان از تماشای این فیلم چه بوده است؟
• چگونه نوشیدن و سیگار کشیدن به تصویر کشیده شده است؟ آیا فکر می‌کنید این دو موضوع جذاب و اغواگر به تصویر کشیده شده‌اند؟

والدین باید بدانند که فیلم «پایان جمله» یک درام جاده‌ای است که در آن شخصیت‌هایی حضور دارند که از خشونت خانگی جان سالم به در برده‌اند. شان (لوگان لرمان)، زندانی تازه آزاد شده، خشم و کینه‌ای نسبت به پدرش فرانک (جان هاوکس) دارد، زیرا او اجازه داده است که شان در کودکی توسط یکی از بستگانش مورد آزار قرار گیرد. علی‌رغم رابطه پرتنش آن‌ها، پدر و پسر برای برآورده کردن آخرین آرزوی همسر درگذشته فرانک و مادر شان، که در مراحل پایانی سرطان دیده می‌شود، با هم سفر می‌کنند. در طول سفر، شان عاشق فردی می‌شود و صحنه‌های عاشقانه و روابط جنسی وجود دارد. آن‌ها در یک پاب با اعضای خانواده ملاقات می‌کنند، جایی که مقدار زیادی نوشیدن الکل اتفاق می‌افتد. یکی از شخصیت‌های آشفته مست می‌کند، به طور مختصر سیگار می‌کشد، در فعالیت‌های مشکوک اما غیرقانونی شرکت می‌کند و گاهی فحش می‌دهد. خشونت شامل یک مشت‌زنی و ضربه به صورت است. برای آگاهی از فیلم‌های مشابه، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی «شب فیلم خانوادگی» ثبت‌نام کنید.

الفار آدال‌استاینز در این درام، که به خوبی بازی و کارگردانی شده و از ارزش‌های تولیدی عالی برخوردار است، یک فیلم بلند سینمایی محکم را به نمایش می‌گذارد -- فقط داستان کمی ناامیدکننده است. پایان جمله درباره پسری است که نمی‌تواند پدرش را برای یک اتفاق وحشتناک دوران کودکی که معتقد است می‌توانست متوقف شود، ببخشد. می‌توان به راحتی فهمید که چرا بازیگران اصلی برای بازی در این فیلم ثبت نام کردند (به جز اینکه ظاهراً سفری رایگان به ایرلند را به دست آوردند). لرمان، که هنوز به خاطر بازی در نقش نوجوانان حساس (مزایای گوشه‌گیر بودن) یا بچه‌های معمولی که برای کارهای بزرگ مقدر شده‌اند (جک و بابی، پرسی جکسون و المپ‌نشینان: دزد آذرخش) شناخته می‌شود، محدوده جدیدی را به عنوان شان، مردی آشفته با یک تراشه روی شانه‌اش که از داشتن زندگی معمولی هیجان‌زده خواهد شد، به نمایش می‌گذارد. شان پر از خشم، کینه و غم است و لرمان به خوبی آن را منتقل می‌کند. هاوکس نیز برخلاف نوع خود به عنوان یک پیرو قانون بسیار سرکوب‌شده و دکمه‌دار بازی می‌کند که در مورد وفاداری همسر مرحومش تردید دارد در حالی که سعی می‌کند با نگرش بی‌احترامی‌آمیز پسرش مقابله کند. این فیلم دقیقاً یک مطالعه شخصیت نیست، اما شخصیت‌ها قطعاً غنی هستند.فیلم‌هایی درباره سفرهای جاده‌ای اجباری که در آن اعضای خانواده درگیر، در نهایت اختلافات خود را حل می‌کنند، غیرمعمول نیستند، اما قطعاً این رویکرد به این موضوع، تلخ‌تر از معمول است. امید است که تعداد بسیار کمی از بینندگان بتوانند با شرایط خاص شخصیت‌های اصلی ارتباط برقرار کنند. شاید ایده والدینی که نمی‌دانند چگونه با فرزند خود ارتباط برقرار کنند، یا به او نزدیک شوند، یا با او صمیمی شوند، بیشتر مورد توجه قرار گیرد. در حالی که فیلمسازان تلاش می‌کنند تا فیلم را جذاب‌تر کنند و به آن طنزی ببخشند، نمی‌توانند بر این واقعیت غلبه کنند که علی‌رغم کیفیت خوب عناصر فیلم‌سازی، نتیجه نهایی شبیه به نمایش بصری افسردگی است.