شهر مجردها

در برنامه واقعی آشنایی با نام سینگلتاون، پنج زوج موافقت می‌کنند که برای پنج هفته از رابطه خود فاصله بگیرند و در لندن با افراد دیگر قرار ملاقات بگذارند. این برنامه با اجرای امیلی آتک از ایست‌اندرز و جویل دومت کمدین انگلیسی، به شرکت‌کنندگان مجرد کمک می‌کند تا با افراد جدید ملاقات کنند و آن‌ها را به قرار گذاشتن و ارتباط با دیگران تشویق می‌کند. سینگلتاون همچنین با اسکان دادن شرکت‌کنندگان در آپارتمان‌های مجاور، هیجان را بیشتر می‌کند. هر کدام از شرکت‌کنندگان باید درست در مقابل آپارتمان شریک سابق خود زندگی کنند و ناخواسته شاهد زندگی عاشقانه فعلی او باشند.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد پیام‌های این برنامه صحبت کنند، مثل این ایده که «یک وقفه» نشان می‌دهد آیا یک رابطه عاشقانه، عشقی ماندگار است یا نه. برنامه‌های تلویزیونی مانند این چه چیزی در مورد روابط عاشقانه پیشنهاد می‌کنند؟ ازدواج؟ آیا شرکت‌کنندگان واقعا می‌توانند در طول پنج هفته فیلمبرداری، چیزی در مورد خودشان یا روابطشان یاد بگیرند؟
• خانواده‌ها همچنین می‌توانند در مورد دلایلی که افراد برای حضور در برنامه‌های واقعی قرار ملاقات انتخاب می‌کنند، صحبت کنند. آیا آنها انتظار دارند عشق واقعی را بیابند و یک رابطه پایدار بسازند؟ یا برای شهرت و پول است؟
• این برنامه به طور مکرر به ظاهر افراد اشاره می‌کند و از عباراتی مثل «جوان‌های جذاب» و مشابه آن استفاده می‌کند. چرا این موضوع مهم است؟ آیا کسی برنامه‌ای را تماشا می‌کند که در آن افراد معمولی یا افرادی با جذابیت غیرمعمول با هم آشنا شده و قرار می‌گذارند؟ چه چیزی در مورد شرکت‌کنندگانی که در سنین نوجوانی یا اوایل جوانی هستند و بسیار جذاب به نظر می‌رسند، جالب است؟

والدین باید بدانند که سینگلتاون یک برنامه واقع‌نمای است که پنج زوج را از هم جدا می‌کند، زوج‌های سابق را در آپارتمان‌های همسایه اسکان می‌دهد و سپس شرایطی را ترتیب می‌دهد که افراد تازه مجرد با دیگران قرار ملاقات بگذارند. محتوای بالغانه شامل تمرکز اصلی بر عشق و رمانس، غُر زدن و قرار گذاشتن با جنس مخالف و همجنس، و بوسیدن است. همچنین صحنه‌هایی وجود دارد که افراد در آن گفتگوهای عاطفی دارند و نسبت به علایق عاشقانه جدید حسادت می‌کنند. در واقع، سینگلتاون شرایطی را ایجاد می‌کند که افراد را به حسادت وادار می‌کند، به شرکت‌کنندگان عکس‌هایی از افرادی که قرار است با همسر سابقشان قرار بگذارند نشان می‌دهد و به شرکت‌کنندگان دستور می‌دهد تا به‌طور «تصادفی» همسر سابقشان را در حال قرار ملاقات ببینند. این کار کمی بی‌رحمانه به نظر می‌رسد و تماشای آن را دشوارتر می‌کند. اگرچه ما این افراد را به خوبی نمی‌شناسیم، اما تماشای گریه و احساس ناامنی و حسادت آن‌ها دشوار است. الکل نیز در این برنامه نقش دارد، از شرکت‌کنندگان تشویق می‌شود که بنوشند و در حین نوشیدن، هیجان‌زده‌تر و غُر زن‌تر می‌شوند. فحش‌هایی مانند فاک، فاکینگ، شیت، لعنتی و جهنم به همراه اصطلاحات عامیانه با لهجه انگلیسی مانند بم (باسن) و دیکهد (احمق) در این برنامه وجود دارد. شرکت‌کنندگان، به‌ویژه زنان، لباس‌های چسبان، تنگ و آشکار می‌پوشند و دوربین بر روی قسمت‌های مختلف بدن آن‌ها زوم می‌کند. همچنین صحبت‌های زیادی در مورد جذابیت فیزیکی وجود دارد؛ مردان و زنان بر اساس ظاهرشان رتبه‌بندی می‌شوند، «داغ» و «فریبنده» خطاب می‌شوند یا به‌طور واضح هیچ چیزی خطابشان نمی‌کنند.

لذت بینندگان از این برنامه واقع‌نمای تلویزیونی تا حد زیادی به تحمل و درک آن‌ها از معاشرت‌های خجالت‌آور و شکست‌های عشقی بستگی دارد. آیا این برنامه خوب است؟ آیا بد است؟ حداقل می‌توان گفت که این برنامه از نوع خود، به خوبی ساخته شده است. شرکت‌کنندگان جذاب و نسبتاً واقعی به نظر می‌رسند، برنامه در گوشه‌ای زیبا از لندن ضبط شده و راوی نامرئی با لحنی تند و تیز، به طعنه‌زدن از شرکت‌کنندگان، قرار ملاقات‌های آن‌ها و حتی نیمه‌سلبریتی‌هایی که هدایت برنامه را بر عهده دارند، می‌پردازد.در عین حال، نمی‌توان از این واقعیت فرار کرد که سینگلتاون با زندگی عاشقانه واقعی افراد واقعی بازی می‌کند (بله، آنها داوطلبانه در این مداخله شرکت کرده‌اند، اما باز هم). کافی نیست که این برنامه شرکت‌کنندگان را در آپارتمان‌های مجاور با پرینت‌های غول‌پیکر از معشوقه‌های سابقشان که بر آنها نظارت دارند، قرار می‌دهد، بلکه تلاش می‌کند تا حسادت را برانگیزد، مانند صحنه‌ای که دو شرکت‌کننده هدایت می‌شوند تا از کنار یک برانچ عبور کنند که در آن معشوقه‌های سابقشان با علایق عاشقانه جدیدشان در حال معاشقه هستند. به وضوح، سینگلتاون تمرینی است برای برآورده کردن آرزوهای بینندگانی که خودشان مشتاق یک وقفه از روابط یکنواختشان هستند، بنابراین خوب خواهد بود اگر این برنامه به تماشای شرکت‌کنندگانی بپردازد که از آزادی تازه‌یافته‌شان لذت می‌برند، به جای اینکه شرایط مصنوعی ایجاد کند که درد واقعی ایجاد می‌کند. این فقط در سری احساس بدخواهانه می‌کند که می‌تواند همه لذت گناه‌آلود باشد.