دارکوب زبله

وودی پیکار (با صدای اریک باوزا) در یک درخت در جنگل باشکوه شمال غربی اقیانوس آرام زندگی می‌کند. زندگی آرمانی او در حال تغییر است. لنس والترز (تیموتی اوماندسون)، وکیل نفتی سیاتل، که به تازگی شغل خود را از دست داده، ایده‌های دیگری برای این محیط روستایی دارد. او قصد دارد خانه‌ای بزرگ در ملکی که از پدربزرگش به ارث برده بسازد، آن را با امکانات مدرن پر کند و سپس آن را بفروشد و ثروتمند شود. با نامزد بی‌عقلش (تایلا آیلا) در کنارش و پسر نوجوانش، تامی (گراهام ورچر)، که عمدتاً از او دوری می‌کند، لنس عازم جنگل می‌شود تا ارزش‌های بی‌ادبانه و غرور بیش از حد خود را به جنگل بیاورد. وودی ویران شده است. نه تنها این انسان‌ها به قلمرو او تعرض می‌کنند، بلکه به نظر می‌رسد که ممکن است به طور دائم در آنجا بمانند. بنابراین این پرنده پر سر و صدا و تهاجمی با استعدادی برای هرج و مرج، طرح‌ریزی و اجرای یک کمپین تخریب را آغاز می‌کند. دو شکارچی دست و پا چلفتی که در پی گرفتن وودی هستند، اوضاع را پیچیده‌تر می‌کنند. به نظر می‌رسد که آنها او را به عنوان یک "چشم‌گوشه‌سرخ‌تاجی" که تقریبا منقرض شده، شناسایی کرده‌اند، بنابراین او ارزش زیادی دارد - پر شده. فقط دوستی نوپای وودی با تامی جوان و آگاهی فزاینده لنس از درست و غلط ممکن است خانه وودی را نجات دهد، و حتی خود جنگل را.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد خشونت در فیلم‌های انیمیشنی صحبت کنند. در انیمیشن وودی وودپکر، این اتفاق برای شخصیت‌های کارتونی در دنیای واقعی می‌افتد. آیا این موضوع واکنش شما را تغییر می‌دهد؟ آیا انفجار یک حیوان کارتونی خنده‌دارتر یا کمتر ترسناک‌تر از انفجار یک انسان واقعی به نظر می‌رسد؟ چرا مهم است که خانواده‌ها تاثیر خشونت بر کودکان را درک کنند؟
• معنای کلمه stereotype چیست؟ کدام شخصیت‌های این فیلم کلیشه‌ای (یا کلیشه‌مانند) هستند و به چه صورت؟ کدام شخصیت‌های فیلم واقعی به نظر می‌رسیدند و کدام‌ها شبیه کارتون بودند؟
• شنیدن باد شکم و آروغ و دیدن مدفوع باعث خنده می‌شوند. چرا این اعمال و صداها خنده‌دار هستند؟ آیا همیشه برای فیلم‌سازان و/یا قصه‌گویان مناسب است که به این نوع طنز سطح پایین متکی باشند؟

والدین باید بدانند که وودی وودپکر، فیلمی که در سال ۲۰۱۷ منتشر شد، یکی از شخصیت‌های محبوب والت لانتز را از مجموعه کارتون‌های کوتاه میانه قرن بیستم بازمی‌گرداند. این پرنده پر سروصدا و مسبب هرج و مرج، طرفداران زیادی در آمریکای جنوبی، به‌ویژه برزیل، دارد. این فیلم با هدف بهره‌برداری از این مخاطبان و همچنین احیا کردن این شخصیت برای مخاطبان آمریکایی ساخته شده است. ترکیب شخصیت‌های انسانی واقعی با وودی انیمیشنی، خشونت معمول این دارکوب را در دنیای واقعی به تصویر می‌کشد. همچنان اغراق‌آمیز است، همانند کارتون‌ها، اما بدون آسیب جدی، تخریب (افتادن، تصادف، انفجار، شلیک، تعقیب و گریز) با بی‌پروایی همراه است. به عنوان مثال، یک خانه متحرک با یک زن زنده داخل آن منفجر می‌شود؛ او بعداً ظاهر سوخته و آشفته‌ای مانند یک کایوت یا گربه کارتونی دارد. شخصیت‌های شرور واقعی با تفنگ ساچمه‌ای، چاقو، سم و قفس، وودی و دوستان انسانی‌اش را تهدید می‌کنند. وقتی فیلم پر از اکشن نیست، برای خنداندن مخاطب از صحنه‌های مدفوع کردن، باد شکم و آروغ زدن پرنده استفاده می‌کند. کلمات نامناسبی مانند جهنم و باسن در فیلم به کار رفته است. رابطه در حال رشد پدر و پسر در فیلم به تصویر کشیده شده است، تلاشی برای افزودن احساسات به کنوانسیون‌های اسلپ‌استیک. اگرچه برای کودکانی که با تفاوت بین واقعیت و فیلم آشنا هستند، مناسب است، اما کیفیت پایینی دارد. برای اطلاع از فیلم‌های مشابه بیشتر، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت‌نام کنید.

این فیلم تلاش ناموفقی است برای احیای یک کارتون نه‌چندان جذاب. فیلمسازها سعی کرده‌اند با نام‌گذاری نقش اول بزرگسال به نام «لنس والترز» ادای احترام کنند (والتر لانتز را می‌شناسید؟). وودی وودپکر (۲۰۱۷) هیچ‌کدام از هوشمندی، طنز، یا شخصیت‌های جذاب مرتبط با لونی تونز، مپت‌ها، و دیگر فرانچایزهای باقی‌مانده از دهه‌های قبل را ندارد. به‌جز بازی خوب گراهام ورچر، که نقش تامی را به‌خوبی ایفا کرده و به نظر می‌رسد از فیلم دیگری وارد این فیلم شده، چیز دیگری برای توصیه کردن وجود ندارد.