چاکی

بازگشت چاکی، قاتل زنجیره‌ای معروف، را نشان می‌دهد. در این نسخه از مجموعه فیلم‌های ترسناک محبوب، جیک ویلر (زکری آرتور)، نوجوانی منزوی و هنرمند، عروسک دور انداخته‌شده را در یک حراج حیاط پیدا می‌کند. او عروسک چاکی را به خانه‌ای که با پدرش لوک (دِوون ساوا) زندگی می‌کند، می‌برد و قصد دارد آن را باز کند و در آخرین شاهکار هنری‌اش از آن استفاده کند. اما متاسفانه برای جیک، چاکی یک اسباب‌بازی معمولی نیست. خیلی زود، این عروسک ظاهرا بی‌آزار اما شیطانی، در شهر شروع به جنایت می‌کند و ردی از قتل‌ها به جا می‌گذارد که انگشت اتهام را به سمت جیک به عنوان قاتل اصلی می‌گیرد. اوضاع زمانی پیچیده‌تر می‌شود که افراد از گذشته چاکی، از جمله همسر سابقش، تیفانی (جنیفر تیلی)، ظاهر می‌شوند. در همین حال، فلش‌بک‌های سیاه و سفید به دهه ۱۹۶۰ در هکنزاک، نیوجرسی، نگاهی به دوران کودکی چارلز لی ری در دهه ۱۹۶۰ و اتفاقاتی که ممکن است اشتباه پیش رفته باشد، می‌اندازد.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد تلفیق طنز و ترس در چاکی صحبت کنند. آیا این ترکیب موثری است؟ چرا برخی افراد از ترس همراه با خنده لذت می‌برند؟
• درباره شخصیت چاکی چه چیزی وجود دارد که مردم را به سمت خود جذب می‌کند؟ چرا فکر می‌کنید او تا به حال دوام آورده است؟

والدین باید بدانند که چاکی مجموعه‌ای است بر اساس فیلم‌های ترسناک فرنچایز بازی‌های کودکانه. در نمایش خشونت فیلم‌های ترسناک هیچ ابایی ندارد، اگرچه شدت صحنه‌های قتل تا حدودی با مضحک بودن این اعمال که توسط عروسک انجام می‌شود، کاهش می‌یابد -- قطعاً بیشتر به سمت خنده‌دار بودن تمایل دارد تا خشن. با این حال، خونین است و کسانی که معده ضعیف‌تری دارند ممکن است با صحنه‌هایی از افراد که گاز گرفتن سیب‌های پر از تیغ‌های ریش‌تراش و برق‌گرفتگی را نشان می‌دهد، آزرده شوند. هر فحش و ناسزایی که بتوانید تصور کنید، در اینجا گفته می‌شود (فاک، شیت، آشول، بیچ و غیره)، اغلب توسط خود چاکی. نوجوانان در حال مهمانی و عشق‌بازی دیده می‌شوند، با اشاره به روابط جنسی. شخصیت اصلی یک نوجوان حساس همجنس‌گرا است که در مدرسه و توسط پدرش مورد آزار قرار می‌گیرد، که نشان داده می‌شود با خشم و الکل مشکل دارد.

فیلم اصلی کودک‌بازی شش دنباله و یک بازراه‌اندازی در سال ۲۰۱۹ به همراه داشت که نقدهای عمدتاً متنوعی دریافت کرد؛ این افزوده، داستان را برای نسل زد به‌روز می‌کند اما هنوز هم حس بازگشت به فرم برای قاتل کوچک را القا می‌کند. این به‌طور عمده به دلیل حضور خالق چاکی، دان مانچینی، در مقام کارگردان است. بازیگر برد دوریف نیز به‌عنوان صداپیشه چاکی بازگشته و همانند همیشه بامزه است، یکی پس از دیگری با جذابیتی منحصر به فرد و کثیف.بازیگران دیگر فیلم هم خوب هستند، حتی اگر ۹۰٪ کارشان آماده‌سازی مقدمات برای شوخی‌های چاکی باشد. آرتور در نقش جیکِ سوءتفاهم‌شده، همدردی‌برانگیز است، حساسیتِ سرکوب‌شده‌اش می‌تواند او را بیش از حد به پذیرش ایده «کمک» چاکی (که عمدتا به معنی کشتن هر کسی در شهر است که به او ظلم کرده) مستعد کند. بیورگوین آرنارسون هم در نقش دوون، همکلاسیِ جیک که شیفتهٔ اوست و به جنایت‌های واقعی علاقه دارد، خوب بازی می‌کند. مادر دوون (راشل کاسوس) هم اتفاقاً یک کارآگاه است که به شدت در مورد تمام تصادفاتی که به نظر می‌رسد جوان ویلر را در هر کجا که می‌رود، تعقیب می‌کنند، مشکوک شده است. خلاصه اینکه، ترکیب کمیکِ طنز و کشتار چاکی پتانسیل جذب طرفداران جدید را دارد، در حالی که دنیای سینمایی «بازی بچه» را به روشی گسترش می‌دهد که طرفداران قدیمی قطعا از آن لذت خواهند برد.