روحیه شرعی

آفریقایی-آمریکایی کمدین اونیل مک‌نایت انتظار نداشت با نامزد یهودی خود میریام استرنوف ازدواج کند؛ استرنوف هم تصور نمی‌کرد با مک‌نایت ازدواج کند. اما بعد از ۹ سال زندگی مشترک، این زوج بالاخره ازدواج می‌کنند. پیوستن خانواده‌هایشان به هم آسان نخواهد بود: مک‌نایت باید به یهودیت بگرود در حالی که استرنوف برای یک عمر شوخی‌های بی‌ربط آماده می‌شود. در همین حال، عزیزان هر دو طرف خانواده تردید دارند. اما این دو مصمم هستند که با هم باشند، حتی اگر مجبور شوند خانواده‌های بی‌میلشان را با خود بکشند.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد پیش‌فرض این برنامه صحبت کنند. در سال ۲۰۱۵، آیا این واقعیت که زوجی از نژادهای مختلف هستند، برنامه‌ای جذاب را رقم می‌زند؟ آیا شخصیت‌های این برنامه قوی و تأثیرگذار هستند تا در غیر این صورت، برنامه را به پیش ببرند؟
• آیا می‌توانید به برنامه‌های تلویزیونی دیگری فکر کنید که کمدین‌ها در آن‌ها حضور داشته‌اند و اجرای آن‌ها را روی صحنه به نمایش گذاشته‌اند؟ آیا این برنامه‌ها با کاشر سول قابل مقایسه هستند؟
• آیا میریم و اونیل ثروتمند هستند؟ طبقه متوسط؟ چطور می‌توان فهمید؟ چه سرنخ‌هایی از این نمایش در مورد وضعیت مالی و اجتماعی-اقتصادی آنها به دست می‌آورید؟

والدین باید بدانند که کاشر سول یک برنامه واقع‌نمای درباره زوجی با نژادهای مختلف است که یکی از آن‌ها به تازگی به یهودیت گرویده است. تفاوت‌های نژادی و مذهبی به طور مکرر و مفصل مورد بحث قرار می‌گیرند، برخی از آن‌ها بسیار کلیشه‌ای هستند. به عنوان مثال، داماد (آمریکایی آفریقایی‌تبار) از عروسش می‌خواهد که در طول مراسم عروسی از دندان‌های طلایی استفاده کند؛ عروس (یهودی) تلاش می‌کند یاد بگیرد که چگونه ماهی گربه‌ای بپزد. فحاشی مکرر وجود دارد -- کلمات "ass" و "bitch" سانسور نمی‌شوند، اما "bulls--t" و "f--k" سانسور می‌شوند -- و همچنین شوخی‌های زیادی درباره اعضای بدن و رابطه جنسی وجود دارد. همه این‌ها به عنوان سرگرمی است، اما این برنامه واقع‌نما به نظر بسیار تمرین‌شده می‌رسد.

واقعاً سخت است که تصور کنید چه ایده‌ای منجر به ساخت این مجموعه شده است. آیا واقعاً این روزها این موضوع که یک مرد آفریقایی-آمریکایی با یک زن سفیدپوست یهودی ازدواج می‌کند، آنقدر مهم است؟ به نظر می‌رسد این نمایش به طور خاص برای شوخی‌های زیادی در مورد نژاد، قومیت و مذهب بدون ناراحت کردن کسی ساخته شده است. فقط بینندگان حساس ممکن است ناراحت شوند، که البته درست است. لحن این نمایش معمولاً احمقانه و سبک است به جای اینکه جدی و تیزبینانه باشد؛ مجموعه‌ای از مشاهدات تکراری در مورد اینکه مردم آفریقایی-آمریکایی از شنا لذت نمی‌برند یا اینکه مردم سفیدپوست غذاهای تویی می‌خورند، که آزاردهنده نیستند چون خیلی تکراری و پیش‌بینی‌پذیر هستند.استرنف و مک‌نایت به عنوان یک زوج جذابیت ندارند. در لحظات کوتاهی که مک‌نایت دست از شوخی‌های بی‌مزه برمی‌دارد، این زوج شیرینی واقعی دارند که ممکن است بینندگان را به طرفداری از آنها وادار کند، هرچند برای چند قسمت. فقط تمام این شوخی‌ها به نظر ساختگی می‌رسند. مک‌نایت از مراسم ختنه‌ای که باید به عنوان بخشی از تغییر مذهب خود تحمل کند، وحشت می‌کند؛ استرنف نگران چیدمان صندلی‌های عروسی و نشاندن شخصی به نام گاتور کنار عمو دیک خود است. این یک شوخی است، پس چرا آن را به عنوان یک نمایشنامه‌ی از پیش نوشته‌شده نپذیریم به جای اینکه آن را یک نمایش واقع‌گرایانه بنامیم و به ما افرادی را نشان دهیم که مثل انسان‌های واقعی رفتار نمی‌کنند؟