انکار

در انکار، دبورا لیپستاد (راشل وایز) استاد دانشگاه امروی، که کتابش درباره تجربیات واقعی زندگی‌اش الهام‌بخش فیلم بوده، در دادگاه‌های بریتانیا با یک انکارکننده هولوکاست به نام دیوید ایروینگ (تیموتی اسپال) مبارزه می‌کند. ایروینگ در انگلستان از لیپستاد به دلیل تهمت‌هایی که به او زده و او را انکارکننده هولوکاست خوانده، شکایت می‌کند. دادگاه‌های بریتانیا با دادگاه‌های آمریکا متفاوت هستند و وکلای لیپستاد به رهبری ریچارد رامپتون (تام ویلکینسون) و آنتونی جولیوس (اندرو اسکات) ترجیح می‌دهند که این استاد پرسروصدا اجازه دهد آنها رهبری را به دست بگیرند.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد نحوه نشان دادن صداقت، شجاعت و کار تیمی توسط شخصیت‌های فیلم صحبت کنند. چرا این ویژگی‌های شخصیتی مهم هستند؟
• این فیلم چگونه به موضوع هولوکاست به شیوه‌ای متفاوت از سایر فیلم‌ها می‌پردازد؟ شباهت‌های آن با دیگر فیلم‌ها چیست؟ و چگونه انگیزه‌های یک انکارکننده هولوکاست را به تصویر می‌کشد؟
• آزادی بیان و تهمت به چه معناست؟ چگونه این دو در ایالات متحده و انگلستان متفاوت به نظر می‌رسند؟ تفاوت‌های اصلی چیست؟ این موضوع چگونه بر رویکرد دبورا در دفاع از خود تأثیر می‌گذارد؟

والدین باید بدانند که انکار، داستانی قدرتمند و مبتنی بر واقعیت است در مورد یک استاد دانشگاه آمریکایی که در انگلستان به دادگاه فراخوانده می‌شود توسط مردی که او را به انکار هولوکاست متهم کرده است. این درام گفتاری ممکن است برای بینندگان جوان دشوار باشد و موضوع آن بسیار جدی است (عکس‌های تاریخی از جنگ جهانی دوم نشان داده می‌شود و بحث زیادی در مورد هولوکاست وجود دارد). اما تماشای آن برای نوجوانان و بزرگسالان، جالب و محرک تفکر است، با موضوعاتی از جمله صداقت، شجاعت و کار تیمی. انتظار برخی الفاظ زشت (از جمله "s--t" و "f--k") و مقداری نوشیدن الکل را داشته باشید. برای اطلاع از فیلم‌های مشابه، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت‌نام کنید.

این درام شما را به تفکر در مورد قدرت حقیقت در مبارزه با چیزی که بسیاری ممکن است فقط بخواهند آن را شر بنامند، وا می‌دارد: کسانی که وجود هولوکاست را انکار می‌کنند. با رویکردی کم‌حرف، کارگردان میک جکسون با سکوت و نگاه‌ها حرف‌های زیادی برای گفتن دارد و هیاهو را به یک منبع محدود می‌کند: دیوید ایروینگ با بازی اسپال، که مثل یک تَرول اینترنتی زنده است. در فیلم‌های آرام‌تری مثل این، مهم است که بازیگرانی با تجربه و مستعد داشته باشیم، و فیلم انکار سرشار از چنین بازیگرانی است.اما با وجود اینکه موضوع فیلم جذاب است، اغلب بیشتر به نظر می‌رسد که یک تمرین فکری است تا یک تجربه عمیق احساسی که می‌توانست باشد. در حالی که به‌درستی زمان خود را صرف شرح و بسط دادخواست و رویدادهایی که به آن منجر می‌شود می‌کند، اما در جزئیات کمبود دارد وقتی به نمایش نبرد درون دادگاه می‌رسد. برخی از این کمبودها را می‌توان به این واقعیت نسبت داد که لیپشتات هرگز در جایگاه شاهد قرار نمی‌گیرد (با این حال به‌نوعی وایس همچنان حضورش را قابل توجه می‌کند). درام‌های دادگاه بر روی رویارویی بین متهم و شاکی متمرکز هستند؛ متاسفانه، ما این را در اینجا به‌طور کامل نمی‌بینیم. با این حال، انکار ارزش تماشا کردن را دارد، اگر فقط برای یادآوری به ما که هرگز نباید وحشت‌های جنگ جهانی دوم را فراموش کنیم.