دادیو

در دادیو، زنی (داکوتا جانسون) در فرودگاه جان اف کندی سوار تاکسی می‌شود و به آپارتمانش در نیویورک می‌رود. راننده، کلارک (شان پن)، با او صحبت می‌کند و نظراتش را در مورد زندگی با او در میان می‌گذارد. زن از سفرش به اکلاهما برای دیدن خواهر بزرگترش می‌گوید، و کلارک متوجه می‌شود که او با یک شریک عاطفی در حال پیام دادن است، و در نهایت حدس می‌زند که او باید درگیر یک رابطه عاشقانه باشد. وقتی تاکسی به دلیل یک تصادف ترافیکی متوقف می‌شود، صحبت شخصیت‌ها واقعی‌تر از چیزی می‌شود که هر دو انتظار داشتند، و آنها چیزهایی می‌گویند که هرگز به کسی نگفته بودند.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد تصاویر و توصیفات جنسی در دادیو صحبت کنند. چه ارزش‌هایی منتقل می‌شود؟ آیا اعتماد و رضایت وجود دارد؟ چرا این مسائل مهم هستند؟
• فیلم چگونه در مورد ارتباطات صحبت می‌کند؟ آیا مهارت‌های ارتباطی مثبت در آن به نمایش گذاشته شده است؟ اگر اینطور است، چگونه؟
• این فیلم روابط و تعاملات قدرت بین مردان و زنان را چگونه به تصویر می‌کشد؟
• تجربه تماشای فیلمی با تنها دو شخصیت چگونه بود؟ آیا فکر می‌کنید بهتر بود شخصیت‌های بیشتری در فیلم حضور می‌داشتند؟

والدین باید بدانند که دادیو یک درام دو شخصیتی هوشمند و جذاب است در مورد یک راننده تاکسی (با بازی شان پن) که زنی (با بازی داکوتا جانسون) را از فرودگاه جان اف کندی نیویورک به خانه می‌رساند. بیشتر فیلم شامل گفتگوی شخصیت‌ها است که شامل صحبت‌های صریح جنسی (اشاره به سکس دهانی، خودارضایی و غیره) و فحش‌های مکرر (فاک، شیت، اهول، مادر فاکر، تیتس، کاک، گاد دمن و غیره) است. همچنین تصویری کوتاه اما واضح از آلت تناسلی نعوظ‌کرده و تصاویری از سینه‌های برهنه زن در تلفن همراه وجود دارد. شخصیت‌ها در مورد نوشیدن الکل و مستی صحبت می‌کنند، اما نوشیدن الکل در فیلم نشان داده نمی‌شود. همچنین صحنه‌ای از تصادف شدید خودرو و صحبت‌هایی در مورد محدودیت دوران کودکی و سقط جنین با خونریزی زیاد وجود دارد. برای اطلاع از فیلم‌های مشابه، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت نام کنید.

این نوع نمایش دو نفره گاهی اوقات می‌تواند بیش از حد نوشته و «نمایشی» به نظر برسد، اما کیفیت و جریان فیلمنامه و بازی‌های هوشمندانه و آرام ستارگان، آن را به زیبایی به کار می‌اندازد. اولین فیلم بلند کریستی هال (هم‌آفرین مجموعه من با این موضوع مشکلی ندارم)، دادیو با گفتگوی فوق‌العاده شبانه‌اش، مخاطب را مجذوب می‌کند. شخصیت‌ها هم باهوش و هم باتجربه هستند، و کلارک پن به خوبی فلسفه‌های بدبینانه خود را با پرسش‌های واقعا کنجکاوانه متعادل می‌کند. شخصیت جانسون محافظه‌کارتر است -- ما هرگز نام او را نمی‌دانیم -- اما او از پس خودش برمی‌آید. شغل او به عنوان برنامه‌نویس کامپیوتر و بحث در مورد «یک‌ها و صفرها»، یعنی درست‌ها و نادرست‌ها، شروع جذابی را رقم می‌زند. گفتگو به طور طبیعی شکل می‌گیرد و به نرمی از ایده‌ها به احساسات می‌رسد، و در حالی که به سمت پرده آخر می‌رویم، ما را به خود می‌چسباند.بهترین از همه، فیلم هرگز عجله نمی‌کند. این فیلم وقفه‌های طولانی بین مکالمات را به تصویر می‌کشد، زمانی که می‌توان از پنجره بیرون را تماشا کرد یا اندیشید. در واقع، هال فضایی جذاب خلق می‌کند، و سر و صدای شهر را با سکوت درون تاکسی در تضاد قرار می‌دهد. هیچ‌گاه احساس دروغین بودن نمی‌دهد. دادیو حتی پایانی عالی را در رسیدن شخصیت‌ها به مقصدشان می‌یابد؛ آن‌ها لحظاتی خاص را با هم به اشتراک گذاشته‌اند، اما در لحظه جدایی، تنها سکوت اهمیت دارد.