منو

این فیلم داستان سرآشپز مشهور و ماهری به نام «جولیان اسلویک» را دنبال می‌کند که در یک جزیره خصوصی رستوران ویژه‌ای را می‌گرداند. جولیان طی سالیان زیادی که در این حرفه کار کرده احساس خستگی می‌کند و از دست مشتریانش شاکی است. او همیشه غذاهای خلاقانه و بسیار لطیفی برای آن‌ها سرو می‌کند اما آن‌ها چنان که باید قدر او را نمی‌دانند و به دور از روحیه حق‌شناسی صرفا با جملاتی کوتاه و خشک از غذاهای او تعریف می‌کنند. او که از این گره‌های روحی و روانی رنج می‌برد در نهایت با طرح یک نقشه شوم، این افراد ثروتمند متکبر را برای آخرین منوی خاص و منحصر به فرد خود استفاده می‌کند. جولیان در آخرین صحنه‌های فیلم مهمانان رستوران را با مارشمالو و شکلات تزئین می‌کند و با آتش کشیدن رستوران به زندگی خود، کارکنان رستوران و مهمانان خاتمه می‌دهد. البته داستان نه از نگاه سرآشپز بلکه از دید زنی به نام «مارگوت» به تصویر کشیده می‌شود، مارگوت که مهمان برنامه‌ریزی نشده سرآشپز است به عنوان همراه «تایلر لدفورت» به این رستوران می‌آید و در نهایت می‌تواند با زیرکی و برانگیختن احساسات جولیان اسلویک خود را نجات دهد. او از روی یک عکس متوجه می‌شود اسلویک در جوانی جایزه بهترین چیزبرگر را برده، به این ترتیب از اسلویک درخواست چیزبرگر و سیب‌زمینی سرخ کرده می‌کند. مارگوت غذا را با لذت می‌خورد و به او می‌گوید که این واقعا یک «چیزبرگر» است اما سیر است و می‌خواهد بقیه‌ی غذایش را با خودش ببرد. مارگوت تنها مهمان امشب است که توانست در نهایت از جزیره خارج شود و خود را از مرگ نجات دهد.

• به نظرت این فیلم قصد داشت چه پیامی را به مخاطبان منتقل کند؟ چرا سرآشپز اسلویک می‌خواهد مشتریانش را بکشد؟ چرا سرآشپز دوم و تایلر خودشان را کشتند؟ مهمانان آیا واقعا سزاوار مجازات بودند؟ افرادی که در حرفه‌ای استعداد و تخصص زیادی دارند، به نظرت علت جذابیت این فیلم چه بود؟ خلاصه: والدین می‌توانند در مورد پیام فیلم، شخصیت‌های داستان و انگیزه‌اشان از کشت و کشتار با فرزندانشان به گفت‌وگو بنشینند.

«منو» داستان انتقام یک سرآشپز را به تصویر می‌کشد. سرآشپزی که دیگر نمی‌تواند مشتریانش را تحمل کند. مشتری‌ها از او همیشه درخواست غذاهای خلاقانه و تازه‌‌ای دارند اما نمی‌توانند بعد از این همه سال حتی یکی از غذاهای او را نام ببرند. در کل انتقام و عقده‌گشایی این سرآشپز یک تراژدی آمیخته به طنز را ایجاد می‌کند. صحنه‌های قتل و خودکشی کاملا به صورت شوکه‌کننده و غیرقابل‌پیش‌بینی نمایش داده می‌شود. مکالمات بین شخصیت‌ها در زبان اصلی گاهی در مورد مسائل جنسی است. استفاده از نسخه‌ای با دوبله‌ی مناسب توصیه می‌شود. والدین می‌توانند ضمن همراهی فرزندشان هنگام تماشای این محصول در مورد انگیزه‌ی شخصیت‌ها و ابعاد مختلف موضوع با آن‌ها صحبت کنند. خلاصه: داستان به طور کلی انتقام یک سرآشپز از مشتریانش را نشان می‌دهد که با صحنه‌های قتل، خودکشی و خونریزی همراه است. همراهی والدین هنگام تماشای این محصول توصیه می‌شود.

این جمله کاملا بی‌معنی است، اما این فیلم ترسناک-کمدی بسیار تاریک، کاملا طعم طنز سنگدل و شرارت داغ را به نمایش می‌گذارد و یک غذای لذت‌بخش را ارائه می‌دهد که تا انتها رضایت‌بخش است. در فیلم "منو"، مهمانان، همان‌طور که سرآشپز جولیان مستقیما اشاره می‌کند، تلاش زیادی برای نجات خود نمی‌کنند. اگرچه بینندگان ممکن است این موضوع را آزاردهنده بدانند، اما ترکیبی از ناباوری محض و حس احترام در آن‌ها حقیقت دارد. نبوغ شیطانی فیلم نه تنها در اجرای آن، بلکه در مضامین نهایی آن نیز نهفته است. همانطور که غذا همچنان سرو میشود و حقایق کوچکی فاش میشود، برخی از مهمانان همچنان از نمایش لذت میبرند و میخورند؛ این یک آزمایش روانشناختی و اجتماعی جذاب است. مرز بین ادراک و واقعیت کجاست؟و اگرچه برنامه نهایی در فیلم "منو" بسیار شگفت‌انگیز است، تم پشت آن کاوش هوشمندانه‌ای در هنر، هنرمندان و رابطه پیچیده آنها با مصرف‌کنندگان است. فیلم «منو» تعادل خوبی بین طنز و ترسناک بودن با مضامین عمیق‌تر برقرار می‌کند و همه این‌ها را با نگاهی شیطنت‌آمیز و تیغی تیز ارائه می‌دهد. فاینز نقش سرآشپز را با هوشمندی و حتی کمی خستگی (که یادآور نقش ولدمورت اوست، هرچند بسیار کم) ایفا می‌کند و نشانه‌های دیوانگی که معمولاً بازیگران زیادی برای نقش‌های منفی انتخاب می‌کنند را کنار می‌گذارد. می‌گذارد. تیلور-جوی قدرت و استقلال را به تصویر می‌کشد و وقتی همراهش سعی می‌کند با انگشتانش او را ساکت کند، با غرور می‌پرسد: «الان به من توهین کردی؟». مارک میلود کارگردان، که سابقه کار در سریال‌های تلویزیونی مانند «جدایی» و «بازی تاج و تخت» را دارد، فیلم را که در یک مکان کوچک می‌گذرد، پویا و پرجنب و جوش نگه می‌دارد. در مجموع، این فیلم بسیار لذت‌بخش است.