میلیونر شادترین

در سال ۱۹۱۶ در فیلم «میلیونر خوشحال»، جان لاولس (تامی استیل) مهاجر ایرلندی است که به فیلادلفیا رسیده. او از طریق آژانس کاریابی، شغل پیشخدمت خانواده آنتونی جی. درکسل بیدل (فرد مک‌موری) و خانواده‌اش را به دست می‌آورد. بیدل در اصطبل‌های پشت عمارتش، مدرسه مشت‌زنی و کتاب مقدس بیدل را اداره می‌کند و دانش‌آموز محبوبش دخترش کوردی (لسلی آن وارن) است. برخلاف بسیاری از خدمتکاران که می‌آیند و می‌روند، لاولس به خوبی در این خانواده جا می‌افتد و شاهد است که کوردی، به اصرار عمه مغرورش مری، به مدرسه شبانه‌روزی فرستاده می‌شود تا رفتارهای ظریف و راه‌های جذب خواستگار مناسب را بیاموزد. در مدرسه شبانه‌روزی، کوردی در یک مهمانی رقص با آنجی (جان دیویدسون) آشنا می‌شود و خیلی زود عاشق هم می‌شوند. آنجی رویای رفتن به دیترویت را دارد تا به جای به ارث بردن تجارت تنباکوی خانواده‌اش، نوآوری‌هایی در صنعت خودروسازی که به تازگی اختراع شده ایجاد کند. وقتی آن‌ها با والدین‌شان ملاقات می‌کنند، آنجی باید به علاقه پدر کوردی به تمساح‌های خانگی‌اش و روحیه رقابتی‌اش که در عشق به مشت‌زنی به نمایش می‌گذارد، عادت کند. کوردی هم باید با تحقیر و تکبر مادر آنجی مقابله کند. با این حال، دو خانواده مراسم عروسی باشکوهی را برنامه‌ریزی می‌کنند که به نظر کوردی و آنجی بیشتر در مورد موقعیت اجتماعی خانواده‌ها است تا عشق آن‌ها. علاوه بر این، کوردی متوجه می‌شود که آنجی از رویاهای دیترویتش دست کشیده و در نهایت در تجارت تنباکو مستقر شده است. کوردی و آنجی باید راهی برای حل تعارضات شدید بین خانواده‌هایشان و امیدهایشان برای آینده پیدا کنند.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد موزیکال‌ها صحبت کنند. این موزیکال در مقایسه با موزیکال‌های دیگری که دیده‌اید، چطور است؟
• چرا فکر می‌کنید که موزیکال‌ها در طول سال‌ها همچنان محبوب مانده‌اند؟
• چگونه این فیلم نگرش‌های فرهنگی را در هر دو دوره‌ای که فیلم در آن اتفاق می‌افتد، سال ۱۹۱۶، و زمانی که فیلم منتشر شد، سال ۱۹۶۷، منعکس می‌کند؟

والدین باید بدانند که فیلم «میلیونر خوشحال» یک موزیکال محصول ۱۹۶۷ شرکت دیزنی است که در آن فرد مک‌موری نقش یک مرد ثروتمند عجیب‌وغریب را بازی می‌کند که بوکس آموزش می‌دهد و تمساح به‌عنوان حیوان خانگی نگه می‌دارد. یک صحنه طولانی در یک میخانه وجود دارد که در آن دو شخصیت اصلی به‌صورت متناوب آواز می‌خوانند و درحالی‌که چندین لیوان آبجو می‌نوشند. این نوشیدن به یک دعوای بار - که البته با موسیقی هماهنگ است - ختم می‌شود که منجر به دستگیری یکی از شخصیت‌ها و بیدار شدن با سردرد می‌شود. همچنین، در مهمانی‌های شام و مهمانی‌های مجلل، شراب و شامپاین نوشیده می‌شود و در طول فیلم سیگار برگ کشیده می‌شود. به‌طورکلی، این یک موزیکال استاندارد و عمدتاً سالم دیزنی از دهه ۱۹۶۰ است؛ این آخرین فیلمی است که والت دیزنی شخصاً در آن دخیل بود قبل از اینکه فوت کند. طول فیلم (دو ساعت و ۲۱ دقیقه) به همراه برخی شوخی‌های قدیمی، تماشای آن را برای کودکان جوان‌تر و بی‌قرار دشوار می‌کند. این فیلم برای کسانی که از قبل طرفدار موزیکال‌های سینمایی هستند، بهترین است. برای آگاهی از فیلم‌های بیشتر از این دست، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی «شب فیلم خانوادگی» ثبت‌نام کنید.

فیلمنامه‌ای که از تمرکز دور است، بیش از حد طولانی است و از حد تصنع گذشته، همه چیز دیگر در این داستان را خراب می‌کند. شخصیت‌ها، مثل دو پسر شخصیت اصلی، در اوایل یک آهنگ می‌خوانند، و بعد دیگر هرگز خبری از آن‌ها نمی‌شود. بخش‌های موسیقی و رقص‌های پرجزئیات در کنار آهنگ‌های کم‌الهام قرار می‌گیرند که فیلم The Happiest Millionaire را دست‌کم نیم ساعت طولانی‌تر از آن‌چه که باید باشد، می‌کند. این آخرین فیلمی است که والت دیزنی قبل از مرگش در آن دست داشت، و تم‌های آشکار فیلم در مورد استثنائیت آمریکایی و میهن‌پرستی پرچم‌به‌دست، همراه با زیرمتن‌های آن در مورد نقش‌های طبقه و جنسیت به‌خوبی تعریف‌شده، تردیدی باقی نمی‌گذارد که فیلم‌سازان در کدام طرف قرار دارند.استعداد بازیگران انکارناپذیر است و فیلم بدون جاذبه‌های دوره‌ای نیست، اما می‌توان تصور کرد که بسیاری از بینندگان ارزش سرگرم‌کنندگی بیشتری در کورن بودن و طنز آن نسبت به هر چیز دیگری پیدا می‌کنند. به عنوان مثال، سرودهای پرشور به فرصت‌های اقتصادی بی‌پایان در دیترویت، میشیگان - که در زمانی منتشر شد که شهر در حال آغاز افول چند دهه‌ای خود بود - در کنار ستایش پرشور مرد موسیقی از گری، ایندیانا، برای طنزی است که از طنز پسا سرمایه‌داری کمربند زنگ‌زده به دست می‌آید. آهنگ‌هایی درباره اینکه چگونه مردی را جذب کنید، به ویژه وقتی شما زنی جوان هستید که مشت‌زنی را دوست دارد و قادر است وارد رینگ شود و خواستگاران جوان مرد را ناک‌اوت کند، به اندازه متوسط سریال‌های دهه ۱۹۵۰ پیر شده است. نتیجه فیلمی است که طرفداران پروپاقرص موزیکال‌ها احتمالاً از آن لذت خواهند برد، اما تقریباً هیچکس دیگری.