اسم رمز: بچه‌های همسایه

با ظاهر شدن به عنوان یک مجموعه جاسوسی برای کودکان، نام رمز: بچه‌های همسایه چیزی فراتر از تمرینی در رفتار خشونت‌آمیز نیست. داستان این مجموعه درباره گروهی از بچه‌هاست که یک واحد جاسوسی بین‌المللی هستند و از خانه‌درختی خود فعالیت می‌کنند. رهبرشان، نیجل، لهجه بریتانیایی و لحن صمیمی جیمز باند را دارد، هرچند که با سر فوتبالی و پاهای میکی‌ماوسی به تصویر کشیده شده است.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد راه‌های جایگزین - به جز خشونت - که کودکان می‌توانند برای حل مشکلاتشان استفاده کنند، صحبت کنند.

والدین باید بدانند که این نمایش حاوی خشونت کارتونی زیادی است. این خشونت شبیه کمدی‌های اسلپ‌استیک است. اکشن ناگهانی و گیج‌کننده است، انگار که شرارت در هر گوشه‌ای کمین کرده است. تانک‌ها، تفنگ‌های لیزری، جنگ‌های عمومی، زبان تهدیدآمیز، مشت‌زنی و/یا شکنجه در هر قسمت وجود دارد.

مامورها ماموریت‌هایی رو دریافت می‌کنن که به سرعت به رویارویی‌های خشونت‌آمیز منجر می‌شه. چند مثال: در یک قسمت، یک مامور به قربانی‌اش می‌گه، «دهنت رو ببند، تو... تا وقتی که ازت استفاده‌ام تموم نشه، ازت استفاده می‌کنم.» بچه‌ها همدیگه رو می‌زنن تا خون بیاد یا جیغ بزنن. یک پسر، پسر دیگه‌ای رو تهدید می‌کنه و می‌گه، «چی داری صبر می‌کنی، شاهزاده؟ بیا برقصیم،» و بعد شروع می‌کنه به کتک زدنش. وقتی آدم‌های بد دستگیر می‌شن، به «معدن بروکلی» فرستاده می‌شن.از نظر داستان، اتفاق خاصی رخ نمی‌دهد، گفتگوها اغلب بدجنسانه هستند و شوخی‌ها بی‌مزه. به عبارت دیگر، این نمایش جذابیت چندانی ندارد و گزینه‌های بهتری برای کودکان وجود دارد.