استاد بزرگ

در دهه ۱۹۳۰ در فوشان، در بخش جنوبی چین، مدارس هنرهای رزمی زیادی وجود دارد. اما بهترین آن‌ها تا به حال مدرسه وینگ چون ییپ من است. وقتی استاد شمالی گونگ یوتیان به مبارزه دعوت می‌کند، ییپ من (تونی لیانگ چیو-وای) با رویکردی فلسفی پاسخ می‌دهد و به عنوان برنده نامگذاری می‌شود. اما دختر گونگ، ار (ژانگ زیی)، می‌خواهد نام نیک خانواده‌اش را بازپس بگیرد و ییپ را به مبارزه‌ای دعوت می‌کند که در آن بازنده، اولین کسی است که اثاثیه را می‌شکند. ییپ می‌بازد، اما آن دو با هم در تماس می‌مانند. بعداً، وقتی جنگ چین و ژاپن آغاز می‌شود، ییپ و خانواده‌اش به فقر شدید می‌افتند. ییپ به هنگ کنگ نقل مکان می‌کند و امیدوار است که معلم شود و در آنجا با ار ملاقات می‌کند. آن‌ها به نظر دارای ارتباطی عاشقانه هستند، اما نمی‌توانند آن را عملی کنند.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد خشونت موجود در فیلم استاد بزرگ صحبت کنند. آیا صحنه‌های مبارزه از نظر شما هنری، خشن، یا ترکیبی از هر دو بود؟
• فیلم چه چیزهایی در مورد هنرهای رزمی به جز مبارزه به بیننده آموزش می‌دهد؟
• آیا سیگار کشیدن شخصیت اصلی باعث می‌شود که او جذابیت کمتری داشته باشد؟

والدین باید بدانند که استاد بزرگ یک فیلم زندگی‌نامه‌ای هنرهای رزمی در مورد ایپ من، استاد افسانه‌ای وینگ چون است که بروس لی را آموزش داد. کارگردان وونگ کار وای یکی از تحسین‌شده‌ترین فیلم‌سازان جهان است، اما این فیلم از آثار کمتر تحسین‌شده اوست. انتظار مبارزات فراوان هنرهای رزمی را داشته باشید، و اگرچه تمرکز فیلم عمدتاً بر هنر و زیبایی است، اما هنوز هم صحنه‌های خشونت‌بار و خون‌آلود وجود دارد. کلمات فحش و توهین در زیرنویس انگلیسی یک بار ظاهر می‌شوند؛ مسائل جنسی مطرح نیستند، اگرچه صحنه‌هایی در یک فاحشه‌خانه اتفاق می‌افتند (گرافیک نیستند). یکی از شخصیت‌ها به تریاک اعتیاد پیدا می‌کند و بسیاری از شخصیت‌ها، از جمله قهرمان، سیگار می‌کشند. همین موضوع در سال ۲۰۰۸ در فیلم ایپ من به شیوه‌ای متفاوت و با رویکردی کمتر هنری اما لذت‌بخش‌تر پوشش داده شد. برای آگاهی از فیلم‌های مشابه بیشتر، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت‌نام کنید.

این نقد در مورد نسخه آمریکایی فیلم است که حدود ۲۲ دقیقه از نسخه بین‌المللی کوتاه‌تر است و ظاهرا بر اکشن تمرکز بیشتری دارد و در عوض محتوای مربوط به شخصیت‌ها قربانی شده است. نتیجه فیلمی نامتوازن و تا حدودی سرد است، هرچند که شامل سکانس‌های مبارزه‌ای بسیار زیبا و نفس‌گیر است. فیلم با سکانسی تقریبا بی‌ربط شروع می‌شود که در آن ایپ من در باران شبانه ۲۰ حریف را شکست می‌دهد.هر کدام از صحنه‌های مبارزه دیگر، به‌ویژه صحنه بین ایپ من و گونگ ار، بسیار رضایت‌بخش هستند. و تنش عاشقانه قدرتمند و برآورده نشده بین دو شخصیت در نیمه دوم فیلم بسیار دوست‌داشتنی است، که یادآور برخی از بهترین آثار کارگردان وونگ کار وای، به‌طور خاص فیلم در حال و هوای عشق است. اما شاید به دلیل برش‌های داستان - یا شاید به دلیل ریتم‌های شعری و منحصر به فرد وونگ - بخش زیادی از جریان روایت صاف یا حتی گیر کرده به نظر می‌رسد. اما خوبی‌ها بر بدی‌ها می‌چربند. فیلم مرتبط ایپ من (۲۰۰۸) سرگرم‌کننده‌تر است، اگر کمتر هنری باشد.