جان و حفره

جان و حفره، عنوانی که داستان را روایت می‌کند: پسر ۱۳ ساله‌ای تصمیم می‌گیرد والدین ثروتمند و خواهر بزرگترش را بیهوش کند و سپس آن‌ها را در یک پناهگاه زیرزمینی ناتمام در جنگل‌های ملک همسایه محبوس کند. جان (چارلی شاتول) حفره را در حالی که پهپادش در یک درخت گیر کرده بود، پیدا می‌کند. یک روز، او از داروهای تجویزی مادرش (جنیفر اهل) برای بیهوش کردن باغبان خانواده استفاده می‌کند و به عنوان جبران، مقداری پول در جیب مرد می‌گذارد. در شامگاه بعد از شام، مشخص است که مادر جان، پدرش (مایکل سی. هال) و خواهرش (تایسا فارمیگا) نیز بیهوش هستند؛ او آن‌ها را به حفره منتقل می‌کند. خانواده در شوک از محیط اطرافشان بیدار می‌شوند، بدون اینکه بدانند چگونه در آنجا گیر افتاده‌اند تا اینکه جان ظاهر می‌شود - نه برای نجات آن‌ها یا تماس با آمبولانس، بلکه برای انداختن یک کیسه از ضروریات اولیه (ناگت مرغ و آب). جان که آزاد است تا هر کاری که می‌خواهد با دارایی‌های قابل توجه والدینش انجام دهد، رانندگی را به خود می‌آموزد، لوازم الکترونیکی و غذاهای ناسالم می‌خرد، و بهترین دوست دور (بازی) خود را از شهر دیگری دعوت می‌کند. در همین حال، خانواده جان مضطرب، گرسنه و تسلیم سرنوشت نامعلومشان می‌شوند.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد خشونت و حس خطر در فیلم جان و حفره صحبت کنند. آیا تهدید خشونت تاثیر مشابهی بر شما دارد که دیدن اعمال خشونت‌آمیز روی صفحه نمایش دارد؟
• در این فیلم چگونه پشتکار به تصویر کشیده شده است؟ چرا این یک قدرت شخصیت مهم است؟
• جان و سوراخ با فیلم‌های مختلفی از جمله تنها در خانه، بازی‌های بامزه و ما نیاز داریم در مورد کوین صحبت کنیم مقایسه شده است. نظر شما در مورد این مقایسه‌ها چیست؟
• کدام شخصیت‌ها را همدلانه می‌یابید؟ آیا برای لذت بردن از یک فیلم به احساس همدلی با شخصیت اصلی نیاز دارید؟
• چه اتفاقی در پایان رخ خواهد داد؟

والدین باید بدانند که جان و چاه بر اساس داستان کوتاه ال پوزو اثر نیکولاس جاکوبون، نویسنده و فیلم‌نامه‌نویس، ساخته شده است. این فیلم درباره‌ی پسری ۱۳ ساله (چارلی شاتول) است که بدون هیچ دلیل مشخصی، والدین و خواهر بزرگترش را در چاهی به عمق ۲۰ فوت حبس می‌کند. فیلم ترسناک است (شخصیت اصلی به نظر سایکوپات می‌رسد) اما هیچ خشونت خونین و شدیدی در آن وجود ندارد، فقط افرادی را نشان می‌دهد که بعد از بیهوش شدن ناخواسته، در شرایطی تروماتیک بیدار می‌شوند. انتظار کلمات و عبارات تند و زننده زیادی را داشته باشید، به خصوص وقتی جان و دوستش بازی‌های آنلاین ویدیویی انجام می‌دهند (ده‌ها بار کلمه‌ی فحش و مشتقات آن تکرار می‌شود). در چند صحنه، بزرگسالان همراه با وعده‌های غذایی شراب می‌نوشند و در نهایت جان هم به تنهایی شراب می‌نوشد، چون تنها است و هر کاری دلش بخواهد می‌تواند انجام دهد. فیلم بر خانواده‌ای سفیدپوست و ثروتمند تمرکز دارد و بازیگران آن به حدی کم هستند که هیچ شخصیت فرعی متنوعی در آن وجود ندارد. برای آگاهی از فیلم‌های مشابه بیشتر، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت‌نام کنید.

این درام با وجود بازیگران با استعداد و فیلمبرداری جالب، در اجرا از پیش‌فرض جذاب خود فاصله می‌گیرد. از دیدگاه کسی که داستان کوتاه برنده جایزه نیکولاس جاکوبونه را نخوانده، دشوار است بگوییم که آیا داستان کم‌مایه و نیمه دوم ناخوشایند فیلم به دلیل منبع یا فیلمنامه (که توسط جاکوبونه نوشته شده) است. شکی نیست که اولین تجربه کارگردانی پاسکال سیستو، هنرمند نصب اسپانیایی، لحنی هنرمندانه و شبیه به آثار میشائیل هانکه دارد، اگرچه به سطح کار شگفت‌انگیز این کارگردان اتریشی نمی‌رسد. همه بازیگران کار قابل قبولی انجام داده‌اند: شاتول به درستی با چشمانی خالی و دور، و با لحنی یکنواخت که ترسناک و ناآرام است. هال، ایله، و فارمیگا هر کدام تا جایی که می‌توانند در نقش‌های خود بازی می‌کنند و شوک‌زده، عصبانی، وحشت‌زده و بسیار سریع تسلیم می‌شوند.این فیلم به بررسی انگیزه‌ها، تشخیص‌ها یا آشکارسازی‌ها نمی‌پردازد. در این فیلم، خانواده رازی برای افشاگری ندارد و پیچش‌های «تادا» هم در آن وجود ندارد. سیستو و جیاکوبونه به چیزهای آشکار و واضح علاقه‌ای ندارند. بزرگسالی، از نگاه جان، تمرینی در امتیاز و حق ویژه است. کد کارت عابربانک پدرش به او دسترسی به بیش از ۷۵۰ هزار دلار پس‌انداز می‌دهد که او از آن برای برآورده کردن تمام خواسته‌هایش استفاده می‌کند: از نان‌های مرغی گرفته تا تلویزیون بازی‌خور بزرگ و پول نقدی که به عنوان تشکر به بهترین دوستش می‌دهد. در این فیلم، مضمون تکرارشونده‌ای درباره مرگ (جان تلاش می‌کند خودش را تا مرز تجربه‌ای ماورایی بدون مردن خفه کند) و بزرگ شدن وجود دارد، اما واقعاً این فیلم منطق‌گریز است (چطور نوجوانی لاغر و جوان توانسته است خانواده‌اش را بدون شکستن استخوان‌هایشان یا حداقل بیدار کردنشان در سوراخ قرار دهد؟). اگرچه سیستو امیدوارکننده است، اما این فیلم ناامیدکننده‌ای است که نمی‌تواند به وعده‌هایش عمل کند.