پسر خطرناک

پسری خطرناک" داستان سه پسر و خانواده‌های متفاوت آن‌ها را روایت می‌کند. اتان ده ساله است و اولین بار او را می‌بینیم که بی‌وقفه در صندلی عقب مینی‌ون به خواهرش ضربه می‌زند، در حالی که مادرش تلاش می‌کند آرامش کند. فقط می‌توانیم حدس بزنیم که او چه می‌گوید، زیرا صدای گریه‌های خواهرش بلند است. او با خشونت اعلام می‌کند: «عصبانی‌ام!» سپس با ونتای، پسری لاغر و ۱۲ ساله در جنوب مرکزی لس آنجلس آشنا می‌شویم که مادرش اعتراف می‌کند او در بیان خود با کلمات گفتاری خوب نیست و گاهی نامه‌هایی خشونت‌آمیز درباره کشتن خودش یا دیگران می‌نویسد. و در نهایت ویلیام را ملاقات می‌کنیم، نوجوانی مبتلا به اوتیسم که قرار است متوجه شود والدینش تصمیم گرفته‌اند او را در یک مرکز درمانی مسکونی بستری کنند. در حالی که خانواده هر یک از این پسران را دنبال می‌کنیم و گام‌هایی که بر اساس منابع ایالت خود برمی‌دارند، فیلمسازان ناکارآمدی سیستم فعلی مراقبت‌های بهداشتی روان‌پزشکی را برجسته می‌کنند. این فیلم تلاش می‌کند تا آگاهی درباره این موضوع را افزایش دهد که سیستم فعلی به نیازهای این پسران، که همگی به درمان اختصاصی و طولانی مدت نیاز دارند، پاسخ نمی‌دهد.

• خانواده‌ها می‌توانند درباره سلامت روان با یکدیگر صحبت کنند. چرا سلامت روان به اندازه سلامت جسمی مهم است؟ چگونه می‌توانید متوجه شوید که فردی با مشکل سلامت روان دست و پنجه نرم می‌کند؟
• این مستند می‌خواهد آگاهی درباره بیماری‌های روانی و کمبود خدمات در دسترس برای خانواده‌های معمولی را افزایش دهد. دیدن این فیلم چه حسی به شما می‌دهد؟ فکر می‌کنید فیلمسازان می‌خواستند چه احساسی را در شما برانگیزند؟ چرا؟

فرزند خطرناک" مستندی تاثیرگذار در مورد سه خانواده با پسرانی است که دچار اختلالات روانی شدید هستند. این شرایط اغلب باعث بروز رفتارهای بسیار پرخاشگرانه در آنها می‌شود و مشخص است که سیستم مراقبت‌های بهداشتی روانی مجهز به امکانات کافی برای درمان موفقیت‌آمیز آنها نیست. این مستند به شدت صادقانه است و گاهی اوقات تماشای آن دشوار است؛ برخی صحنه‌های آزاردهنده وجود دارد که در آن یکی از پسران به مادر و خواهر کوچکترش حمله می‌کند و همچنین برخی الفاظ تند و خشن به کار می‌رود که نشان‌دهنده بروز خشم اوست.

این مستند، اثری احساسی و تکان‌دهنده است که بینندگان را تحت تأثیر قرار داده و احساساتی نظیر غم، نگرانی و ناامیدی را در آنها برمی‌انگیزد. فیلمسازان از طریق روایت تجربه‌های شخصی سه خانواده که موضوع اصلی مستند هستند، به بررسی ناکافی بودن سیستم سلامت روان در این کشور، به‌ویژه در مورد نوجوانانی که رفتارهای پرخاشگرانه دارند، می‌پردازند. همچنین هدف این مستند، تغییر دیدگاه بینندگان در مورد مسئولیت والدین در اختلالات روانی فرزندان‌شان است. ما قطعاً با مادران این پسران همدردی می‌کنیم، چرا که آنها در جستجوی کمک حرفه‌ای هستند و تلاش می‌کنند تا حس عادی بودن و امنیت را برای سایر فرزندانشان فراهم کنند. با این حال، دشوار است که برخی از انتخاب‌های آنها در تربیت فرزند را زیر سؤال نبریم، زمانی که اجازه می‌دهند پسران پرخاشگر و خشن‌شان بازی‌های ویدئویی تیراندازی اول شخص بازی کنند یا با تفنگ‌های اسباب‌بازی واقعی بازی کنند. «پسر خطرناک» ممکن است تصورات کنونی شما را درباره قربانیان بیماری‌های روانی و نظام پزشکی به چالش بکشد. تماشای این مستند راحت نیست، اما به دلیل توانایی آن در تکان دادن و بیدار کردن بیننده، ارزشمند است.