ارواح عشاق گذشته

عکاس معروف کانر مید (با بازی متیو مک‌کانهی) آنقدر صیقلی است که انگار یک نفتکش است. او به همان اندازه که از زنان عکس می‌گیرد، با آنها همبستر می‌شود، و هرگز اجازه نمی‌دهد خودش درگیر شود. دقیقاً همان مردی نیست که بخواهید او را به عنوان بهترین مرد در مراسم عروسی‌تان داشته باشید، اما این نقش او در مراسم عروسی برادرش (برکین مایر) است. کانر شب را با جدال با دوست‌دختر سابقش جنی (جنیفر گارنر)، نوازش مادر عروس (آن آرچر)، گفتن به برادرش که هنوز می‌تواند منصرف شود، و حتی فاش کردن رازی بزرگ که عروس (لسی چابرت) را آزار می‌دهد، شروع می‌کند. تعجبی ندارد که او شروع به دیدن جویباری از ارواح (مانند سرود کریسمس) به رهبری عمو مرده‌اش (مایکل داگلاس) می‌کند، کسی که وقتی زنده بود، همه چیز را در مورد اجتناب از تعهد به کانر یاد داد.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد پیام‌های فیلم در مورد روابط و مسائل جنسی گفتگو کنند. چرا رفتار کانر اینقدر بد است؟ چرا فکر می‌کنید او اینطور شد؟ و چرا جنی هنوز به او علاقه دارد، با توجه به رفتاری که با او داشت؟
• این فیلم تا چه حد به سایر کمدی‌های رمانتیک شباهت دارد و از چه نظر با آن‌ها متفاوت است؟

والدین باید بدانند که این کمدی رمانتیک قابل پیش‌بینی در مورد یک مرد بی‌شرم زن‌باره که در نهایت از اشتباهات خود آگاه می‌شود، سرشار از کنایه و بحث در مورد رابطه جنسی است، اگرچه بیشتر صحبت است تا عمل. انتظار دیدن بوسیدن عمیق، کمی دست‌درازی و مردی با لباس که توسط زنی با لباس کم در حال بوسیدن است را داشته باشید. همچنین مقداری فحش (مثل "بی‌عرضه" و "لعنتی" و غیره) و نوشیدن الکل وجود دارد، از جمله صحنه‌ای که عمو برای برادرزاده کلاس هشتمی خود در یک بار نوشیدنی می‌خرد. برای آگاهی از فیلم‌های مشابه بیشتر، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت‌نام کنید.

ارواح دوست دختران گذشته به قوانین کمدی رمانتیک پایبند است - شما می دانید که در نیم ساعت اول به کجا ختم می شود. این بدان معنا نیست که فیلم ترسناک است. شاید پیش فرض خسته کننده، شوخی ها کهنه و فیلمنامه تکراری باشد (مثلا درد هر روز هفته بر پشیمانی غلبه می کند و در یکشنبه دو بار)، اما در واقع سرگرم کننده تر از انتظار است و این به لطف دو انتخاب مهم بازیگران است. اول، گارنر: سریع با شلیک های کلامی و عکس العمل های خمیده، او فیلم را در خوبی دختر همسایه قرار می دهد. این واقعیت که کسی مثل او از کسی مثل کانر مک کوناهی خوشش می آید، ما را به باور آنچه کمدی های رمانتیک می فروشند، سوق می دهد - عشقی که بی معنی است اما به هر حال کار می کند. سپس، داگلاس، که به نظر می رسد هم هیو هفنر و هم جک نیکلسون را کانالیزه می کند. این داگلاسی است که ما در پسران شگفت انگیز دوست داشتیم - بدون درخشش و بدون صیقل، فقط لبه های خشن با اندکی کثافت. (چه کسی می دانست بازی کردن در کثافت می تواند اینقدر سرگرم کننده باشد؟)مک‌کانهی نسبتاً خوب است، اما گارنر و شخصیت‌های فرعی او را تحت‌الشعاع قرار می‌دهند، به‌ویژه چابِرت در نقش زنی با نیت خیر که در آستانه تبدیل شدن به عروس هیولا است، و مایر که به فیلمنامه‌ای سبک‌سر، احساس می‌بخشد. کمی آزاردهنده است که کریسمس کارول را به این شکل «بازآفرینی» ببینیم، اما ما خسیس نیستیم و نمی‌گوییم که همه تلاش‌ها بی‌فایده بوده‌اند. حقیقت این است که خنده‌های کافی وجود دارد تا سرگرم شوید، اگر نه، مجذوب شوید.