زن ساکن خانه آن سوی خیابان دختر پشت پنجره

زن در خانه روبروی خیابان از دید آنا، زنی مرفه که اخیرا از شوهر روانشناس اف‌بی‌آی خود جدا شده، روایت می‌شود. آنا پس از قتل دختر جوانشان توسط یک قاتل زنجیره‌ای به شیوه‌ای وحشیانه (و مضحک) از او جدا شده است. آنا که روزگاری هنرمند موفقی بود، اکنون روزهایش را در کنار پنجره جلویی خانه‌اش می‌گذراند و در حالی که نوشیدنی‌های الکلی را با عینک‌های بزرگ کمدی مخلوط می‌کند، به جاسوسی مشغول است. زندگی او وقتی تاریک‌تر می‌شود که شاهد قتل همسایه‌اش است، اما هیچ‌کس نمی‌تواند مطمئن باشد که او شاهد قابل اعتمادی است، حتی خود آنا.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد ویژگی‌های طنز صحبت کنند. طنز چگونه از دیگر انواع کمدی متمایز است؟
• این نمایش از چه چیزی تمسخر می‌کند؟ چه ژانرهای دیگری ارزش تقلید و طنز دارند؟
• آیا خشونت به کمدی اضافه می‌کند؟ چرا یا چرا نه؟ آیا مواقعی وجود دارد که از حد بگذرد؟

والدین باید بدانند که زن خانه روبرویی در خیابان در مقابل پنجره دختر، یک طنز بسیار خشن از برنامه‌های تلویزیونی معمایی محبوب است. شخصیت اصلی، آنا (کریستن بل از سریال «مکان خوب»)، روزانه داروهای تجویزی را با مقادیر زیادی الکل مخلوط می‌کند. دختر او به طرز وحشتناکی در خارج از صحنه به قتل می‌رسد و کودکی دیگر در حال کشته شدن با ضربات چاقو پس از یک مبارزه وحشیانه با یک بزرگسال نشان داده می‌شود. آنا خود فلش‌بک‌های مداومی از چاقو زدن به کسی دارد. مردم کتک می‌خورند، با چاقو زده می‌شوند و تیراندازی می‌شوند. بسیاری از قربانیان با گلوی بریده شده، چه مرده و چه در حال مرگ، نشان داده می‌شوند و سر و دستی بریده شده نیز به نمایش گذاشته می‌شود. یک مرد استریپر با لباس شنای تنگ و چرم می‌رقصد. زنی یک حساب کاربری جعلی اینستاگرام پر از عکس‌های خود را با لباس زیر و سوتین ایجاد می‌کند. همچنین صحنه بوسیدن و سکس طولانی وجود دارد که در آن مرد و زن هر دو برهنه هستند؛ هیچ قسمت حساسی از بدن نشان داده نمی‌شود به جز باسن. مردی در تلفن عصبانی می‌شود و تهدید می‌کند زنی را قطعه قطعه کند. تکرار فحاشی؛ فحش‌های «فاک»، «شیت»، «احمق»، «بیچ» و «هل».

در حالی که این نمایش ژانر ترکیبی، آزمایشی ارزشمند است، اما به اندازه کافی خنده‌دار یا پرتنش نیست تا بینندگان را مشتاق تماشای تمام هشت قسمت آن کند. روی کاغذ، این نمایش می‌تواند کار کند. کلیشه زنی که شاهد جنایتی است اما مطمئن نیست که می‌تواند به ذهن خود اعتماد کند، آنقدر تکراری است که تقریبا التماس می‌کند تا به تمسخر گرفته شود. توانایی کریستن بل در حرکت بر روی مرز بین طنز و تنش را به آن اضافه کنید، که او بارها در ورونیکا مارس آن را نشان داد، و در این صورت، دستور موفقیت وجود دارد. جایی که این نمایش از آن غافل می‌شود، ناتوانی مداوم آن در انتخاب بین دو ژانر است. در تلاش برای داشتن هر دو، فقط در از دست دادن هدف در هر دو موفق می‌شود.در ابتدا شوخی‌ها بیشتر جواب می‌دهند؛ عنوان مضحک، آشپزی (و شکستن) بی‌پایان کاسرول‌ها و روایت کاملاً بی‌معنی آنا، نور را بر چارچوب سطحی و زن‌ستیزانه زنان مرکزی این کلیشه می‌تاباند. خیلی زود شوخی‌ها به اندازه کافی متوقف می‌شوند تا اجرای بل به‌طور واقعی بیننده را به داستان بکشاند؛ فقط برای اینکه به‌شدت با شیوه مضحک و وحشتناکی که دخترش به قتل رسیده، به بیرون کشیده شود. از آن به بعد پرش‌های ژانری هرگز متوقف نمی‌شوند، به‌ویژه وقتی شوخی آنقدر نامشخص است که بیننده حتی مطمئن نیست که باید بخندد.