غروب آفتاب

در غروب آفتاب، یک خانواده چهارنفره ثروتمند در مکزیک به سر می‌برند و در هتلی لوکس استراحت می‌کنند. سپس آلیس بنت (شارلوت گینزبورگ) تماسی دریافت می‌کند و متوجه می‌شود که مادرش به شدت بیمار است. او تصمیم می‌گیرد تعطیلات را کوتاه کند و به فرزندان بزرگسالش، الکسا (آلبرتین کوتینگ مک‌میلان) و کالین (ساموئل باتملی) دستور می‌دهد که وسایلشان را جمع کنند. در فرودگاه، نیل (تیم راث) به دنبال گذرنامه‌اش می‌گردد و زیر لب می‌گوید که آن را فراموش کرده است. در آشفتگی به وجود آمده، او ناپدید می‌شود، سوار یک تاکسی می‌شود و از راننده می‌خواهد که او را به هتلی ببرد. در تماس تلفنی، او به آلیس دروغ می‌گوید که سعی دارد مشکل گذرنامه‌اش را حل کند، اما در عوض در ساحل تنبل‌بازی می‌کند، آبجو می‌نوشد و با فروشنده محلی، برنیس (ایزوا لاریوس) وقت می‌گذراند. نیل چه مشکلی دارد؟

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد خشونت فیلم غروب صحبت کنند. این موضوع چه حسی به شما داد؟ آیا هیجان‌انگیز بود؟ شوک‌آور؟ فیلم برای رسیدن به این تاثیر چه چیزی را نشان داد یا نشان نداد؟ چرا این موضوع مهم است؟
• در اینجا چگونه به رابطه جنسی اشاره شده است؟ واکنش اولیه شما به خوابیدن نیل و برنیس با هم چه بود، در مقایسه با اتفاقی که در واقعیت رخ می‌دهد؟
• چگونه نوشیدن به تصویر کشیده شده است؟ آیا آن را جذاب و پر زرق و برق نشان می‌دهد؟ آیا به عنوان بخشی ضروری از زندگی تفریحی به تصویر کشیده شده است؟ آیا عواقبی برای نوشیدن وجود دارد؟ چرا این موضوع مهم است؟
• نیل به نظر نمی‌رسد که به پول اهمیت زیادی بدهد، او بیشتر ارثیه خود را از دست می‌دهد. آیا شما هم همین حس را دارید؟ چرا، یا چرا نه؟
• در طول فیلم، نظرتان در مورد نیل چطور بود؟ آیا تا به حال تصمیم گرفتید که او را دوست ندارید؟ آیا نظرتان عوض شد؟ چرا؟

والدین باید بدانند که سان‌داون یک درام در مورد مردی (تیم راث) است که بعد از یک تراژدی از خانواده‌اش جدا می‌شود و زندگی تفریحی را در ساحل مکزیک شروع می‌کند. این فیلم آرام و دقیق، احتمالاً به چالش کشیدن ادراک و قضاوت بینندگان را هدف قرار داده است. این فیلم شامل دو صحنه کوتاه و خشونت‌آمیز تیراندازی است که در آن اسلحه، خون و اجساد به تصویر کشیده می‌شوند. مردی با بطری آبجو به سرش ضربه می‌خورد و شخصی دیگر از حال می‌رود و از پله‌ها سقوط می‌کند. مرگ در این فیلم مورد بحث قرار می‌گیرد. صحنه‌های جنسی گرافیکی وجود دارد، زنی بدون پوشش بالاتنه نشان داده می‌شود و چندین مرد کاملاً برهنه در دوش زندان دیده می‌شوند. در این فیلم از کلمات فحاشی مانند "ف--ک"، "ف---ینگ" و "مادر ف----ر" و یک بار "ا--هول" استفاده شده است. شخصیت‌ها در طول فیلم به طور آزادانه مشروب می‌نوشند - اول کوکتل و بعد خیلی خیلی زیاد آبجو - اما مستی و سردردهای ناشی از آن به ندرت نشان داده می‌شود. برای اطلاع از فیلم‌های بیشتر در این سبک، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت نام کنید.

این فیلم به‌ظاهر آرام اما تیزبین و عمیقا ناظر، دربارهٔ طبیعت انسان است، هم شخصیت‌های فیلم و هم مخاطبان. با اعتماد به نفس و بدون جانبداری با قضاوت و پیش‌فرض‌های ما بازی می‌کند. نوشته و کارگردانی شده توسط میشل فرانکو، سان‌داون تقریبا با تنبلی شروع می‌شود، با صحنه‌هایی که به نظر بی‌اهمیت می‌رسند. اعضای خانواده در آفتاب می‌خوابند، شنا می‌کنند، در استخر معلق می‌مانند، کوکتل می‌خورند و غیره. شام می‌خورند و دربارهٔ یک بازی بحث می‌کنند و سعی می‌کنند به تلفن‌هایشان نگاه نکنند. ترفند اینجا این است که فرانکو می‌خواهد ما فرض کنیم رابطهٔ واقعی آن‌ها چیست، و احتمالاً بیشتر حدس‌ها اشتباه خواهد بود. وظیفهٔ ما است که فرض‌ها و پیش‌فرض‌هایمان را بارها و بارها بررسی کنیم و ببینیم چطور با اتفاقاتی که در حال رخ دادن است ارتباط دارند.صحنه‌های ابتدایی فیلم فقط یک مقدمه برای اتفاقات بعدی است. آیا می‌توانیم بعد از اینکه نیل خانواده‌اش را ترک کرد، از شرکت در مراسم تشییع جنازه سر باز زد و از انجام وظایفش شانه خالی کرد (حتی بعد از اینکه آلیس به‌طور خاص از او کمک خواست) همچنان به او احساس همدردی داشته باشیم؟ آیا می‌توانیم بعد از اینکه او شروع به زندگی راحت و لذت‌بخشی می‌کند، همچنان به او احساس همدردی داشته باشیم؟ بهتر است از روش تد لاسو استفاده کنیم: «قضاوت نکن، کنجکاو باش». شاید نیل با نوعی ترس از مرگ یا مراسم تشییع جنازه دست و پنجه نرم می‌کند؟ یا شاید چیز دیگری است؟ به هر حال، فیلم سان‌داون تماشاگران را در حالت آماده‌باش نگه می‌دارد و با ریتمی که هم آرامش‌بخش است و هم شوکه‌کننده. این فیلم ضربان دارد و نفس می‌کشد. و راث، که تقریبا در هر صحنه‌ای حضور دارد، بازی جسورانه و حساب‌شده‌ای ارائه می‌دهد که یکی از بهترین بازی‌های اوست.