آخرین خداحافظی

در ۱۴ ژوئیه ۲۰۱۶ بنیاد شوا، اینجا اژدها باشد، اوتوی و سازمان ملل متحد به اردوگاه کار اجباری مایدانک سفر کردند تا گفتگویی صمیمی با بازمانده هولوکاست داشته باشند. تجربه واقعیت مجازی حاصل، که با فناوری پیشرفته غوطه‌ور ضبط شده است، نگاهی کمیاب به تاریخ از دید مردی است که آن را تجربه کرده است. از سال ۱۹۴۳، پینخاس گاتر به طور مکرر از خانه خود در تورنتو، کانادا به لهستان سفر کرده است تا تجربیات خود را در مورد مادجانک به اشتراک بگذارد. او در سن یازده سالگی به اردوگاه آورده شد و عمری را صرف آموزش معلمان از سراسر جهان در مورد وحشت‌های قرن گذشته کرده است. گاتر خود را در معرض خاطرات دردناک قرار می‌دهد تا دیگران بتوانند از خرد او بیاموزند. پینخاس، که اکنون ۸۵ سال دارد، هم از نظر جسمی و هم از نظر احساسی خسته است. او قادر به ادامه سفر در سراسر جهان نیست و در سال‌های اخیر به دنبال روش‌های جدیدی برای به اشتراک گذاشتن تجربیات خود بوده است. ما امیدواریم که به همین ترتیب حضور و پیام پینخاس را حفظ کنیم - این بار در فضایی که کلماتش می‌تواند قوی‌ترین طنین را داشته باشد. با کمک ظریف فناوری واقعیت مجازی جدید، ما یک تور صمیمی با پینخاس را بازسازی کردیم و به او اجازه دادیم تا شاهد میلیون‌ها نفر در سراسر جهان و برای همیشه باشد. امید ما این است که این تجربه غوطه‌ور ماندگار باشد، مانند بنای یادبود مادجانک - گواهی، یادبود و داستانی هشداردهنده.

فیلم «خداحافظی آخر» یک تجربه‌ی عمیق و تأمل‌برانگیز از تاریخ است که برای نوجوانان بالای ۱۳ سال مناسب است. این فیلم با تمرکز بر خاطرات یک بازمانده‌ی هولوکاست، پیام‌های اخلاقی مهمی مانند یادآوری تاریخ و جلوگیری از تکرار فجایع انسانی را منتقل می‌کند. اگرچه صحنه‌های خشونت‌آمیز غیرمستقیم و توصیفات دردناکی از اردوگاه‌های مرگ وجود دارد، اما فیلم فاقد هرگونه محتوای نامناسب مانند الفاظ رکیک، صحنه‌های جنسی یا مصرف مواد است. این فیلم می‌تواند فرصتی برای گفتگو درباره‌ی ارزش‌های خانوادگی، مقاومت و اهمیت آموزش نسل‌های آینده باشد.