خوب نیست

دنی سندرز (با بازی زویی دویچ)، ویراستار عکس، آرزوی نویسندگی دارد و حتی بیشتر از آن، می‌خواهد نویسنده‌ای مشهور شود. اما ویراستار او (با بازی نگین فارساد) به طور مداوم از کار ضعیف او چشم‌پوشی می‌کند. یک روز، سندرز ایده‌ای دارد تا دعوت‌نامه‌ای جعلی برای یک دوره نویسندگی در پاریس بسازد. این کار هم رئیس او و هم همکار مورد علاقه‌اش، اینفلوئنسر اینستاگرام، کالین (با بازی دیلن اوبراین) را تحت تأثیر قرار می‌دهد. اما در حالی که او تصویر خود را با کلاه بره‌ای در مکان‌های مختلف پاریس فتوشاپ می‌کند، حمله تروریستی در پایتخت فرانسه رخ می‌دهد و دوستان و خانواده تصور می‌کنند که دنی شخصاً تحت تأثیر قرار گرفته است. دنی توجه ناگهانی اطرافیان را دوست دارد و دروغ خود را ادامه می‌دهد، تا جایی که به یک گروه حمایتی از قربانیان می‌پیوندد تا از آن به عنوان سوژه‌ای برای داستانی که می‌خواهد بنویسد، استفاده کند. در آنجا، او با روآن (با بازی میا ایزاک) آشنا می‌شود، نوجوانی که در تیراندازی مدرسه آسیب دیده و به یک فعال شناخته‌شده در زمینه اصلاح قوانین اسلحه و تغییرات اجتماعی تبدیل شده است. این دو با هم پیوند می‌خورند، داستان دنی به طور ویروسی پخش می‌شود و ناگهان، این فرد کلاهبردار خود را در عمق ماجرا و بسیار مشهور می‌یابد تا جایی که نمی‌تواند حقیقت را آشکار کند.

• «خانواده‌ها می‌توانند در مورد این صحبت کنند که دانی در فیلم "ناخوشایند" می‌توانست چه کار متفاوتی انجام دهد. در چه مرحله‌ای می‌توانست یا باید وضعیت قربانی‌بودن خود را روشن‌تر می‌کرد؟ چرا دروغ گفت؟»
• «چرا شهرت برای برخی افراد جذاب است؟ آیا فکر می‌کنید افراد در مورد خودشان دروغ می‌گویند یا حقایق را جعل می‌کنند تا به شهرت برسند؟ چرا یا چرا نه؟»
• «دنی هشتگ "من خوب نیستم" را راه‌اندازی می‌کند. آیا فعالیت‌های آنلاین می‌توانند الهام‌بخش تغییر باشند؟ چه مثال‌هایی به ذهن شما می‌رسد؟»
• روان در این فیلم، نمادی از آسیب‌های خشونت اسلحه برای بسیاری از جوانان در ایالات متحده است. چه شباهت‌هایی بین این شخصیت و زندگی واقعی وجود دارد؟

«والدین باید بدانند که فیلم "ناخوشایند" یک طنز درباره‌ی سلبریتی‌های رسانه‌های اجتماعی است که شامل مواردی مانند زبان نامناسب، مواد مخدر، مصرف الکل، روابط جنسی و اشاره به خشونت می‌شود. شخصیت اصلی داستان به سختی درک می‌کند که شهرت به اندازه‌ی دوستی‌های واقعی و ارتباطات یا تحسین‌هایی که از طریق کار و استعداد واقعی به دست می‌آیند، مهم نیست. در این مسیر، او به نزدیک‌ترین افراد به خود و همچنین به جهان از طریق رسانه‌های اجتماعی دروغ می‌گوید. او منافع موقتی را می‌بیند، مانند ارتقای شغلی، توجه یک تأثیرگذار (آنها یک بار در دستشویی عمومی رابطه جنسی دارند) و دوستی با یک فعال نوجوان که واقعاً در اثر تیراندازی در مدرسه دچار آسیب روحی شده است. اما این منافع کوتاه‌مدت هستند و زمانی که حقیقت آشکار می‌شود، او هدف نفرت و تهدیدات مرگ‌آور آنلاین قرار می‌گیرد و عشق نزدیک‌ترین افراد به خود را به خطر می‌اندازد. این فیلم شامل صحنه‌های مصرف الکل، سیگار کشیدن، مواد مخدر و همچنین استفاده مکرر از الفاظ نامناسب ("لعنتی"، "احمق"، "جهنم"، "بی‌شرم"، "احمق") است. برای آگاهی از فیلم‌های مشابه، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی "شب فیلم خانوادگی" ثبت‌نام کنید.»

«این طنز بر روی سطحی‌نگری و شهرت در رسانه‌های اجتماعی، با بازی‌های درخشان و نظرات تیز و بامزه‌ای اجرا می‌شود. فیلم "نوت اوکی" به نه "بخش" تقسیم شده است که "قوس" شخصیت اصلی را از یک فرد گمنام به قربانی (جعلی) مشهور و سپس به یک شرور دنبال می‌کند. بی‌اطلاعی کامل دنی از معنای واقعی قربانی شدن، آسیب روحی و حتی "یک انسان خوب بودن" به عنوان "امتیاز سفیدپوستی" مطرح می‌شود، اما این فیلم بیشتر نقدی بر روح زمانه ماست. این موضوع در شخصیت کالین نیز تجسم یافته است، که در اینستاگرام به خاطر شخصیتی کاملاً تخیلی و شبیه به گانگستر مشهور است ("کالین، تو اهل ایالت مین هستی" همکارش به او یادآوری می‌کند)، اما به نظر می‌رسد فاقد هرگونه اصول یا اعتقادات واقعی است.»با وجود لحن طنزآمیز و ظاهر شاد، این فیلم نقد جدی در مورد ناتوانی در کنترل تیراندازی‌های جمعی، سمّی بودن دنیای آنلاین و تأثیرات آن بر آسیب‌پذیرترین افراد جامعه دارد. این موضوع به‌ویژه در شخصیت «روان» منعکس شده است، زنی جوان و شکننده که ترومای خود را به هنر تبدیل می‌کند. «اسحاق» در این نقش، کشف بزرگی است و با ارائه اجراهای قدرتمند شعر گفتاری، از جمله یکی که فیلم را با لحنی جدی به پایان می‌رساند، درخشیده است. «دویچ» در نقش عامل ناآگاه که فکر می‌کند «ناآشنا با شرایط» یک برند است، طنز خوبی دارد، اما این بازیگر نشان می‌دهد که او نیز در نهایت قربانی است—فردی که در واقعیتی مجازی پرورش یافته که شهرت را بر محتوا، تصویر را بر عمل و کلیک را بر حقایق ترجیح می‌دهد.