هریت

داستان فیلم هاریت در یک مراسم مذهبی روز یکشنبه در مزرعه‌ای در مریلند آغاز می‌شود، جایی که آرمینتا "مینتی" راس (با بازی سینتیا اریوو) به همراه همسر آزادشده‌اش جان توبمن (زکری مومو) و خانواده‌اش، از جمله پدرش بن راس (کلارک پیترس) که آزاد است، زندگی می‌کنند. وقتی بن و جان از مستر برودس (مایک مارونده) التماس می‌کنند تا به وصیت پدرش عمل کند و همسر بن و فرزندانش را بعد از سن مشخصی آزاد کند، برودس امتناع می‌ورزد. مینتی، که دچار حملات عصبی می‌شود و معتقد است اینها بینش‌های الهی هستند، از خدا می‌خواهد تا اربابش را از پا درآورد. برودس می‌میرد و پسرش، گیدئون (جو آلوین)، تصمیم می‌گیرد مینتی را بفروشد. او فرار می‌کند، جان را ترک می‌کند و راه خود را به سمت فیلادلفیا، شهری آزاد، پیدا می‌کند. مینتی در پنسیلوانیا نام خود را به هاریت توبمن تغییر می‌دهد و تحت آموزش فعالان برجسته‌ای مانند ویلیام استیل (لسلی ادم جونیور) قرار می‌گیرد تا به یک راهنمای شجاع در خط آهن زیرزمینی تبدیل شود. هاریت بارها و بارها بازمی‌گردد تا هم عزیزان خود و هم غریبه‌ها را نجات دهد و آنها را به سوی آزادی هدایت کند، در حالی که گیدئون برودس مزدوران را استخدام می‌کند تا "موسی" را که به بردگان محلی در فرار کمک می‌کند، ردیابی و دستگیر کنند.

• «خانواده‌ها می‌توانند در مورد جنبه‌های تاریخی فیلم "هاریت" صحبت کنند. قبلاً تا چه اندازه در مورد هاریت تابمن اطلاع داشتید؟ چه حقایق جدیدی یاد گرفتید؟ آیا چیزی باعث شد که علاقه‌مند به انجام تحقیقات بیشتر شوید؟»
• «ویژگی‌های شخصیتی چه کسی هاریت تابمن را به الگوی مناسبی تبدیل می‌کند؟ چرا او منبع الهام مهمی برای آمریکایی‌هاست؟»
• «در مورد خشونت و زبان نژادپرستانه در این فیلم بحث کنید. آیا این موارد برای داستان ضروری هستند؟ چرا برای بینندگان مهم است که با ماهیت خشونت‌آمیز بردگی آشنا شوند؟»
• - چگونه این فیلم با سایر فیلم‌هایی که موضوع نژادپرستی و تاریخ بردگی در ایالات متحده را بررسی می‌کنند، متفاوت یا مشابه است؟ - چگونه لکه بردگی همچنان بر کشور تأثیر می‌گذارد؟ - چه فیلم‌های دیگری وجود دارند که بر تأثیرات گسترده این عمل وحشتناک نور می‌اندازند؟

والدین باید بدانند که فیلم «هاریت» یک درام تاریخی از کارگردان برنده جوایز، کاسی لمونز، است که دربارهٔ تحول هاریت تابمن از یک زن جوان و برده در مریلند تا فرار او به فیلادلفیا و شجاعتش در تبدیل شدن به «موسی» راه‌آهن زیرزمینی می‌باشد. این فیلم با بازی سینتیا اریوو، نامزد جایزه اسکار، بسیار پرتنش است: انتظار استفاده مکرر از کلمه «N» (که در زبان انگلیسی به معنای سیاه‌پوست است)، و همچنین یک بار استفاده از کلمه «لعنتی» و چند اصطلاح دیگر را داشته باشید. خشونت اغلب ناراحت‌کننده است و تقریباً همه آن متوجه شخصیت‌های سیاه‌پوست، چه آزاد و چه برده، است. برده‌داران و شکارچیان سفیدپوست، سیاه‌پوستان را تعقیب، کتک می‌زنند و حتی به سمت آن‌ها شلیک می‌کنند. چند شخصیت می‌میرند، هم از ضربات وحشیانه و هم از خشونت اسلحه؛ برخی از صحنه‌ها خشونت را از نزدیک نشان می‌دهند. خانواده‌ها زمانی که افراد فروخته می‌شوند، از هم جدا می‌شوند، و بردگان داستان‌هایی از چیزهای وحشتناکی که تجربه کرده‌اند، نقل می‌کنند. بینندگان خواهند آموخت که هاریت چگونه بینش‌ها و تشنج‌های خود را به‌عنوان بینش‌های الهی تفسیر می‌کرد و در نهایت ۱۹ سفر به جنوب انجام داد و بیش از ۳۰۰ برده را به سمت آزادی هدایت کرد و شجاعت و صداقت خود را به نمایش گذاشت. برای اطلاع از فیلم‌های مشابه، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی «شب فیلم خانوادگی» ثبت‌نام کنید.

اجرای قدرتمند و ظریف اریو یک دستاورد است، اما اصرار فیلمسازان بر تقدیس توبمن، فیلمی قدرتمند را به‌طور غیرضروری ملودراماتیک تبدیل می‌کند. واقعاً، هر نقشی که برنده جایزه تونی بر عهده می‌گیرد باید شامل خوانندگی باشد، زیرا صدای اریو ترکیبی از زیبایی خیره‌کننده و خشن است. همان‌طور که در مزارع کارگران برده و در طول خط آهن زیرزمینی، موسیقی نقش مهمی در فیلم ایفا می‌کند. تبریک به کارگردان کاسی لمونز برای سکانس‌های معنوی کدگذاری‌شده هریت و لحظه‌ای اولیه که بازیگر-خواننده جنیفر نتلس (که در نقش بیوه برودس بازی می‌کند) در کنار مراسم افتتاحیه کلیسا می‌خواند. اگر فقط اودوم جونیور و جانل مونه (که در نقش کوچک اما محوری به عنوان دوست/صاحب خانه هریت در فیلادلفیا درخشان است) می‌توانستند روی پرده سینما بخوانند.بازیگران این فیلم عالی هستند و داستان آن مهم است، اما فیلم «هاریت» در به تصویر کشیدن شرایط «توبمن» ضعف دارد. لمونز و همکار نویسنده‌اش، گریگوری الن هاوارد، آسیب مغزی او را به‌عنوان منشأ پیش‌بینی‌های الهی به تصویر می‌کشند. فیلم این مهارت فرضی را نه‌تنها با توانایی او در انتخاب مسیر درست و اجتناب از دستگیری مرتبط می‌داند (او هرگز کسی را که به سمت آزادی هدایت می‌کرد، گم نکرد)، بلکه با توانایی دیدن آینده نیز مرتبط می‌کند، مانند زمان و مکان مرگ یک مرد سفیدپوست در حالی که برای کنفدراسیون می‌جنگید. توبمن معتقد بود که بینش‌هایش از سوی خدا الهام گرفته شده است، اما تمرکز فیلم بر روی جادوهای او به‌عنوان چیزی فراطبیعی، آن را به استدلالی برای قدیس بودن و نزدیک به شکست‌ناپذیری او تبدیل می‌کند، به جای تمرکز بر شجاعت و هدف‌مندی مداومی که او برای ادامه بازگشت به جنوب نیاز داشت. این فیلم قطعاً ارزش دیدن دارد، اما اگر کمتر بر روی بینش‌ها و بیشتر بر روی شخصیت زن داستان تمرکز می‌کرد، می‌توانست قدرتمندتر باشد.