سه

فیلم با صحنه‌ای از تحقیقات پلیس در مورد مرگ فردی آغاز می‌شود. سپس فلش‌بک‌هایی به ما نشان می‌دهد که چگونه به این نقطه رسیده‌ایم. رام (دنوش) دانش‌آموز سال آخر دبیرستان، پسر یک خانواده ثروتمند و فردی باهوش و جذاب است. او شیفته دختری به نام جانانی (شروتی حسن) می‌شود که دانش‌آموزی زیبا است. آن‌ها عاشق یکدیگر می‌شوند و ازدواج می‌کنند. اما رام به مرور زمان دچار نوسانات خلقی شدید، دوره‌های شیدایی و افسردگی می‌شود. او خطری برای خود و دیگران به شمار می‌رود، اما از پذیرش درمان و بستری شدن در بیمارستان خودداری می‌کند و حتی به همسرش نیز چیزی نمی‌گوید. رام به خود آسیب می‌زند و بهترین دوستش شبانه‌روز کنار او می‌ماند تا آسیبی به خودش یا جانانی نرساند. در نهایت، ناامیدی رام منجر به خودآزاری می‌شود و همسرش با پیامدهای دشواری روبرو می‌شود.

• خانواده‌ها می‌توانند دربارهٔ جهت‌های مختلف و متنوعی که این فیلم بر اساس داستان عاشقانهٔ اصلی می‌تواند پیش برود، صحبت کنند. آیا موضوع نهایی فیلم برایتان تعجب‌برانگیز بود؟ چرا یا چرا نه؟
• آیا به نظرتان صحنه‌های رقص و آواز که به دقت طراحی شده‌اند، این فیلم را بهتر می‌کنند یا اینکه با فضای کلی فیلم همخوانی ندارند؟
• آیا فکر می‌کنید این فیلم به درستی بیماری‌های روانی را به تصویر می‌کشد؟ آیا به نظر شما این نمایش می‌تواند مفید یا آموزنده باشد؟

والدین باید بدانند که فیلم «۳» یک فیلم هندی محصول سال ۲۰۱۲ است که درباره‌ی زوج جوانی است که با وجود مخالفت خانواده‌هایشان با یکدیگر ازدواج می‌کنند، اما با چالش‌هایی مواجه می‌شوند. بیماری دوقطبی زندگی آنها را مختل می‌کند. صحنه‌های خشونت‌آمیز و خونین، خودکشی، و شوک درمانی از موضوعاتی هستند که در این فیلم به آنها پرداخته می‌شود. همچنین صحنه‌ای وجود دارد که در آن یک مرد به طور غیرعمد یک سگ را لگدکُش می‌کند. بزرگسالان در این فیلم نوشیدنی الکلی مصرف می‌کنند و کلمه‌ی «لعنت» استفاده شده است. این فیلم به زبان تامیل و با زیرنویس انگلیسی است.

3" فیلمی آشفته، طولانی و نامنظم است که تنها توسط جذابیت دو بازیگر اصلی‌اش، دنوش و حسان، نجات پیدا کرده است. صحنه‌های آواز و رقص که در سینمای هندی رایج است طولانی و خسته‌کننده هستند، اما خودشان سرگرم‌کننده هستند. اما آیا آنها برای این فیلم مناسب هستند؟ خیر. مشکل در لحن فیلم است و این نمایش‌های رقص پرخرج جایی در یک فیلم که اساساً درباره تراژدی بیماری روانی است ندارند.اما این بهم‌ریختگی فراتر از این‌ها گسترش پیدا می‌کند. کارگردان، همسر بازیگر اصلی دنوش است و شاید به همین دلیل زمان زیادی از فیلم به نمایش چهره‌ی زیبا و دلربای او اختصاص داده شده است. این صحنه‌ها هیچ کمکی به درک شخصیت داستان توسط بیننده نمی‌کند و همچنین روند داستانی که ۱۴۵ دقیقه طول کشیده را پیش نمی‌برد. با کارگردانی ضعیف و دیالوگ‌های سطحی، بازیگران چاره‌ای جز بازی اغراق‌آمیز، دست‌وپا زدن و گریه کردن ندارند. برخی از صحنه‌های گریه آنقدر طولانی هستند که ممکن است بیننده فکر کند کارگردان فکر کرده که چون اینقدر خوب توانسته بازیگرانش را به گریه کردن وادار کند، چرا حتی یک قطره از این گریه‌ها را هدر بدهد؟ شخصیت‌های داستان بدون هیچ مقدمه یا پیش‌زمینه‌ای از یک نوع شخصیت به شخصیت دیگری تبدیل می‌شوند و تنها یک کامیون پر از فلش‌بک‌های گاه و بیگاه است که باعث می‌شود بیننده متوجه روند داستان شود. هدف فیلم این بوده که یک داستان عاشقانه‌ی بزرگ روایت کند و باید بر این اساس قلب بیننده را به درد بیاورد، اما این فیلم چیزی جز کسالت و حسرت برای هزینه‌های صرف شده برای تماشای آن برانگیخته نمی‌کند.