دو کور

در آزمایش دو سو کور، کلر (میلی برایدی) به گروهی از غریبه‌ها می‌پیوندد که در یک آزمایش بالینی پنج روزه در شرکت داروسازی بلک وود شرکت کرده‌اند. این گروه در یک زیرزمین با دیوارهای سفید محبوس شده و هیچ ارتباطی با دنیای بیرون ندارند. وقتی پارامترهای آزمایش ناگهان تغییر می‌کند، گروه به تدریج دچار توهم توطئه می‌شود. آنها مامور می‌شوند تا ببینند چقدر می‌توانند بیدار بمانند و نتیجه این آزمایش سرنوشت‌ساز است.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد مکان فیلم دابل بلیند صحبت کنند. چگونه محدود کردن داستان به یک مکان، بر فضای فیلم تأثیر گذاشت؟ آیا می‌توانید فیلم‌های ترسناک دیگری را به یاد بیاورید که در آن شخصیت‌ها به صورت گروهی گرفتار شده باشند؟ چگونه این فیلم‌ها با هم مقایسه می‌شوند؟
• درباره خشونت در فیلم صحبت کنیم. چه حسی به شما داد؟ هیجان‌انگیز بود؟ تکان‌دهنده؟ آیا مواجهه با رسانه‌های خشونت‌آمیز، کودکان را نسبت به خشونت بی‌تفاوت می‌کند؟
• فیلم ترسناک بود؟ چرا بعضی‌ها دوست دارند بترسند؟
• درباره برخی از زبان‌های به کار رفته در فیلم صحبت کنید. آیا ضروری به نظر می‌رسید یا اغراق‌آمیز؟ چه تاثیری بر فیلم داشت؟
• کلر در طول فیلم استقامت و پشتکار خود را نشان داد. چرا این یک قدرت شخصیتی مهم است، به خصوص در شرایطی که او در آن قرار داشت؟ آیا می‌توانید به زمان‌هایی فکر کنید که در زندگی خود استقامت و پشتکار داشته‌اید؟

والدین باید بدانند که دابل بایند فیلمی ترسناک و پرتنش است در مورد گروهی از افراد که در یک آزمایش پزشکی شرکت می‌کنند که به اشتباه انجام می‌شود و شامل مضامین بالغانه، خشونت و الفاظ تند است. خشونت خونی شامل خنجرزدن، تیراندازی و تشنج شخصیت‌ها با خونریزی از چشم‌ها، گوش‌ها، بینی و دهان آن‌ها می‌شود. الفاظ تند شامل کلمات c--t، f--k و s--t است. شخصیت اصلی، کلر (میلی بریدی)، دارای نقایصی است، اما هوش و پشتکار، و همچنین گاهی همدلی و مهربانی را نشان می‌دهد. فلش‌بک‌هایی از دوران کودکی و سوءاستفاده توسط یکی از والدین با اختلال مصرف الکل وجود دارد، و همچنین اشاره‌ای به افکار منفی و اختلال استرس پس از سانحه. در طول آزمایش‌های پزشکی، به شخصیت‌ها به طور مرتب قرص داده می‌شود و تزریق می‌شوند. برای اطلاع از فیلم‌های مشابه بیشتر، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت نام کنید.

این فیلم اول از کارگردان ایان هانت-داف و نویسنده داراچ مک‌گریگل، از همان ابتدا، با ترکیب پارونویای کلاستروفوبیک و وحشت جسمی به‌خوبی تنش ایجاد می‌کند. در هستهٔ فیلم «دو برابر کور» یک فرض ساده وجود دارد: اگر بخوابی، می‌میری. با توجه به قرص‌های تغییردهندهٔ مغز که موش‌های آزمایشگاهی انسانی مصرف کرده‌اند و خستگی شدیدشان، اجتناب‌ناپذیر به نظر می‌رسد که شروع به پرسش کنند چه چیزی واقعی است و چه چیزی تصور، چه کسی قابل اعتماد است و چه کسی خائن. بازی‌های محکم و خوب در سراسر فیلم، این پرسش‌ها را در ذهن تماشاگران هم نگه می‌دارد، با پیچ و تاب‌هایی که مطمئن می‌شود هر دو طرف صفحه نمایش بیدار و سرحال بمانند. فیلمبردار نارایان ون مائله یک لانهٔ زیرزمینی شبیه به لانهٔ خرگوش خلق می‌کند، که با نورهای شوم و گوشه‌های سایه‌ای روشن روشن شده است و مغزهای خستهٔ شخصیت‌ها را وسوسه می‌کند تا با تصورات و فلش‌بک‌های تروماتیک وحشی و سرکش شوند. سطحی از نقد اجتماعی هم وجود دارد، دربارهٔ اینکه «داروسازی بزرگ» مسئول شناخته نمی‌شود و بعضی از مردم به‌عنوان قابل‌فرفتن‌تر از دیگران دیده می‌شوند. شخصیت‌ها به‌خاطر سختی‌های اقتصادی، انزوای اجتماعی و رفتارهای خودتخریب‌گر انتخاب می‌شوند -- نه‌تنها ریسک‌پذیرترند، بلکه شاید اگر ناپدید شوند کسی آن‌ها را نپرسد. این فیلم ۹۰ دقیقه‌ای به‌خوبی ساخته‌شده و فشرده است که تماشاگران را درگیر نگه می‌دارد و پتانسیل بزرگی از فیلم‌سازان در حال ظهور را نشان می‌دهد.