بچه‌های خط آهن

زندگی شگفت‌انگیز یک خانواده در لندن به هم می‌ریزد وقتی پدر به طور ناگهانی و به دلایلی مرموز ناپدید می‌شود و مادر (دینا شریدان) مجبور می‌شود آن‌ها را به محل اقامت ارزان‌تری در یورک‌شر منتقل کند. فرزندان، رابرت (جنی اگاتر)، فیلیس (سالی تامست) و پیتر (گری وارن) برای گذراندن وقت به قطار عبوری دست تکان می‌دهند و با پرتر ایستگاه، آلبرت پرکس (برنارد کریبینز) دوست می‌شوند. با گذشت زمان و در چند اتفاق عمدتاً نامرتبط، آن‌ها یاد می‌گیرند تا خانه و مردم جدیدشان را دوست داشته باشند. و بعضی از دوستانی که پیدا می‌کنند، در مقابل به آن‌ها کمک می‌کنند.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد نحوه نمایش کودکان در فیلم «فرزندان راه‌آهن» صحبت کنند. آیا فکر می‌کنید این نمایشی از رفتار کودکان در روزگار قدیم است؟ آیا رفتار آنها با رفتار کودکان امروزی تفاوت دارد؟ آیا کودکان در فیلم‌ها همیشه به درستی به تصویر کشیده می‌شوند؟
• آیا این فیلم به خاطر اینکه سال‌ها پیش ساخته شده، جالب‌تر است یا خیر؟ چطور می‌توان فهمید که این فیلم قدیمی است؟

والدین باید بدانند که فیلم «فرزندان راه‌آهن» یک کلاسیک از سینمای خانوادگی است، به‌ویژه در انگلستان که در سال ۱۹۷۰ در آنجا ساخته شده است. این فیلم بر اساس کتابی برای کودکان نوشته E. Nesbit در سال ۱۹۰۵ ساخته شده و سرگرمی قدیمی با پیام‌ها و الگو‌های مثبت است. بچه‌ها در شرایط نامساعد، شجاعانه و مسئولانه رفتار می‌کنند. در نهایت، بعد از چند اشتباه کوچک، آن‌ها شروع به لذت بردن از کمک به دیگران می‌کنند و متوجه می‌شوند که پاداش‌هایشان ده برابر است. در فیلم کمی خشونت و ترس وجود دارد، به‌ویژه جایی که خدمتکاری پسری را سیلی می‌زند و ناپدید شدن پدر و بیماری مادر. چند شوخی در مورد نوشیدن الکل و یک شوخی احتمالی مرتبط با رابطه جنسی، هرچند بسیار ظریف وجود دارد. شاید این فیلم برای نسل اینترنت/بازی‌های ویدئویی سخت باشد (به‌جز اینکه پیدا کردن آن سخت است)، اما خانواده‌هایی که آن را تماشا کنند، آن را بسیار سرگرم‌کننده و ارزشمند خواهند یافت. برای آگاهی از فیلم‌های مشابه بیشتر، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت‌نام کنید.

این فیلم به طرز شگفت‌آوری ملایم و قدیمی‌مآبانه است، اما با لمس‌های به‌شدت غیرمنتظره و شگفت‌انگیز. فیلم راه‌آهن کودکان، با اقتباس و کارگردانی لیونل جفریز، احتمالا در انگلستان بیشتر از آمریکا شناخته شده است. هر دو موسسه فیلم بریتانیا و تایم‌اوت لندن آن را به عنوان یکی از ۱۰۰ فیلم برتر بریتانیایی تمام دوران انتخاب کرده‌اند.در این فیلم، صحنه‌های رویاگون و عجیبی به‌طور پراکنده اتفاق می‌افتد، مثل وقتی که رابرت (که به بابی هم معروف است) تولدش را جشن می‌گیرد و به نظر می‌رسد در اتاق شناور است، یا وقتی که درختی به‌طور خودکار شروع به حرکت می‌کند. موسیقی متن فیلم، ساخته جانی داگلاس، بسیار دلپذیر است و لحظات کمیک و رهایی‌بخش از تنش را برجسته می‌کند. این درام می‌توانست ناراحت‌کننده و یا طاقت‌فرسا باشد، اما جفریز آن را با استفاده از فرمت وقایع عمدتاً نامرتبط و همچنین تم‌های امید، چابکی و مفید بودن، به‌طور سبکی و روانی به تصویر می‌کشد. انتخاب بازیگران و اجراها استثنایی است، به‌ویژه سه کودک جذاب که در تقریباً هر صحنه حضور دارند. این فیلم شایسته شناخته شدن بهتر است.