شهر سوینگ

وقتی بروس و سوزان میلر (جک داونپورت و مولی پارکر) محله قدیمی خود را ترک می‌کنند و به محله‌ای شیک‌تر در حومه ثروتمند شیکاگو نقل مکان می‌کنند، از دوستان قدیمی خود راجر و جنت تامپسون (جاش هاپکینز و میریام شور) دورتر و به همسایه‌های جدید و آزاداندیش خود، تام و ترینا دکر (گرانت شو و لانا پاریلا) نزدیک‌تر می‌شوند. تام و ترینا، بروس و سوزان را به ازدواج باز خود دعوت می‌کنند. در حالی که میلرها در حال کاوش در جنسیت خود هستند، فرزندان نوجوان آنها (شانا کالینز و آرون هاولز) نیز در زمینه روابط جنسی و مواد مخدر در حال آزمودن مرزها هستند، هرچند به شیوه‌ای کمی کمتر شوک‌آور.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد صحت بازتاب دهه ۱۹۷۰ در اینجا صحبت کنند. کدام رویدادهای تاریخی در شکل‌گیری هنجارهای اجتماعی آن دوران نقش داشتند؟ نوجوانی در دهه ۷۰ تا چه حد با نوجوانی در دوران امروز متفاوت بود؟ آیا والدین با فرزندان خود ارتباط متفاوتی داشتند؟ آیا موضوع روابط جنسی در آن دوران تابو محسوب می‌شد یا خیر؟ والدین: تجربیات و دیدگاه‌های خود را در مورد آن دوران به اشتراک بگذارید.

والدین باید بدانند که این نمایش بر پایه مفهوم «همسران متعدد» در دهه ۱۹۷۰ بنا شده است؛ یعنی دو فرد متأهل که رابطه‌ای باز دارند و شریک‌های جنسی خود را با هم به اشتراک می‌گذارند. اما در حالی که رابطه جنسی یکی از موضوعات اصلی این مجموعه است، اما از نمایش صحنه‌های جنسی پرهیز می‌کند. به فعالیت‌های تحریک‌کننده اشاره می‌شود اما هیچ‌گاه به‌طور کامل و با جزئیات به تصویر کشیده نمی‌شوند و زبان به‌کاررفته در مجموعه به‌طور شگفت‌انگیزی تمیز است. با این حال، می‌توان انتظار داشت که شخصیت‌ها در حال نوشیدن الکل و مصرف مواد مخدر غیرقانونی مثل ماری‌جوآنا، قرص‌های تجویزی و کوکائین باشند. هنگام تماشای این مجموعه با نوجوانان، احتیاط کنید.

اگر شب‌های بوگی و نمایش دهه ۷۰ یک فرزند مشترک داشتند، احتمالا شبیه شهر سوینگ می‌شد، یک درام با موضوعی جسورانه که به‌طور عجیبی در نمایش محتوای جنسی تصویری، مودبانه و محافظه‌کارانه باقی می‌ماند. اگرچه شخصیت‌های بزرگسال، تمرکز اصلی نمایش هستند، اما شهر سوینگ همچنین شامل داستان‌های مهم نوجوانان نیز هست. اما اینکه آیا والدین راحت هستند که با فرزندانشان نمایشی درباره سوینگرها تماشا کنند یا نه، به خودشان بستگی دارد.البته این مجموعه تلویزیونی کاملاً متفاوت می‌بود اگر در شبکه‌های کابلی پخش می‌شد (که طرح اولیه تهیه‌کنندگان بود)، جایی که برهنگی و الفاظ رکیک مجاز است، اگر نگوییم تشویق می‌شود. اما این حقیقت که سوینگ‌تاون محدودیت‌های تحمیل‌شده توسط سانسورهای شبکه را در آغوش می‌گیرد، بخشی از آن چیزی است که آن را بسیار جذاب می‌کند. اما آیا برنامه‌ای مثل این می‌تواند طرفداران وفاداری را بدون کمک سینه‌ها و باسن‌های برهنه به دست آورد؟ این چیزی است که باید دید.