جولی و جولیا

در سال ۲۰۰۲، جولی پاول (با بازی ایمی آدامز) در یک بن‌بست گیر افتاده است. شغل او به عنوان منشی رسیدگی به ادعاهای ۱۱ سپتامبر هم افسرده‌کننده و هم خسته‌کننده است. او در حال تلاش برای پیشرفت است در حالی که دوستان ثروتمند و موفقش به صورت استعاری با قایق‌های تفریحی‌شان از کنارش عبور می‌کنند. بنابراین، با تشویق همسرش (کریس مسینا)، جولی هدفی را تعیین می‌کند: پختن تمام غذاهای کتاب ارزشمند جولیا چایلد (با بازی مریل استریپ) با عنوان «هنر آشپزی فرانسوی» در طول یک سال. و به عنوان یک اقدام اضافی، او دربارهٔ آن وبلاگ‌نویسی می‌کند. در حالی که جولی در حال پختن بیش از ۵۰۰ دستور پخت است، زندگی جولیا، دهه‌ها قبل، در پاریس در حال رخ دادن است. جولیا که قبلاً منشی دولت بوده و با یک دیپلمات متعهد (استنلی توچی) ازدواج کرده، مصمم است تا خود را دوباره اختراع کند، و علاقه او به غذاهای خوب به نظر می‌رسد نقطهٔ خوبی برای شروع است.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد این صحبت کنند که چرا جولی احساس می‌کرد باید هدفی چنین بلندپروازانه را تعیین کند. آیا فقط به خاطر آشپزی بود؟ او چه چیز دیگری به جز پختن غذای عالی یاد گرفت؟ او در چه مواردی شبیه جولیا است و در چه مواردی با او تفاوت دارد؟
• چگونه این دو شخصیت به عنوان الگوها و سرمشق‌های مناسب برای تقلید ظاهر می‌شوند؟
• دیدگاه فیلم در مورد نقش زنان، هم در آن زمان و هم در حال حاضر چیست؟ در مورد هویت چه می‌توان گفت؟ چه چیزی هویت شما را شکل می‌دهد؟ کارتان، زندگی شخصی‌تان، یا هر دو؟

والدین باید بدانند که اگرچه این درام کمدی در نهایت شاد است، اما کاملاً شیرین و خوشایند نیست. شخصیت‌های اصلی، دو زن قدرتمند که توسط ایمی آدامز و مریل استریپ بازی می‌شوند، هر دو به نوعی بحران هویت را تجربه می‌کنند و باید با تمام پیامدهای آن دست و پنجه نرم کنند، موضوعی که ممکن است برای نوجوانان و کودکان جذاب نباشد (هرچند که این جستجوی درونی خیلی عمیق نیست). در فیلم مقداری فحش و ناسزا وجود دارد (از جمله یک بار استفاده از کلمه «ف**»)، و دو زوج متأهل فیلم راحت در مورد محبت‌های فیزیکی خود صحبت می‌کنند، هرچند که صحنه‌های برهنه یا عاشقانه تصویری وجود ندارد. برای آگاهی از فیلم‌های مشابه بیشتر، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت‌نام کنید.

جولی آدامز دلپذیر است... اما نه به اندازه‌ای که شایسته‌ی این همه زمان نمایش باشد (مشکل آن مدل موی بد و شکم‌دردهای مداوم چیست؟). قوس داستانی او فیلم را به جلو می‌راند، اما جولیا چایلد است که جالب توجه است، به‌قدری که بازگشت به جولی در سال ۲۰۰۲ می‌تواند آزاردهنده باشد. اگرچه جولیاِ استریپ مرزهای کاریکاتور را درنوردیده، اما هنوز هم فوق‌العاده است و نشان می‌دهد که زنی که کتاب آشپزی‌اش روش آشپزی مردم را تغییر داد، بسیار جذاب‌تر و کمتر خودشیفته از وبلاگ‌نویس واقعی‌ای بود که از طریق او به شهرت رسید.نورا افرون کارگردان متاسفانه پاریس را هم نادیده می‌گیرد—ما نگاهی اجمالی به آن می‌اندازیم، اما نه به اندازه‌ای که اشتیاقمان را برای شهری که چایلد را مجذوب خود کرد، برطرف کند. و در مورد اشتها: چه اتفاقی برای نمایش تمام آن غذاها افتاد که چایلد درست می‌کرد؟ اگرچه بووف بورگینیون و سال منییر دهان‌ها را آب می‌اندازند و کیک شکلاتی یخ‌زده‌ای وسوسه‌انگیز است، اما واقعاً غذای کافی در این فیلم که در مورد یک سرآشپز مشهور جهانی است، به نمایش گذاشته نشده است. نگاه اجمالی به مرنگ و نمای نزدیک اردک بسته‌بندی‌شده روح یک طرفدار فیلم‌های غذایی را سیر نمی‌کند.