دبلیو

جورج دبلیو بوش" سومین بیوگرافی ریاست جمهوری الیور استون است که پس از "جان اف کندی" و "نیکسون" ساخته شده و داستان چهل و سومین رئیس‌جمهور ایالات متحده را روایت می‌کند. این فیلم نشان می‌دهد که چگونه بوش، فرزند یک رئیس‌جمهور سابق، علی‌رغم گذشته بی‌هدف و پرحاشیه‌اش، به بالاترین مقام کشور دست یافته است. فیلم، دگرگونی او را از دهه ۱۹۶۰ تا زمان حال به تصویر می‌کشد.

• «خانواده‌ها می‌توانند در مورد دیدگاه فیلم دربارهٔ ریاست‌جمهوری جرج دبلیو بوش جوان صحبت کنند. چه عواملی بر سیاست‌های او تأثیر گذاشته‌اند؟ این موضوع چگونه در فیلم نشان داده شده است؟ نظرتان در مورد تمرکز فیلم بر رابطهٔ پدر و پسری چیست؟ الیور استون، کارگردان، چگونه اهمیت و تأثیر این رابطه را بر ریاست‌جمهوری نشان می‌دهد؟ همچنین می‌توانید در مورد صحت و دقت فیلم بحث کنید. چرا فیلمسازان ممکن است در فیلمی که بر اساس واقعیت ساخته می‌شود، حقیقت را تحریف کنند؟ آیا فکر می‌کنید استون هدف یا برنامه‌ای خاص برای ساخت این فیلم داشته است؟ اگر این‌طور است، هدف او چه بوده؟»

«والدین باید بدانند که بزرگسالان احتمالاً بیشتر از کودکان به این فیلم پر سر و صدا در مورد زندگی رئیس‌جمهور جرج دبلیو بوش علاقه‌مند خواهند بود. فیلم نیمی از زمان خود را صرف بررسی رابطه‌ای آشفته به نظر می‌رسد، بین بوش و پدرش می‌کند (روایتی که ممکن است افراد به تصویر کشیده شده با آن موافق نباشند) و نیمی دیگر را به بررسی ریاست جمهوری اختصاص می‌دهد که ممکن است بیش از حد به روابط آشفته دیگر متکی بوده باشد (معلوم نیست که آیا همه این موارد مبتنی بر واقعیت هستند یا خیر). با مشکلات اولیه بوش در زمینه الکلیسم مواجه می‌شویم -- صحنه‌های زیادی از نوشیدن او وجود دارد -- و همچنین جستجوی او برای هدفی والاتر. همچنین مقدار قابل توجهی فحاشی (از جمله "لعنتی") و سیگار کشیدن وجود دارد. برای آگاهی از فیلم‌های مشابه، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت‌نام کنید.»

«فیلم "دبلیو" نسبت به سایر آثار استون، محتاطانه‌تر است و قدرت آن در بازی برولین نهفته است که به نظر می‌رسد در پوست شخصیت جرج دبلیو بوش حلول کرده است. او با ظرافت تمام، از حالت چهره تا لحن و رفتار بوش را به تصویر کشیده و حتی ممکن است برخی از منتقدان سرسخت بوش را نیز تحت تأثیر قرار دهد. برولین (و استون) بوش را به‌عنوان شخصیتی نشان می‌دهند که در جستجوی تأیید پدرش است و تلاش می‌کند تفاوت‌هایی میان ریاست‌جمهوری خود و پدرش ایجاد کند. اطراف او را مشاوران قدرتمندی مانند دیک چنی (ریچارد درایفس)، کارل روو (توبی جونز) و دانلد رامسفلد (اسکات گلن) احاطه کرده‌اند که مشتاقانه منتظر فرصتی برای کنترل او هستند، در حالی که بوش سعی دارد استقلال خود را از کنترل پدرانه اعلام کند.»اما ضعف فیلم در این است که با وجود تمام مواد و محتوایی که استون برای کار داشت، فیلم «دبلیو» به‌طور عجیبی سرد و بی‌روح به نظر می‌رسد، در حالی که این داستان هنوز در تیتر اخبار جریان دارد و قرار است در کتاب‌های تاریخ ثبت شود. روایت داستان آشفته و سطحی است، به جز زمانی که رابطه بوش با پدرش را بررسی می‌کند. اما حتی در آن بخش، کشمکش‌ها تصنعی و کلیشه‌ای به نظر می‌رسند (همین موضوع در مورد بازی چاندی‌وِی نیوتون در نقش کاندولیزا رایس نیز صدق می‌کند که بازی خشک و بی‌روح او پر از تیک‌های عصبی و اخم‌های مصنوعی است). در پایان، ما بوش را به‌خوبی نمی‌شناسیم و به نظر می‌رسد خود بوش نیز چنین است.