هرگز مرا رها مکن

کیث (کری مولیگان) ظاهرا در یک بیمارستان کار می‌کند. در فلش‌بک، بیننده‌ها در مورد گذشته‌اش، بزرگ شدن در یک مدرسه عجیب و غریب، مطلع می‌شوند. او عاشق تامی می‌شود اما او را به دوستش، روت، از دست می‌دهد. خیلی زود، بچه‌ها هدف واقعی‌شان را می‌فهمند (احتمالا اسپویلر): آن‌ها به‌طور خاص برای اهدای «قطعات یدکی» به آدم‌های «واقعی» بیمار خلق شده‌اند. سال‌ها بعد، تامی (اندرو گارفیلد) و روت (کیرا نایتلی) هنوز با هم هستند. شایعاتی شروع به پخش شدن می‌کند که ممکن است درمان ویژه‌ای برای زوج‌هایی که واقعا عاشق هستند وجود داشته باشد، اما کیث به عنوان یک «مراقب» داوطلب می‌شود، که او را به مسیری متفاوت از دوستانش می‌برد. آیا این جوانان راز پشت زندگی‌شان را کشف می‌کنند و آیا عشق واقعی می‌تواند همه چیز را فتح کند؟

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد نحوه‌ی نمایش رابطه‌ی جنسی در فیلم صحبت کنند. شخصیت‌ها بسیار کنجکاو در مورد رابطه‌ی جنسی هستند. آیا آن‌ها به شیوه‌ای سالم در مورد آن یاد می‌گیرند؟
• آیا فکر می‌کنید پیام کلی فیلم مثبت است یا منفی؟ چرا؟

والدین باید بدانند که این درام عاشقانه با عناصر علمی-تخیلی (که بر اساس کتاب کازوئو ایشی‌گورو ساخته شده است) احتمالاً برای بیشتر نوجوانان خیلی عجیب و غریب است و فرضیه آن - (احتمالاً اسپویلر) اینکه جوانانی که در فیلم دنبال می‌شوند به‌طور خاص پرورش یافته‌اند تا "قطعات یدکی" برای "مردم واقعی" فراهم کنند - بسیار ناراحت‌کننده است. در حالی که شخصیت‌های اصلی از نوجوانی به جوانی می‌رسند، در مورد عشق و رابطه جنسی بسیار صحبت و فکر می‌کنند (برهنگی جزئی زنانه وجود دارد) قبل از اینکه در نهایت این تجربیات را از نزدیک داشته باشند... و سپس چیزها حتی پیچیده‌تر می‌شوند. زبان و خشونت بسیار کمی در فیلم وجود دارد، اما لحن کلی آن شرورانه و افسرده‌کننده است. برای آگاهی از فیلم‌های مشابه بیشتر، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت‌نام کنید.

بر اساس رمانی از کازوئو ایشی‌گورو و به کارگردانی مارک رومنک، فیلم‌ساز سابق موزیک ویدئو، این فیلم با دقت ساخته شده و هرگز کمتر از جالب توجه نیست. این فیلم حال و هوای خاص و موثری را به وجود می‌آورد که توصیف آن دشوار است؛ تا حدی پادآرمان‌شهری و تا حدی شبیه به واقعیت جایگزین است.سه ستاره جذاب و کاریزماتیک هستند، اما شاید این کافی نباشد تا در فضای سرد و به‌شدت افسرده‌کننده فیلم، ارتباط عاطفی واقعی برقرار کند. ایده کلی علمی-تخیلی مثل یک ابر سیاه بر کل فیلم سایه انداخته است؛ نه آغاز و پایانی دارد و نه مرکز، و ثابت و بدون تغییر است. اگرچه هدف نهایی فیلم قدردانی از آن چیزهای کمی است که واقعاً به ما داده شده (و همچنین ارزشمند دانستن معنای واقعی انسان بودن)، اما امید چندانی باقی نمی‌گذارد.