من شماره چهار هستم

جان اسمیت (با بازی الکس پتیفر) پسر زرین‌رنگ دبیرستانی نیست که به نظر می‌رسد. او در واقع شماره چهار، یکی از نه بیگانه‌ای است که از سیاره خود فرار کرده و در زمین پناه گرفته‌اند، اما اکنون یکی پس از دیگری و به ترتیب توسط گروهی از آدم‌کش‌ها از همان سیاره شکار می‌شوند. شماره سه به تازگی از بین رفته است، به این معنی که نوبت جان است. او و محافظ جنگجویش، هنری (تیموتی اولفانت)، فلوریدا را ترک کرده و در بهشت، اوهایو مستقر شده‌اند. اما جان علی‌رغم تلاشش نمی‌تواند پنهان بماند و توجه قلدرهای شهر را جلب می‌کند که رهبرشان هنوز عاشق دختر زیبا و مرموزی (دیانا آگرون) است که جان نیز به او علاقه‌مند است. حالا که یک زمینی به دنبال جان است، شکارچیان فرازمینی او نیز به دنبالش خواهند آمد.

• خانواده‌ها می‌توانند درباره خشونت موجود در فیلم صحبت کنند. آیا این خشونت برای داستان ضروری است؟ آیا به اندازه فیلم‌های دیگر ترسناک است؟ چرا یا چرا نه؟
• آیا صحنه‌های قلدری را دوست داشتید؟ آیا آنها واقعی به نظر می‌رسیدند؟ پیامدهای این نوع رفتار در زندگی واقعی چه می‌تواند باشد؟
• به نظر می‌رسد که اخیرا رمانس‌هایی که بین دو شخصیتی با تفاوت‌های بسیار - مثلا یکی انسان و دیگری غیرانسان - شکل می‌گیرند، بسیار محبوب شده‌اند. فکر می‌کنید چرا چنین ژانری محبوب شده است؟
• این فیلم در مقایسه با کتاب چگونه است؟ کدام یک را بیشتر می‌پسندید؟

والدین باید بدانند که این فیلم هیجان‌انگیز علمی-تخیلی که بر اساس رمان پرفروش نوجوانان نوشته پیتاکوس لور ساخته شده، پر است از صحنه‌های تعلیق‌برانگیز و اکشن که ممکن است برای طرفداران جوان دیانا آگرون، بازیگر سریال گلی و الکس پتیفر، بازیگر در حال رشد، بیش از حد شدید باشد. علاوه بر اکشن/خشونت فیلم (که شامل مبارزات، اسلحه و قاتلان تهدیدآمیز می‌شود)، انتظار می‌رود که برخی از فحاشی‌ها (از جمله "s--t" و "a--hole")، صحنه‌هایی از قلدری در دبیرستان (تحقیر، هل دادن، شوخی‌های بی‌مزه)، اشاره به نوشیدن الکل توسط نوجوانان و کمی بوسیدن و صحبت‌های عاشقانه وجود داشته باشد.

«من شماره چهار هستم» تنها از نظر جلوه‌های ویژه، یک ماجراجویی علمی-تخیلی پرهیجان و موفق است. صحنه‌های مبارزه به‌طور هیجان‌انگیزی طراحی شده‌اند و ریتم فیلم به‌قدر کافی ماهرانه است که چند سکانس به‌یادماندنی را در این فیلم که ترکیبی از «گرگ و میش» و «ترمیناتور» است، خلق کند. اما برخلاف «گرگ و میش»، صحنه‌هایی که با جادوی جلوه‌های ویژه تقویت نشده‌اند، بسیار کسل‌کننده هستند و داستان مبهمی دارند؛ برای مثال، چرا جان سیاره خود را ترک کرد، چه زمانی و چگونه؟ و همچنین داستان فیلم بسیار قابل پیش‌بینی است.رهبر گروهی از قلدرهای کلیشه‌ای، همانطور که انتظار می‌رود، یک ورزشکار است که علاقه‌مند به یکی از تشویق‌کنندگان سابق است. این دختر که نقش عاشقانه دارد، همانطور که انتظار می‌رود، مشتاق زندگی بزرگتری فراتر از شهر کوچک خود است و همانطور که انتظار می‌رود، توسط فرد مرموز جدیدی که به شهر آمده، مجذوب شده است. (تصویر آن را می‌گیرید؟) اما کجا شیمی بین جان و سارا وجود دارد؟ (آنها ادوارد و بلا نیستند.) ما آنقدر به آنها به عنوان یک زوج اهمیت می‌دهیم که وقتی قاتلان فرازمینی برای یک نبرد رویال ظاهر می‌شوند، اهمیتی ندارد که آیا آنها و شهرشان را از هم پاشیده است یا نه.