هنری خطرناک

هنری دیجِر داستان پسر سیزده ساله‌ای به نام هنری هارت (جیس نورمن) است که به آگهی استخدام پاره‌وقت پاسخ می‌دهد و به عنوان دستیار ابرقهرمان شهرش، کاپیتان من (کوپر بارنز) استخدام می‌شود. ناگهان خود را در میانه‌ی ماجرا می‌یابد، جایی که کاپیتان من با گروهی از شرورها که شهر سِول‌ویو را درگیر کرده‌اند، روبرو می‌شود و تفکر سریع هنری به سلاح قدرتمندی در برابر دشمنان آن‌ها تبدیل می‌شود. اما این شغل با برخی محدودیت‌ها همراه است، از جمله محافظت از هویت جدیدش به عنوان کید دیجِر در برابر خانواده و دوستان نزدیکش، جَسپر (شون رایان فاکس) و شارلوت (ریل داونز).

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد داستان‌های ابرقهرمانی صحبت کنند. بچه‌ها: چه چیزی باعث محبوبیت این ژانر می‌شود؟ آیا تصور دنیایی با عنصری ماوراءالطبیعه در آن سرگرم‌کننده است؟ چگونه حضور یک ابرقهرمان در زندگی شما آن را تغییر می‌دهد؟
• چگونه ابرقهرمانان از قهرمانان زندگی واقعی متمایز می‌شوند؟ الگو‌های رفتاری فرزندانتان چه کسانی هستند؟ چرا داشتن الگو‌های رفتاری مهم است؟ آیا هیچ‌یک از شخصیت‌های اینجا الگو‌های مناسبی هستند؟
• آیا این مجموعه قصد آموزش چیزی به شما را دارد؟ آیا فیلم‌ها یا برنامه‌های تلویزیونی باید در این راستا تلاش کنند؟ آیا خانواده شما قوانینی در مورد زمان استفاده از صفحه نمایش دارد؟ هدف از این قبیل قوانین چیست؟

والدین باید بدانند که هنری دنجر یک سریال کمدی درباره نوجوانی است که به عنوان دستیار یک ابرقهرمان مشغول به کار می‌شود. تعاملات با شخصیت‌های شرور طوری طراحی شده‌اند که خنده‌دار باشند نه ترسناک، اما همچنان برخی تهدیدهای کلامی و صحنه‌های مبارزه وجود دارند، از جمله استفاده گاه‌به‌گاه از تفنگ‌های لیزری. کاپیتان من اغلب مورد ضرب و شتم قرار می‌گیرد، حتی از سوی دوستانش، زیرا بخشی از قدرت او او را از درد دائمی محافظت می‌کند. نق‌نق‌های یک شخصیت فرعی و ذات طلبکارانه او بر اطرافیانش تأثیر می‌گذارد (اما نه به حدی که او را متوقف کند)، و والدین هنری به‌طور غیرقابل باوری از ماهیت شغل جدید او بی‌خبرند. در نهایت، این نمایش صرفاً یک فانتزی است، بسیار قابل پیش‌بینی و اغراق‌آمیز، اما کودکان جوان‌تر را سرگرم خواهد کرد.

هنری دنجر ویژگی‌های مثبت اندکی دارد، اما امید اصلی‌اش برای موفقیت به این واقعیت بستگی دارد که مخاطب هدفش به اندازه کافی جوان است تا از بسیاری از مواردی که آن را تحت تأثیر قرار می‌دهد، چشم‌پوشی کند. این مجموعه رنگارنگ، کمدی و کاملاً بی‌معنی است، که آن را به روشی نسبتاً سرگرم‌کننده (اگرچه بی‌معنا) برای بچه‌ها تبدیل می‌کند تا وقت خود را بگذرانند. اما در عین حال، به شدت مضحک است و ویژگی‌های کمتر دوست‌داشتنی را برجسته می‌کند، مانند والدینی که به حدی از ارتباط با هنری دور هستند که نشانه‌های واضح شیطنت‌های او را از دست می‌دهند، و همچنین حضور گاه و بی‌گاه خواهر کوچک‌تر او که با نق‌نقو و طلبکار بودن، صحنه‌ها را می‌دزدد.متاسفانه، محتوای کلی سریال خسته‌کننده است، شخصیت‌ها کلیشه‌ای و داستان قابل پیش‌بینی است، بنابراین بسیاری از بچه‌ها احتمالا تا پایان سریال دوام نمی‌آورند.