گتسبی بزرگ

در نیویورک دههٔ پر زرق و برق ۱۹۲۰، این اقتباس از رمان کلاسیک اسکات فیتزجرالد، با بازی لئوناردو دی‌کاپریو در نقش جی گتسبی، مرد ثروتمند و مرموز و خودساخته‌ای است که به یک عمارت در لانگ آیلند نقل مکان می‌کند و با برپایی مهمانی‌های باشکوه و بزمی، نامی برای خود دست و پا می‌کند، همه و همه برای هدفی واحد، و آن بازگرداندن عشق زندگی‌اش، دیزی بوکانان (با بازی کری مولیگان) است. شوهر دیزی، تام (با بازی جوئل ادگورتون)، در ابتدا از همه‌چیز بی‌خبر است، چون خودش هم سرگرم روابط خارج از ازدواجش است. شاهد همه‌چیز همسایهٔ گتسبی و پسرعمهٔ دیزی، نیک کاراوی (با بازی توبی مگوایر) است، که نقشی در به هم رساندن آن دو دارد و شاهد مجموعه‌ای از اتفاقات است که در نهایت نقاط ضعف تراژیک شخصیت‌ها را آشکار می‌کند.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد گتسبی و تعهد او به دیزی صحبت کنند. چرا برای او مهم بود که ثروتمند باشد؟ چه چیزی رفتار او را تحریک می‌کرد؟
• فیلمی است با اقتباس از یک کلاسیک در دوره‌ای مدرن. آیا موفق است؟ چگونه از اقتباس‌های وفادارانه‌تر متمایز است؟ آیا موسیقی متن مدرن آن، آن را قابل درک‌تر می‌کند؟
• هالیوود عاشق اقتباس از کتاب‌ها برای ساخت فیلم است. در این فرآیند چه چیزهایی از دست می‌رود و چه چیزهایی به دست می‌آیند؟
• فیلم چگونه نوشیدن الکل را به تصویر می‌کشد؟ آیا آن را جذاب و اغوا کننده نشان می‌دهد؟ آیا پیامدهای واقع‌گرایانه‌ای دارد؟

والدین باید بدانند که برداشت کارگردان باز لورمن (مولن روژ) از گتسبی بزرگ، نسخه‌ای فریبنده و سرگیجه‌آور از رمان کلاسیک آمریکایی نوشته اف. اسکات فیتزجرالد است. این فیلم وفادار به کتاب است و صحنه‌هایی با نوشیدن زیاد الکل — اغلب به صورت افراطی — و سیگار کشیدن را به تصویر می‌کشد. در فیلم زیاد فحش داده نمی‌شود (اگرچه برخی از اشعار آهنگ‌های متن به ندرت از کلمات «s--t» و «f--k» استفاده می‌کنند)، اما انتظار برخی خشونت (یک مرد به دیگری مشت می‌زند، یک ماشین به یک زن برخورد می‌کند و یک شخصیت دیگری را می‌کشد) و برهنگی وجود دارد. زوج‌ها — از جمله افرادی که با دیگران ازدواج کرده‌اند — در حال بوسیدن و در تختخواب (با شانه‌های برهنه) نشان داده می‌شوند. لئوناردو دی‌کاپریو، توبی مگوایر و کری مولیگان در این فیلم نقش‌آفرینی می‌کنند؛ این موضوع به همراه موسیقی متن جذاب و سبک پرزرق و برق فیلم، احتمالاً آن را برای نوجوانان بسیار جذاب خواهد کرد. برای اطلاع از فیلم‌های بیشتر از این دست، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت‌نام کنید.

باز لورمان یک کارگردان بحث‌برانگیز است. گاهی آثار سینمایی او به‌خاطر شلوغی بیش از حد رد شده‌اند، و رویکردش به آثار کلاسیک — ترکیبی از سنت و مدرنیسم طاقت‌فرسا — مبهم است. همان انتقادها را می‌توان به فیلم «گتسبی بزرگ» وارد کرد. بعضی از صحنه‌ها با آن‌قدر محرک‌های بصری منفجر می‌شوند که تماشای آن‌ها احساس طمع‌ورزی و پرخوری را القا می‌کند — استراتژی‌ای عالی برای القای افراط‌گرایی دوران جاز، اما در عین حال حواس‌پرت‌کن و سخت برای لذت بردن. لورمان خیلی سریع از یک صحنه شلوغ به صحنه بعدی می‌رود، بدون اینکه به تماشاگر زمان کافی برای درک آن بدهد. و موسیقی — چه اتفاقی برای موسیقی افتاده؟ موسیقی متن فیلم عالی است، اما فقط تکه‌هایی از آن را می‌شنویم، و اغلب آن‌قدر کم که آهنگ‌ها نتوانند به بینش فیلم کمک کنند. لورمان در «رومئو + ژولیت» از موسیقی به‌مراتب استادانه‌تر استفاده کرد، که برخی ممکن است بگویند اقتباسی کامل‌تر است (در آن، او یک اثر کلاسیک را به‌طور کامل مدرن کرد و آن را در زمان حال قرار داد — برخلاف گتسبی که آن را در دهه ۱۹۲۰ نگه داشته است).و با این حال، گتسبی هنوز هم یک شاهکار است، حتی اگر بسیاری از چیزهایی که در کتاب فیتزجرالد وحشتناک بودند - زوال همه آنها - در این روزهای پر از فیس بوک و تلویزیون واقع‌نما، دیگر آنقدرها تاثیرگذار نباشند. با وجود تمام عیب‌هایش، گتسبی بزرگ یک تجربه‌ی شگفت‌انگیز است. اگر آن را به‌عنوان یک اثر مستقل بپذیرید، همان‌طور که خود جِی گتسبی یک بازآفرینی است، شما هم به‌واسطه‌ی شکست عشقی، و حماقت مردی پر از امید اما محکوم به بازگشت به گذشته، همان‌طور که فیتزجرالد می‌گوید، تحت تاثیر قرار خواهید گرفت. به‌جز انتخاب اشتباه ادگِرتون و جیسون کلارک (که نقش جرج را بازی می‌کند) که هر دو اغراق‌آمیز بازی می‌کنند، بقیه‌ی گروه بازیگران عالی هستند. دی‌کاپریو به همان خوبی همیشگی است، و تلاش‌ها، امیدها و در نهایت ذات ویرانگر گتسبی را در یک ترکیب دل‌شکسته تقطیر می‌کند. ممکن است ماگوئیر به همان اندازه عمق نداشته باشد، اما با این حال او یک دِیزی وسوسه‌انگیز و آزاردهنده است. و ماگوئیر؟ او در اینجا هیچ اشتباهی نمی‌کند، حتی یک اشتباه هم نمی‌کند، و شاهد کامل روش‌های ولخرجی و بی‌احتیاطی مردم نیک است.