زندگی مدرسه‌ای

در هدفورت، تنها مدرسه شبانه روزی سنین ابتدایی در ایرلند، زندگی مدرسه ای در یک ملک قرن هجدهمی سرشار از سنت است، اما اصلا خشک و خسته کننده نیست. جان لیدن، معلم با سابقه، به دانش آموزان لاتین و ریاضی آموزش می دهد، اما قلب او واقعا در برنامه درسی است که او خارج از ساعات مدرسه رهبری می کند، زمانی که دانش آموزان جوان خود را تشویق می کند تا به گروه های راک مدرسه بپیوندند و برای همکلاسی های خود اجرا کنند. در همین حال، همسرش، آماندا، از طریق ادبیات و درام با دانش آموزانش ارتباط برقرار می کند و حتی دانش آموزان خجالتی را تشویق می کند تا روی صحنه بروند و اجرا کنند. این زوج نزدیک به نیم قرن است که در هدفورت تدریس می کنند، اما با بالا رفتن سنشان، آینده ای نامعلوم در انتظارشان است. آیا زمان بازنشستگی فرا رسیده است؟ و اگر بازنشسته شوند، چه کاری می توانند انجام دهند؟ در حالی که بینندگان شاهد سپری شدن یک سال دیگر در هدفورت هستند، یک چیز واضح است: زمانی که جان و آماندا در نهایت مدرسه را ترک کنند، این فقدان عمیقا در هر دو طرف احساس خواهد شد.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد تفاوت‌های مدرسه هدفرت با مدارسی که قبلاً در آن‌ها تحصیل کرده‌اید، صحبت کنند. این مدرسه چگونه با یک مدرسه ابتدایی معمولی آمریکایی متفاوت است؟ آیا رفتار دانش‌آموزان با معلمان‌شان متفاوت از دانش‌آموزان آمریکایی است؟ آیا معلمان با دانش‌آموزان‌شان متفاوت رفتار می‌کنند؟
• جان و آماندا به عنوان معلم در هدفورت چگونه همدلی و دلسوزی را نشان می‌دهند؟ چرا این نقاط قوت مهم شخصیتی هستند؟
• جان در اواخر دوران مدرسه می‌گوید که از بدرفتاری یک دانش‌آموز در خوابگاهش خوشحال است. آیا این موضوع معمولا نباید معلم را عصبانی کند؟ چه چیزی در مورد این دانش‌آموز یا امیدهای جان برای آینده‌اش وجود دارد که باعث می‌شود او احساس متفاوتی داشته باشد؟ جان چگونه نشان می‌دهد که به دانش‌آموزانش اهمیت می‌دهد؟ آیا همیشه با محبت با آنها صحبت می‌کند؟
• این فیلم با فارغ‌التحصیلی گروهی از دانش‌آموزان مدرسه هدفورت به پایان می‌رسد. چرا فکر می‌کنید اکثر فیلم‌هایی که در مورد مدرسه ساخته شده‌اند با مراسم فارغ‌التحصیلی به پایان می‌رسند؟ چه چیزی در مورد این لحظه خاص وجود دارد که سینمایی و معنادار است؟

مدرسه زندگی مستندی ملایم، تاثیرگذار و الهام‌بخش در مورد یک مدرسه شبانه‌روزی ایرلندی است. بزرگسالان مدرسه، به‌ویژه دو معلمی که در مرکز فیلم قرار دارند، بسیار به دانش‌آموزان خود اهمیت می‌دهند و اغلب در مورد بهترین راه‌ها برای کمک به آنها از نظر تحصیلی و اجتماعی صحبت می‌کنند. آنها دانش‌آموزان را در آغوش می‌گیرند، به مشکلاتشان گوش می‌دهند، در صورت اشتباه بودن کارشان آنها را تصحیح می‌کنند و در صورت انجام کار درست، از آنها تقدیر می‌نمایند. بزرگسالان و کودکان در مورد اخلاق و احترام و عزت نفس که به یکدیگر و به مردم به‌طور کلی مدیون هستند، صحبت می‌کنند و موضوعاتی مانند همدردی و همدلی را تقویت می‌کنند. یکی از معلمان کمی تند است و به دانش‌آموزان می‌گوید بروند یا اینکه یکی از دانش‌آموزان را مزاحم می‌نامد. اما او همچنین ساعات فراغت خود را با دانش‌آموزان می‌گذراند و یک بار به یک دختر پیشنهاد می‌دهد که به او بگوید یک پیرمرد احمق است تا احساسات مجروح او را التیام بخشد. دو معلم اغلب سیگار می‌کشند و چند اشاره به مصرف الکل توسط افراد زیر سن قانونی (سن قانونی مصرف الکل در ایرلند 18 سال است) وجود دارد؛ یکی از معلمان به طور ضمنی می‌گوید که مصرف الکل توسط افراد زیر سن قانونی اگر به طور مسئولانه‌ای انجام شود، اشکالی ندارد، اما همچنین به این نکته اشاره می‌کند که الکلیسم یک مشکل بزرگ در ایرلند است. در صحنه‌های دیگر، معلمان در مورد تاریخچه شعرهای کودکانه ترسناک و اینکه در گذشته، دانش‌آموزان به خاطر نافرمانی تنبیه بدنی می‌شدند، صحبت می‌کنند؛ همچنین چند صحنه از گریه کردن دانش‌آموزانی که دلتنگ خانه هستند، وجود دارد. فحاشی در فیلم زیاد نیست، اما چند عبارت مانند "لعنتی" و "اون چیز..." وجود دارد. برای اطلاع از فیلم‌های مشابه، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت‌نام کنید.

شیرین، لطیف و اصیل، این فیلم که یک سال را در یک مدرسه شبانه روزی ایرلندی روایت می‌کند، بهترین نوع مستند مشاهده‌ای است: نوعی که با احساس آشنایی با دوستان جدید برای بینندگان به پایان می‌رسد. یک بدبین -- یا یک بیننده بی‌توجه -- ممکن است شکایت کند که در زندگی مدرسه‌ای واقعا اتفاقی نمی‌افتد: دانش‌آموزان در محوطه مدرسه اسب‌سواری می‌کنند، با سازها سرگرمی می‌کنند، در کلاس‌ها و فضاهای تمرین می‌نشینند و در مورد درس‌ها و یکدیگر بحث می‌کنند. اما در این نگاه‌های آهسته به زندگی دانش‌آموزان و معلمانشان، ما درک می‌کنیم که هدفرت چه مکان تاثیرگذاری است، عمدتا به خاطر افرادی که در آنجا کار می‌کنند. ما با دو معلم بیشتر آشنا می‌شویم: آماندا، یک نیروی طبیعت با یک piercing ابرو و عشقی مسری به کلمه نوشته شده، و جان، یک استاد ظاهرا خشن که امیدوار است معرفی دانش‌آموزانش به دیوید بویی و جیمی هندریکس درس‌هایی در مورد شادی و شورش را القا کند. اما جان و آماندا فقط دو نفر در یک گروه آسمانی از معلمان دلسوز هستند که با نگرانی درباره گذشته، حال و آینده کودکان تحت مراقبت خود، تکان دهنده هستند.و بعد دانش‌آموزان هستند، که معمولا در گروه‌های کوچک از مقابل صفحه عبور می‌کنند، در حالی که مشغول غیبت و خنده هستند. چند نفر از آنها شکل واضح‌تری دارند: یک پسر جوان دیسلکسیک که گاهی اوقات نقش احمق را بازی می‌کند چون می‌ترسد اصلا توجهی به او نشود، دختری با سابقه تحصیلی پرفرازونشیب، دختری با چشمان غمگین که به نظر می‌رسد هیچ‌کس نمی‌تواند به او نزدیک شود. تقریبا در انتهای فیلم است که او را می‌شنویم که صحبت می‌کند -- اما او به آن نقطه می‌رسد. او لبخند می‌زند! و ما هم همین‌طور. این اتفاق کوچکی است در یک فیلم کوچک و آرام. اما به شیوه‌ی بی‌ادعای خود، این افراد و این فیلم به شما خواهند رسید.