سلنا گومز: ذهن و من

سلنا گومز: ذهن و من، خواننده/بازیگر را در طول شش سال، از طریق تورهای موسیقی و تبلیغاتی، سفری زندگی‌ساز به کنیا و همه‌گیری کووید-۱۹ دنبال می‌کند. بعد از تشخیص اختلال دوقطبی، سلنا گومز به دنبال هدفی بزرگتر است تا هم شادی را پیدا کند و هم به دیگران هدیه دهد.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد نحوه نمایش بیماری‌های روانی در مستند سلنا گومز: ذهن من و من بحث کنند. این مستند چگونه با فیلم‌ها و برنامه‌های تلویزیونی دیگری که در این موضوع دیده‌اید مقایسه می‌شود؟
• گومز چگونه شجاعت خود را در صحبت کردن در مورد مبارزه اش با اضطراب، افسردگی و اختلال دوقطبی نشان می دهد؟ تصمیم او برای به اشتراک گذاشتن داستان اش چگونه می تواند به ایجاد تغییر کمک کند؟
• این مستند به موضوع یافتن هدف در زندگی می‌پردازد. آیا فکر می‌کنید هر فرد هدفی خاص دارد؟ والدین، در مورد روش‌هایی که نوجوانان می‌توانند برای یافتن هدف خود شروع کنند، بحث کنید.

والدین باید بدانند که سلنا گومز: ذهن من و من مستندی است که قصد دارد گفتگو در مورد سلامت روان را باز کند و انگ اجتماعی مرتبط با بیماری‌های روانی را از بین ببرد. همانطور که طرفداران جوان‌تر گومز ممکن است بخواهند این مستند را تماشا کنند، اما این مستند برای بزرگسالان جوان است. گومز صادقانه و غم‌انگیزانه افکار تاریک و چالش‌های خود را در مورد اختلال دوقطبی، اضطراب و افسردگی به اشتراک می‌گذارد. در این مستند، آهنگ‌های پاپ و جزئیات شخصی جذاب بسیار کم است: این یک فیلم جدی با گفتگوهای بالغ است، که شامل ارجاع به افکار خودکشی و داستان‌هایی در مورد تلاش برای خودکشی است. گزارش‌های خبری به مشکل اعتیاد به مواد مخدر گومز اشاره می‌کنند، اما هیچکس در فیلم آن را تایید، رد یا بحث نمی‌کند. مقداری زبان تند در فیلم وجود دارد، از جمله چندین بار استفاده از کلمه فحش. برای اطلاع از فیلم‌های مشابه بیشتر، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت نام کنید.

در سال 2009، گومز آهنگ «چیزی به من بگو که نمی‌دانم» را خواند؛ در سال 2022، این خواننده به قول خود به طرفدارانش عمل می‌کند و در این مستند خام و شگفت‌انگیز، آنها را شگفت‌زده می‌کند. فیلم با صحنه‌هایی از او به عنوان یک 23 ساله شروع می‌شود که در حال آماده شدن برای یک تور کنسرت است و در مورد لباس‌ها شوخی و خنده می‌کند، اما تمرین با سطل‌هایی از اشک به پایان می‌رسد و ناامنی، تردید و اضطراب او را در سطحی نشان می‌دهد که طرفدارانش را شگفت‌زده می‌کند. الک کشیشیان نویسنده و کارگردان، که با ساختن فیلم «مادونا: حقیقت یا جرأت» سر و صدا به پا کرده بود، گومز را به مدت شش سال دنبال می‌کند، در حالی که او فراز و نشیب‌های بزرگی را پشت سر می‌گذارد که نه تنها به رشد شخصی، بلکه به دگرگونی او نیز منجر می‌شود.گومز دفتر خاطراتش را باز می‌کند تا احساسات عدم لیاقت خود را با بینندگان به اشتراک بگذارد، افشاگری‌هایی که در نهایت به نمایش یک زن جوان در حال درک ارزش خود می‌انجامد. اما اگرچه او دفتر خاطراتش را باز می‌کند، او یک کتاب باز نیست: جزئیات زیادی خصوصی باقی می‌مانند. (طرفداران امیدوار به کسب اطلاعات در مورد رابطه گومز با دوست پسر سابقش جاستین بیبر نه تنها ناامید می‌شوند، بلکه ممکن است به دلیل تمایل به دانستن بیشتر احساس گناه کنند.) این فیلم در واقع جستجوی گومز برای هدف است، و به نظر می‌رسد او در حین فیلمبرداری مستند متوجه شد که این پلتفرم برای تحقق آن است. گومز همیشه می‌دانست که الگوی دیگران است، و سخاوت و مهربانی او در سراسر فیلم مشهود است. اما فیلم او را در حال کشف این ویژگی‌ها نشان می‌دهد -- به علاوه مبارزه‌های شخصی‌اش -- که می‌تواند به ایجاد تغییر معنی‌دار کمک کند. با افشای تشخیص اختلال دوقطبی خود، نحوه تأثیر آن بر زندگی‌اش، نحوه مدیریت آن و نحوه پذیرش سلامت روان به عنوان بخشی از تمامیت خود، او خود را به عنوان نماد «بیماری روانی» تبدیل می‌کند با امید اینکه به «پذیرش روانی» تبدیل شود. برای کسی که اضطراب دارد، این یک عمل شجاعانه است. برای والدینی که فرزندانشان در حال مبارزه هستند، این یک هدیه الهی است.