جشن

در مهمانی، جنت (کریستین اسکات توماس) در حال برنامه‌ریزی دورهمی‌ای است تا صعودش به مقام وزیر بهداشت را جشن بگیرد. در حالی که او غذا آماده می‌کند و به صورت مخفیانه با معشوقه‌ای مرموز و نامشروع پیام رد و بدل می‌کند، همسرش بیل (تیموتی اسپال) شراب می‌نوشد و به صورت غافلانه به موسیقی گوش می‌دهد. مهمانان شروع به رسیدن می‌کنند، از جمله آوریل بدبین (پاتریشیا کلارکسون) و شریکش، گوتفرید (برونو گانتس) درمانگر معنوی آرام؛ جینی باردار (امیلی مورتایمر) و شریکش، مارتا (چری جونز)؛ و در نهایت تام (سیلیان مورفی) که با کوکائین شارژ شده و اسلحه‌ای به همراه دارد. بحث و جدل و افشای اسرار زیادی در پی می‌آید تا اینکه یکی از مهمانان عصبانی اسلحه تام را به دست می‌آورد.

• خانواده‌ها می‌توانند درباره استفاده حزب از خشونت بحث کنند. خشونت فیزیکی تا چه حد است و خشونت روانی تا چه حد؟ کدام به نظر بیشتر شخصیت‌ها را آزار می‌دهد؟
• چگونه مصرف الکل و مواد مخدر به تصویر کشیده شده است؟ آیا مصرف این مواد به صورت افراطی یا خارج از کنترل نشان داده شده است؟ آیا پیامدهایی وجود دارد؟ چرا این موضوع مهم است؟
• تم‌های فیلم چیست؟ به نظر شما واقعاً درباره چیست؟ در مورد این افراد چه می‌گوید — یا در مورد همه ما؟
• چگونه استفاده فیلم از سیاه و سفید به آن کمک می‌کند یا مانع آن می‌شود؟

والدین باید بدانند که فیلم «مهمانی» یک درام کمدی تاریک است که در آن هفت شخصیت برای یک مهمانی شام جمع می‌شوند، جایی که بحث و جدل و رفتارهای زشت زیادی رخ می‌دهد. نوجوانان احتمالاً علاقه‌ای به آن نخواهند داشت، اما بزرگسالانی با حس شوخ‌طبعی خاص ممکن است از آن لذت ببرند. علاوه بر فریادها و جدل‌های لفظی، اسلحه‌ای کشیده می‌شود (اما شلیک نمی‌شود)، شخصیتی مشت می‌خورد و بیهوش می‌شود، شیشه شکسته به پوست کسی آسیب می‌رساند، زنی سیلی به مردی می‌زند و مقداری خون نشان داده می‌شود. گفته می‌شود شخصیت‌های متأهل با دیگران روابط نامشروع دارند. زبان فیلم شامل کلمات نامناسب و توهین‌آمیزی است. یکی از شخصیت‌های فرعی در چند صحنه از کوکائین استفاده می‌کند و نوشیدن الکل در جمع نیز نشان داده می‌شود. کریستین اسکات توماس، پاتریشیا کلارکسون، چری جونز و تیموتی اسپال در این فیلم ایفای نقش می‌کنند. برای اطلاع از فیلم‌های مشابه، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی «شب فیلم خانوادگی» ثبت‌نام کنید.

این درام شبه‌نمایشی تیز و جذاب است (به صورت سیاه و سفید)، اما در عین حال پر سر و صدا و تهاجمی است، نیش‌های تند و بامزه‌ای را با سرعتی سرسام‌آور پرتاب می‌کند؛ باهوش است اما متفکر نیست. به نظر می‌رسد که طنز فیلم بر تفاوت‌های ظریف در ترجیحات سیاسی استوار است، اگرچه فیلم تلاش چندانی برای توضیح یا توصیف این تفاوت‌ها نمی‌کند. آنچه باقی می‌ماند مجموعه‌ای از رفتارهای خودخواهانه و زننده است. (تنها شخصیت "درمانگر" گانز به نظر مهربان و آرام می‌رسد، اما حتی او نیز تمایل دارد که با کلیشه‌ها به دیگران پاسخ دهد، به جای اینکه واقعاً گوش دهد.)پارتی یادآور فیلم بئاتریز در شام است، فیلمی که وقت صرف کرد تا انگیزه‌های شخصی و سیاسی شخصیت‌هایش را بررسی کند. آن فیلم برخورد جالب‌تری داشت، هرچند، به‌طور منصفانه، پارتی پایانی کوتاه‌تر، کنایه‌آمیزتر و رضایت‌بخش‌تر دارد. این فیلم فقط ۷۱ دقیقه است که تازگی دارد، اما شاید می‌توانست طولانی‌تر باشد، با اضافه کردن سکوت و لحظاتی برای کاوش و تأمل. این ناامیدکننده است، از کارگردان انگلیسی بااستعداد سالی پاتر (اورلاندو، مردی که گریه کرد، جینجر و رز) که دوست دارد ریسک کند اما فیلم‌هایش معمولاً درگیرکننده‌تر هستند.