بازی روح: غرور یک ملت

بازی روح: غرور یک ملت، داستان تیم لاکراس ایروکوئیس نشنال و اهمیت فرهنگی این بازی برای ایروکوئیس (شش ملت بومی ساکن منطقه شمال ایالت نیویورک) را روایت می‌کند. لاکراس، که در سال‌های اخیر به محبوبیت چشمگیری دست یافته، در اصل «بازی دارویی» بود که بیش از 1000 سال پیش توسط ایروکوئیس اختراع شد، که خود را هائودنوساونی می‌نامند. پس از تلاش‌های چندین ساله برای به رسمیت شناخته شدن در سطح بین‌المللی، هم به عنوان یک ملت مستقل و هم به عنوان رقیبان لاکراس، هائودنوساونی میزبان مسابقات قهرمانی لاکراس داخل سالن مردان در سال 2015 شد. در این فیلم، رهبران هائودنوساونی به یاد می‌آورند که چگونه در طول ده روز برگزاری مسابقات قهرمانی، مسائل سیاسی، معنوی و ورزشی در سطح جهانی به هم پیوند خوردند.

• «خانواده‌ها می‌توانند در مورد تاریخچه لاکراس صحبت کنند. آیا می‌دانستید قبل از تماشای فیلم "روح بازی: غرور یک ملت"، این بازی توسط مردم ایروکوا بیش از ۱۰۰۰ سال پیش اختراع شده است؟ اگر علاقه‌مند به کسب اطلاعات بیشتر در مورد این ورزش بودید، چگونه می‌توانستید این کار را انجام دهید؟»
• «این فیلم چگونه کار تیمی را ترویج می‌کند؟ بازیکنان، مربیان و جامعه چگونه با هم متحد می‌شوند؟ چرا کار تیمی یک قدرت شخصیت مهم است؟»
• «اورِن لیونز» در مورد تیم ملی ایروکوئی می‌گوید: «ما بازی‌های زیادی را باختیم، اما هرگز شکست نخوردیم.» این جمله به چه معناست؟ و چگونه نماد استقامت و پایداری است؟
• «چگونه رابطه‌ی خودتان را با ورزش توصیف می‌کنید؟ آیا ورزش بخش مهمی از خانواده یا فرهنگ شما است؟»
• «دربارهٔ "دکترین اکتشاف" چه فکری می‌کنید؟ آیا قانونی قابل توجیه است یا تبعیض‌آمیز؟»

والدین باید بدانند که «بازی روح: غرور یک ملت» در واقع یک درس فرهنگی و تاریخی درباره ملت ایروکوئی است که به شکل یک مستند ورزشی ارائه شده است. این فیلم تیم ملی ایروکوئی را دنبال می‌کند که در سال ۲۰۱۵ میزبان و شرکت‌کننده در مسابقات جهانی لاکراس داخل سالن بودند، و این برای اولین بار بود که یک ملت بومی میزبان یک رویداد ورزشی بین‌المللی می‌شد. اگرچه محتوای فیلم برای کودکان دبستانی مناسب است (بدون فحاشی، صحنه‌های جنسی، یا سیگار کشیدن/نوشیدن الکل قابل توجه)، اما ریتم کند فیلم ممکن است توجه آنها را جلب نکند (مگر اینکه طرفدار پر و پا قرص لاکراس باشند). در فیلم صحنه‌هایی از بازی لاکراس با حرکات تهاجمی وجود دارد که در آن بازیکنان یکدیگر را هل می‌دهند و با چوب به هم ضربه می‌زنند. اما این صحنه‌ها با پیام‌های بازیکنان در مورد احساس صلح و معنویتی که با این بازی دارند، متعادل می‌شود. در فیلم به چند برند اشاره شده و نشان داده می‌شود، از جمله صحنه‌ای که در آن قرارداد حمایت مالی تیم ملی ایروکوئی توسط شرکت نایکی به تصویر کشیده می‌شود. این فیلم به فرهنگ هائودنوساونی احترام می‌گذارد و موضوعات چالش‌برانگیزی مانند فجایع تاریخی و تعصبات موجود را به شیوه‌ای روشن و بدون دستکاری بیان می‌کند. همچنین پیام‌های قدرتمندی در مورد کار تیمی، احترام و پشتکار در فیلم وجود دارد. برای اطلاع از فیلم‌های مشابه، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی «شب فیلم خانوادگی» ثبت نام کنید.

این مستند جذاب از بازی لاکراس برای نمایش غرور و اشتیاق مردم ایروکوئی برای فرهنگ و تاریخ خود استفاده می‌کند، اما تلاش می‌کند بیش از حد مفصل باشد. گویی فیلمسازان مطمئن نبودند که مخاطب آن‌ها چه کسانی هستند یا چه نوع فیلمی می‌خواهند «بازی روح: غرور یک ملت» باشد. اگر قرار است یک مستند ورزشی باشد، چرا بر روی برادران تامپسون جذاب و رقابتی تمرکز بیشتری نکرده است، که بازیکنان لاکراس سطح جهانی هستند و در بین بازی‌های حذفی حرفه‌ای خود برای امتحان تیم ملی ایروکوئی پرواز کردند؟ یا اگر قرار است داستانی درباره میزبانی مسابقات جهانی باشد، چرا بر روی چگونگی گرد هم آمدن یک ملت با تنها ۱۰۰۰۰۰ نفر برای میزبانی یک رویداد ورزشی بین‌المللی تمرکز بیشتری نکرده است؟ و اگر تمرکز بر مبارزه هائودنوساونی برای حاکمیت است، آیا واقعاً به این میزان فیلم‌برداری از بازی‌ها نیاز بود؟اما احتمالاً عدم تمرکز را به دلیل جذابیت و روایت خوب هر داستان بخشیده و فراموش می‌کنید. با سخنگویان خود رهبران هودنوساود، دشوار است که موازی بودن تلاش‌های تیم ملی ایروکوئی برای بازی لاکراس در سطح بین‌المللی و تلاش‌های هودنوساونی برای کسب احترام رهبران سیاسی و معنوی را نبینید. این مقایسه ابتدا زمانی مطرح شد که اورِن لیونز، عضو تالار مشاهیر لاکراس و نگهبان ایمان اونونداگا، در مورد متقاعد کردن فدراسیون بین‌المللی لاکراس برای اجازه دادن به تیم ملی ایروکوئی برای رقابت در بازی‌ای که اجدادشان اختراع کرده بودند، صحبت کرد. این موضوع قوی‌تر شد زمانی که بازیکنانی با گذرنامه هودنوساونی از سفر و رقابت در خارج از کشور منع شدند و زمانی که تیم ملی کانادا به‌طور عجیبی از مهر زدن گذرنامه‌هایشان توسط مقامات هودنوساونی خودداری کرد. علی‌رغم تمام سیاست‌ها، فیلم با نکته‌ای دلگرم‌کننده به پایان می‌رسد، و ارتباط معنوی سوژه‌ها با بازی و تمایلشان برای به اشتراک گذاشتن آن با نسل‌های آینده را برجسته می‌کند.