این یک شوخی است

در این فیلم مستند، مارتی دی برگی (راب راینر) کارگردان، گروه هوی متال بریتانیایی اسپاینال تپ را در تور آمریکای شمالی در سال ۱۹۸۲ دنبال می‌کند. این گروه با بدشانسی (درامرهایشان به طرز عجیبی مرتبا می‌میرند)، سلیقه بد و استعداد قابل تردیدشان محاصره شده‌اند. اعضای اصلی گروه، دیوید (مایکل مک کین)، نیجل (کریستوفر گست) و درک (هری شیرر) در اجراهایشان به عنوان ستاره‌های راک آنقدر اغراق‌آمیز هستند که تقریبا برای هر کسی غیرممکن است که آنها را جدی بگیرد، از جمله طرفدارانشان، شرکت ضبط و مدیران‌شان.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد تفاوت میان مستند و شبه‌مستند گفتگو کنند. چگونه می‌توان این دو را از هم تشخیص داد؟
• این فیلم می‌تواند بحث جالبی را در مورد نقش بازاریابی در صنعت موسیقی آغاز کند. تا چه حد موفقیت (یا عدم موفقیت) گروه اسپاینال تپ مدیون بازاریابی است و تا چه حد مدیون (عدم) استعدادشان؟
• راینر در این فیلم چه پیامی را در مورد صنعت موسیقی به مخاطبانش منتقل می‌کند؟
• چگونه موضوع این فیلم با صحنه موسیقی پاپ امروزی ارتباط دارد؟

والدین باید بدانند که اسپاینال تپ یک گروه موسیقی خیالی است و راب راینر در مستند داستانی کلاسیک خود دربارهٔ آن‌ها به شکست‌هایشان می‌پردازد. در برخی لحظات، زبان فیلم کمی تند و همراه با الفاظ رکیک می‌شود، اما این لحظات کوتاه و پراکنده هستند. خشونت و صحنه‌های جنسی تقریباً در فیلم وجود ندارند، به جز در ترانه‌ها که معمولاً با کنایه‌های جنسی همراه هستند. در فیلم به مواد مخدر و الکل نیز اشاره‌های زیادی شده است. اما بیشتر شوخی‌ها و طنز فیلم برای کودکان کوچک قابل درک نیست. برای آگاهی از فیلم‌های مشابه، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت‌نام کنید.

اشتباه نکنید، در حالی که اسپاینال تپ یک شکست غم‌انگیز به عنوان یک گروه است، این فیلم طنزی باکیفیت بالا است. وقتی این فیلم منتشر شد، مردم واقعا فکر می‌کردند که یک مستند درباره یک گروه واقعی است. حتی به سراغ کارگردان راب راینر می‌آمدند و به او می‌گفتند که مستند فوق‌العاده‌ای ساخته، اما باید یک گروه مشهورتر را فیلمبرداری می‌کرده است.این فیلم، سرگرمی محکمی است، به‌خصوص برای طرفداران بزرگ موسیقی راک. بیشتر دیالوگ‌های فیلم بداهه‌پردازی بازیگران است که همگی بازی‌های خنده‌دار و جذابی ارائه می‌دهند. در حین تماشای این فیلم، نمی‌توانید جلوی خنده و خجالت کشیدن از اعضای گروه را بگیرید، در حالی که با ناامیدی و فاجعه‌های مکرر دست و پنجه نرم می‌کنند. صحنه‌های کلاسیک شامل صحبت‌های نایجل در مورد آمپلی‌فایرهایی که تا 11 می‌روند، تلاش گروه برای هماهنگ کردن آهنگ هارت‌بریک هتل در پای قبر الویس و البته استون‌هنج است. مناسب برای طرفداران موسیقی راک بالای ۱۳ سال.