میانه-قرن

در میانه‌ی قرن بیستم، دکتر آلیس (چلسی گیلیگان) و همسرش تام (شین وست) که یک معمار است، امیدوارند که بتوانند در یک سفر کوتاه در خانه‌ای زیبا که توسط فردریک بنر (استفن لنگ) طراحی شده است، مشکلات ازدواج خود را برطرف کنند. پس از جستجو در خانه، آنها متوجه می‌شوند که در خانه واقعی بنر هستند. آنها با هم مشاجره می‌کنند و آلیس برای رفتن به سرکار ترک می‌کند، در حالی که تام شروع به تحقیق درباره خانه می‌کند. او اطلاعات نگران‌کننده‌ای درباره بنر کشف می‌کند. سایه‌های ترسناکی در گوشه و کنار خانه ظاهر می‌شوند و زنی عجیب (سارا هی) دیده می‌شود. همه چیز به شبی ختم می‌شود که ماه در آن به شکل خونین گرگ دیده می‌شود و یک مراسم عجیب و غریب برگزار می‌شود که ممکن است آلیس را در معرض خطر قرار دهد.

• خانواده‌ها می‌توانند درباره خشونت در فیلم «میانه‌قرن» صحبت کنند. دیدن این صحنه‌ها چه حسی به شما داد؟ آیا هیجان‌انگیز یا شوکه‌کننده بود؟ فیلم چه چیزهایی را نشان داد یا پنهان کرد تا به این اثر برسد؟ چرا این موضوع مهم است؟
• این فیلم چه نکاتی را درباره زن‌ستیزی و/یا سیاست‌های جنسیتی مطرح می‌کند؟
• آیا این فیلم ترسناک است؟ جذابیت فیلم‌های ترسناک در چیست؟ چرا گاهی اوقات مردم دوست دارند ترسیده شوند؟
• چگونه الکل و مواد مخدر در رسانه‌ها به تصویر کشیده می‌شوند؟ آیا آنها را جذاب و فریبنده نشان می‌دهند؟ آیا پیامدهایی نیز برای استفاده از آنها نشان داده می‌شود؟ چرا این موضوع اهمیت دارد؟
• آلیس دوست دارد بگوید که "عشق یعنی حضور داشتن و ماندن." آیا شما هم با این جمله موافق هستید؟ چرا یا چرا نه؟

والدین باید بدانند که "مید-سنتوری" یک فیلم ترسناک/هیجان‌انگیز درباره زوجی (چلسی گیلیگان و شین وست) است که یک خانه کلاسیک را اجاره می‌کنند، اما متوجه می‌شوند که معمار اصلی خانه درگیر کارهای شرورانه‌ای بوده که هر دوی آنها را در معرض خطر قرار می‌دهد. این فیلم شروع امیدوارکننده‌ای با تم‌های سیاست جنسی دارد، اما در نیمه دوم با صحنه‌های احمقانه‌ای خراب می‌شود. خشونت ناراحت‌کننده‌ای علیه زنان (زدن، خفه کردن، بریدن گلوی آنها، ربودن، شلیک و غیره) وجود دارد، همچنین مرگ، خون و خونریزی، صحنه‌های ترسناک و غیره. دو نفر می‌بوسند و در حال دراز کشیدن در رختخواب دیده می‌شوند (احتمالاً بعد از رابطه جنسی)؛ در صحنه دیگری، دو نفر دیگر می‌بوسند - یکی از آنها عریان است، اما چیزی آشکار دیده نمی‌شود. نگاهی گذرا به نوک سینه‌های یک زن و نقاشی‌های ترسناکی از زنان بی‌حجاب وجود دارد. الفاظ زشت به کرات استفاده نمی‌شود اما شامل "کـثـافـت"، "مـنـگـول"، "احـمـق"، "مـنـتـفـر" و غیره می‌شود. شخصیت‌ها ماری‌جوآنا و سیگار می‌کشند و به صورت اجتماعی مشروب می‌خورند؛ شخصیت اصلی در یک نوبت مقدار زیادی ویسکی می‌نوشد.

این فیلم دلهره‌آور شروع امیدوارکننده‌ای دارد و از معماری لذت می‌برد و نقد تندی را دربارهٔ تنفر از زنان ارائه می‌کند، اما در نیمه‌ی راه، داستان احمقانه می‌شود و به کلیشه‌های کهنه و «پیچشی» ناراضی‌کننده متکی است. صحنه‌ی افتتاحیه‌ی می‌د-سنتوری، که در سال ۱۹۶۳ اتفاق می‌افتد، به‌طور زیرکانه‌ای تنفر از زنان را در ساده‌ترین شکل آن نشان می‌دهد: شوهری برای همسرش هدیه‌ای می‌آورد. او امیدوار است که هدیه کتاب (به‌خصوص ناکد لانش!) یا دریل باشد، اما یک جفت لباس زیر جذاب است. شوهر سپس از او می‌خواهد که آن را امتحان کند. سپس، در روزگار کنونی، آلیس و تام درباره‌ی بچه‌دار شدن بحث می‌کنند؛ آلیس کارش را دوست دارد و نمی‌خواهد بچه‌دار شود. پاسخ تام به‌طور نگران‌کننده‌ای یادآور شوهر سال ۱۹۶۳ است: «می‌توانی درباره‌ی من هم فکر کنی؟» پس، شخصیت منفی داستان، یک فوق‌میزوجن‌هراس است که مرزهای افراطی این تفکر را نشان می‌دهد و زمینه‌ای برای آن ارائه می‌کند.سُنجا اُهرا کارگردان، از جلوه‌های بصری به‌خوبی استفاده می‌کند و سبک معماری خاص بنر را به تصویر می‌کشد؛ ترکیبی از فضای داخلی و خارجی، به‌علاوه نقاشی‌های ترسناک زنان که برای تاکید بر مضامین داستان به‌کاررفته‌اند. بنابراین، ناامیدکننده است که در صحنه اوج داستان، یعنی «آیین» همه این‌ها نادیده گرفته می‌شود. نیمه دوم فیلم گویی از فیلم دیگری برداشته شده است. همین موضوع درباره سرنوشت تام نیز صدق می‌کند که از ذکر آن خودداری می‌کنم، اما ابزاری برای صحنه پایانی بزرگ فراهم می‌کند؛ این نیز ارزان و نامناسب به نظر می‌رسد و نیمه اول خوب فیلم را زیر سؤال می‌برد. عامل نهایی که «میانه قرن» را بیشتر به‌عنوان یک فیلم زباله‌ای درجه Z، تا یک فیلم مستقل هوشمند و امیدوارکننده نشان می‌دهد، تبلیغ بروس درن به‌عنوان یکی از «ستاره‌های» فیلم است، درحالی‌که تنها یک نقش کوتاه در فلش‌بک دارد. این موضوع نیز ناامیدکننده است.