اتاق کشتار

در اتاق قتل، پاتریس (اوما تورمن)، دلال هنری در حال دست و پنجه نرم کردن، اخیرا نتوانسته چیزی بفروشد و در آستانه از دست دادن گالری خود است. وقتی فروشنده مواد مخدرش، نیت (متیو ماهر)، برای دریافت پول آدرالش می‌آید، پاتریس به جای پول، یک نقاشی به او می‌دهد. نیت نقاشی را به رئیسش، گوردون (ساموئل ال. جکسون)، که عملیات جنایتکارانه‌اش را از یک نانوایی یهودی اداره می‌کند، نشان می‌دهد. گوردون یک ایده عالی دارد: از آنجایی که قیمت هنر کاملا سلیقه‌ای است، چرا از گالری پاتریس برای پولشویی استفاده نکنیم؟ پاتریس در حال ناامیدی، با اکراه موافقت می‌کند، اما برای قانونی کردن معامله به یک چیز نیاز دارند: نقاشی‌ها. بنابراین گوردون قاتل استخدامی‌اش، رج (جو مانگانیلو)، را برای انجام کار استخدام می‌کند. رج، که آثارش را با نام مستعار "بگمن" امضا می‌کند، به طور غیرمنتظره‌ای به یک پدیده تبدیل می‌شود و انواع توجهات، هم خوب و هم بد، را به پاتریس و گالری جلب می‌کند.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد خشونت در فیلم اتاق قتل صحبت کنند. این صحنه‌ها چه احساسی در شما ایجاد کرد؟ هیجان‌انگیز بود؟ تکان‌دهنده؟ فیلم چه چیزی را نشان داد یا نشان نداد تا این تاثیر را ایجاد کند؟ چرا این موضوع مهم است؟
• چگونه مصرف مواد مخدر و نوشیدن الکل در این فیلم به تصویر کشیده شده است؟ آیا این اعمال به عنوان رفتارهایی جذاب و شیک نشان داده شده‌اند؟ آیا پیامدهایی برای این اعمال وجود دارد؟ چرا این موضوع مهم است؟
• آیا می‌توان از این شخصیت‌ها به عنوان الگو یاد کرد؟ چرا یا چرا نه؟
• چه کسی تصمیم می‌گیرد که کدام نوع هنر باارزش است و کدام نیست؟
• شما نمایش مثبت و متنوعی از شخصیت‌ها را در فیلم دیدید؟ در مورد کلیشه‌ها چه فکر می‌کنید؟

والدین باید بدانند که اتاق قتل یک کمدی جنایی در مورد یک دلال هنری در حال مبارزه (اوما تورمن) است که شروع به پولشویی می‌کند و یک قاتل (جو مانگانیلو) که به طور غیرمنتظره‌ای به یک هنرمند مشهور تبدیل می‌شود. خشونت نسبتا زیادی وجود دارد، با شخصیت‌هایی که با خفگی توسط کیسه‌های پلاستیکی کشته می‌شوند. آنها در حال مبارزه نشان داده می‌شوند و کیسه‌ها - که بعدا به عنوان هنر به نمایش گذاشته می‌شوند - با خون پر می‌شوند. مشت زدن، شکستن گردن، خفه کردن و موارد بیشتر نیز وجود دارد، علاوه بر خشونتی که در گفتگوها توصیف می‌شود. مردی «شورت برای منحرفان» می‌فروشد؛ جفت‌های زیادی روی بند رخت آویزان هستند. گفتگوهای قوی مرتبط با رابطه جنسی وجود دارد و زوجی نیمه برهنه در رختخواب نشان داده می‌شوند. زبان مدام و بسیار تند است، با استفاده‌های بسیار زیاد از «لعنتی»، «خر»، «ک*س»، «احمق»، «خدایا» و موارد بیشتر. یک شخصیت آدرال غیرقانونی از یک فروشنده مواد مخدر می‌خرد، قرص‌ها را خرد می‌کند و استنشاق می‌کند. نوشیدن الکل و گفتگوهای مرتبط با مواد مخدر وجود دارد و یک شخصیت سیگار الکترونیکی می‌کشد. برای اطلاع از فیلم‌های بیشتر از این دست، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت نام کنید.

این کمدی جنایی سبک و کم‌مایه، شاید داستان محکمی نداشته باشد، اما بازیگران به نظر می‌رسد که با اشتیاق و سرزندگی در آن حضور دارند و فیلم را به سطح «خوب» ارتقا می‌دهند. کارگردانی نیکول پائون، در فیلم اتاق قتل، کمی از سبک بلوکی آن رنج می‌برد، با بازیگرانی که از روبرو فیلم‌برداری شده‌اند و برش‌های زیادی در طول دیالوگ‌ها وجود دارد. این سبک، کمی فاصله ایجاد می‌کند، انگار بازیگران با خودشان صحبت می‌کنند. (گاهی اوقات از این روش استفاده می‌شود وقتی بازیگران در یک زمان در صحنه حضور ندارند.) اما وقتی پائون بازیگران را در یک قاب قرار می‌دهد، فضا بسیار صمیمی‌تر و راحت‌تر می‌شود. تارمن با بازی دیوانه‌وار و طنز خود، شخصیتش را به تصویر می‌کشد (و حتی در یک صحنه اضافی با دختر واقعی‌اش، مایا هاوک، بازی می‌کند)، و جکسون به نظر می‌رسد از بازی در نقش شخصیت عجیب و غریب خود لذت می‌برد. مانگانیلو با شخصیت قاتل اکراه‌کننده‌اش، قلبی غیرمنتظره به فیلم می‌بخشد، و جنیفر کیم در نقش یک دلال هنری اغراق‌آمیز، بسیار خنده‌دار است. دیدن کلکسیونرهای هنری میلیونر عجیب و غریب هم جالب است. پایان فیلم اتاق قتل، کمی به زور و اجبار به آن تحمیل شده، اما همه‌چیز با حسن نیت و سخاوتمندانه انجام می‌شود.