سگ روباتیک: هوابرد

فیلم ROBO-DOG: AIRBORNE، دنباله‌ای بر فیلم Robo-Dog محصول 2015، ماجرای خانواده یک سگ روباتیک ویژه را روایت می‌کند که برای چند روز از هم جدا می‌شوند. در حالی که تایلر آستین (با بازی مایکل کمپیون در نقش اصلی خود) راهی فینال ایالتی یک رقابت علمی است، پدرش تام (با بازی پاتریک ملدون) برای سخنرانی در اجلاس جهانی علم و فناوری دعوت شده است. آنها قرار است در این اجلاس با هم ملاقات کنند، اما تا آن زمان تایلر و روبو-داگ (که اکنون قادر به پرواز است) تحت سرپرستی نامطمئن باری، یک دوست خانواده بی‌دست و پا به نام کنبی (با بازی کنبی، که همچنین یکی از تهیه‌کنندگان فیلم است) هستند. بنابراین، وقتی در روز اول فینال ایالتی، یک انفجار رخ می‌دهد و روبو-داگ از خانواده‌اش جدا می‌شود، تعجب‌برانگیز نیست. او که کمی آسیب دیده و تنها مانده، توسط کارسون پری (جاناتان سیلورمن)، یک پدر مجرد خوش‌نیت که اتفاقاً یک کارشناس کامپیوتر است، پیدا می‌شود. تعمیرات کارسون روی سگ آسیب‌دیده برای همه چیز به جز کارت حافظه جواب می‌دهد. اوه اوه -- روبو-داگ نمی‌داند که کیست. وقتی کارسون سگ را به خانه می‌برد و امیدوار است که راهی برای ارتباط با خانواده‌اش پیدا کند، اوضاع پیچیده‌تر می‌شود. دختر کوچکش میرا (بروکلین پرینس) فکر می‌کند که پدرش سگ را به عنوان هدیه تولد برای او آورده است و کارسون دلش نمی‌آید که حقیقت را به او بگوید... حداقل نه هنوز. در همین حین، تایلر و باری سعی می‌کنند با استفاده از دستگاه ردیابی جهانی موجی که تایلر برای رقابت علمی ساخته است، روبو-داگ را پیدا کنند. آیا کارسون می‌تواند دروغی را که گفته جبران کند؟ آیا روبو-داگ، که اکنون میرا او را "آقای اسپارک" صدا می‌کند، دوباره با تایلر متحد خواهد شد؟ آیا خانواده تام به موقع برای سخنرانی مهم او به اجلاس خواهند رسید؟ و (اسپویلر) چطور آخرین ترفند روبو-داگ، یعنی پرواز، به نجات زندگی یک دوست مهم جدید کمک خواهد کرد؟

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد این واقعیت که در فیلم «سگ رباتیک: هوابرد» تقلب و نادرستی نقش مهمی دارد، صحبت کنند؛ نه فقط کارسون، بلکه تایلر و باری هم صادق نبودند. آنها در چه مواردی فریبکار بودند؟ چه عواقبی را شخصیت‌ها به خاطر رفتارهایشان متحمل شدند؟
• گم شدن حیوان خانگی واقعا ترسناک است. تایلر و باری چقدر درباره ناپدید شدن ربات-سگ نگران بودند؟ آیا کمین کردن در یک محله در طول شب برایشان فقط یک شوخی بود یا نشان‌دهنده نگرانی واقعی‌شان بود؟ خانواده‌ها در چنین مواقعی چه اقداماتی می‌توانند برای پیدا کردن دوستان حیوانشان انجام دهند؟
• افکت‌های ویژه" در فیلم‌ها عناصری هستند که برای خلق صحنه‌ها یا شخصیت‌های تخیلی و غیرواقعی استفاده می‌شوند تا دنیایی فراتر از واقعیت را به تصویر بکشند. این تکنیک‌ها در طول سالیان بسیار پیشرفت کرده و تکامل یافته‌اند. تکنیک‌های افکت ویژه در گذشته بیشتر مکانیکی و دستی بودند، مانند استفاده از ماکت‌ها، عروسک‌های خیمه‌شب‌بازی، انیماترونیکس (robotics در ترکیب با انیمیشن) و نقاشی‌های مات. اما امروزه با پیشرفت فناوری، افکت‌های ویژه دیجیتالی (CGI) بسیار رایج شده‌اند که شامل استفاده از گرافیک کامپیوتری، انیمیشن‌های دیجیتالی و ترکیب تصاویر واقعی با تصاویر تولیدشده توسط کامپیوتر است. این تکنیک‌ها به فیلمسازان امکان خلق صحنه‌ها و شخصیت‌های تخیلی را با جزئیات بسیار دقیق و باورپذیر می‌دهند. در مورد فیلم Robo-Dog، فیلمسازان احتمالاً از ترکیبی از تکنیک‌های مکانیکی و دیجیتالی برای خلق شخصیت Robo-Dog و ویژگی‌های خاص آن استفاده کرده‌اند. برای مثال، ممکن است از یک ربات واقعی برای برخی صحنه‌ها استفاده شده باشد، در حالی که برای صحنه‌های پیچیده‌تر و حرکت‌های غیرواقعی از CGI بهره برده‌اند. این ترکیب از تکنیک‌ها به ایجاد حس باورپذیری در مخاطب کمک می‌کند. باورپذیری Robo-Dog به عوامل مختلفی بستگی دارد. طراحی شخصیت، کیفیت افکت‌های ویژه و همچنین نحوه‌ی فیلمبرداری و نورپردازی آن می‌تواند در باورپذیری آن تأثیرگذار باشد. اگر این عناصر به درستی با یکدیگر ترکیب شوند، مخاطب می‌تواند به راحتی Robo-Dog را به عنوان یک شخصیت واقعی در دنیای فیلم بپذیرد. در کل، پیشرفت تکنیک‌های افکت ویژه به فیلمسازان امکان خلق دنیاها و شخصیت‌های تخیلی را داده است که می‌توانند مخاطبان را تحت تأثیر قرار داده و به دنیای فیلم جذب کنند.

در فیلم کمدی خانوادگی اکشن Robo-Dog: Airborne، دنباله‌ای بر فیلم Robo-Dog، یک مخترع سعی می‌کند با ساختن یک سگ رباتیک، جایگزین سگ دوست‌داشتنی پسرش کند. در این فیلم، همان سگ و همان خانواده حضور دارند، اما با پیچش‌هایی در داستان. در این داستان، سگ گم می‌شود، صاحبان واقعی او تلاش‌های چندان مؤثری برای پیدا کردنش نمی‌کنند، و یک پدر مجرد سعی دارد دختر کوچکش را خوشحال کند. اگرچه این فیلم نسبت به نسخه اصلی محتوای بی‌احترامیت کمتری دارد، اما همچنان فاقد جذابیت، شوخ‌طبعی و مهارت فیلمسازی است. این سگ ویژگی‌های جادویی کافی دارد -- صحبت کردن، رقصیدن، پرواز کردن و داشتن قلبی مهربان -- که می‌تواند کودکان را درگیر کند، علی‌رغم اینکه جلوه‌های ویژه فیلم آماتورانه هستند. همچنین شوخی‌های رایج مانند صدای بلند بادگوش، ادرار کردن سگ و بزرگسالی با هوش پایین می‌تواند باعث خنده کودکان شود. برخی صحنه‌ها با لحظاتی کمی هیجان‌انگیز، دختر کوچکی را در خطر نشان می‌دهند، سقوط یک سگ پرنده به زمین، چند سقوط طنز و آتش‌سوزی و انفجاری کوچک در سالن نمایشگاه علمی. این فیلم تنها برای کودکانی مناسب است که بتوانند بین خطر واقعی و خیالی تفاوت قائل شوند.

این داستان برای کودکان فقط قابل قبول است و نیاز دارد که مخاطبان از بسیاری از جلوه‌های نامناسب، شوخی‌های بی‌مزه و طرح‌ریزی غیرمنطقی چشم‌پوشی کنند. با این وجود، این دنباله در مقایسه با نسخه اصلی، کمی بهتر است. جاناتان سیلورمن به عنوان شخصیت بزرگسال اصلی ظاهر می‌شود و جایگزین پاتریک مالدون می‌شود که فقط در چند صحنه از «روبو-داگ: ایربورن» حضور دارد. سیلورمن بسیار خوب است - قهرمان داستان که باید نگه داشتن یک سگ گمشده و صحبت‌کننده را از صاحب آن توجیه کند و سپس یاد بگیرد که با آن سگ رقصیدن، کاری دشوار است که حتی در بهترین شرایط هم نمی‌توان آن را انجام داد. و وقتی نویسندگی، کارگردانی و تولید در این سطح پایین هستند، این کار دو برابر سخت‌تر می‌شود. با این حال، کودکان ممکن است دوست داشته باشند که «روبو-داگ» را ببینند که چای می‌نوشد، پرواز می‌کند تا روز را نجات دهد و در «رقص بزرگ بهاری» (که ظاهراً در این جامعه صبح برگزار می‌شود) به تنهایی می‌رقصد. حداقل هیچ شروری وجود ندارد و شخصیت احمق این داستان، دوست خانواده است. هشدارها: مردی باد معده می‌کند، سگی ادرار می‌کند و کودکان باید آنقدر بزرگ باشند که بتوانند ترس‌های ساختگی کوتاه را تحمل کنند، زمانی که دختر کوچکی و «روبو-داگ» در دردسر افتاده‌اند.