قوش

بیلی کاسپر (دیوید بردلی) نوجوانی لاغراندام است که پیش از مدرسه، روزنامه پخش می‌کند و اگر فرصتی دست دهد، بطری شیری از پشت کامیونی می‌دزدد. می‌فهمیم که قبلاً عضو یک گروه خلافکار بوده و حالا سعی دارد زندگی سالمی را شروع کند. او دانش‌آموز ممتازی نیست و در ورزش هم استعداد ندارد و همیشه در معرض دردسر است. بیرون از مدرسه، لانه‌ی یک پرنده‌ی شکاری از خانواده‌ی بحری را پیدا می‌کند و تصمیم می‌گیرد یکی از آن‌ها را بگیرد و آموزش دهد. بیلی تلاش می‌کند کتابی از کتابخانه امانت بگیرد، اما وقتی امضای مادرش را ندارد، با بی‌احترامی بیرونش می‌کنند. پس کتابی از مغازه‌ای می‌دزدد. او در حین کار با پرنده، لحظاتی باشکوه را تجربه می‌کند و حتی یک روز داستان‌هایش را به کلاس می‌برد. آیا تجربه‌ی بیلی چیزی بیشتر از فرار موقتی از واقعیت‌های سخت زندگی، محیط و آینده‌اش خواهد بود؟

• آیا فیلم کِسی برای کودکان مناسب است؟ آیا این فیلم خشن یا تاریک است؟ آیا استفاده از کلمات ناشایست یا سیگار کشیدن در فیلم تاثیری دارد؟ در مورد پایان فیلم چه فکر می‌کنید؟
• چرا بیشتر بزرگسالان در این فیلم ناراضی هستند؟ آیا بین نگرش بزرگسالان نسبت به کودکان و نگرش پسر نسبت به بازِ خود ارتباطی وجود دارد؟ بزرگسالان چگونه رفتار کودکان را تحت تأثیر قرار می‌دهند؟

والدین باید بدانند که این فیلم کلاسیک سینمای انگلستان یکی از بهترین فیلم‌های بلوغ نوجوانان است که تاکنون ساخته شده است، اگرچه ممکن است برای کودکان زیر ۱۲ سال نشستن و تماشای آن دشوار باشد. این فیلم طولانی و تیره است، بر داستان مشخصی متمرکز نیست و پایانی خوش ندارد. اگرچه زبان فیلم انگلیسی است، اما لهجه‌های جنوب یورک‌شر آنقدر قوی هستند که نیاز به زیرنویس برای بینندگان آمریکایی دارد. برخی کلمات تند و ناسزا مانند "بی‌شرم" و "ک--ک" در فیلم استفاده شده است، همچنین برخی اصطلاحات عامیانه بریتانیایی به کار رفته است. یک دعوای مدرسه و چند نزاع بین برادران در فیلم وجود دارد. یک حیوان مهم در فیلم به طرز خشونت‌آمیزی کشته می‌شود که ممکن است بینندگان جوان‌تر را ناراحت کند. چند نوجوان سیگار دارند، اگرچه آن‌ها را در حال سیگار کشیدن نمی‌بینیم. بزرگسالان گاهی اوقات سیگار می‌کشند و نوشیدنی الکلی می‌خورند. نوجوانانی که کمی صبر و حس ماجراجویی دارند، قطعاً از این فیلم فوق‌العاده و قدرتمند لذت خواهند برد.

فیلم کن لوچ تاریک و پراکنده است و پیروزی واضحی ندارد، اما یکی از قدرتمندترین داستان‌های بلوغ است که تاکنون روایت شده و بخش‌هایی بسیار زیبا دارد. این فیلم در برخی محافل به عنوان یک کلاسیک کودکان در نظر گرفته شده است. لوچ این فیلم را بر اساس کتاب «یک بالابان برای شاگرد» اثر باری هینز، مانند یک مستند ساخته است و صحنه‌های طولانی از قهرمان داستان در مدرسه را به سادگی مشاهده می‌کند، جایی که شخصیت اصلی تحقیرهای کلاس درس و زمین فوتبال را تحمل می‌کند.در هر فیلم دیگری درباره‌ پسری که یک بالابان را آموزش می‌دهد، ممکن است انتظار داشته باشیم که پسر به نوعی «بال و پر» پیدا کند. اما شاید کمتر از یک چهارم زمان فیلم به بالابان اختصاص داده شده باشد. رویکرد لوچ صادقانه‌تر و سیاسی‌تر به نظر می‌رسد، جایی که آموزش بالابان را با تلاش بزرگسالان برای «آموزش» و کنترل جوانان و شکستن روحیه آنها مقایسه می‌کند. هیچ‌یک از این موارد قدرت غم‌انگیز پایان فیلم را کم نمی‌کند: یک تراژدی ساده که همه چیز را درنوردیده و مستقیم به قلب مخاطب نفوذ می‌کند.