کلاورفیلد

کلورفیلد به آرامی آغاز می‌شود: راب (مایکل استال-دیوید) در آپارتمانی با چشم‌اندازی از پارک مرکزی پرسه می‌زند، دوربین ویدیویی او روی معشوقه‌اش، بث (اودت یوستمن) متمرکز است. آن‌ها با هم شوخی می‌کنند و درباره بازدید از جزیره کانی صحبت می‌کنند، اگرچه تنش‌هایی به وجود می‌آید وقتی که همان دوربین، مهمانی خداحافظی راب را ثبت می‌کند -- او به تازگی در کارش ارتقا یافته و در حال رفتن به ژاپن است. اما این نگرانی‌های جزئی به سرعت کنار می‌روند وقتی که یک هیولای غول‌پیکر خزنده به نیویورک حمله می‌کند و حمله‌ای را رقم می‌زند که در ابتدا یادآور ۱۱ سپتامبر است، با ساختمان‌های شعله‌ور، ابرهای غبار و قربانیان جیغ‌کشان. علی‌رغم خطر، راب، لیلی (جسیکا لوکاس)، مارلنا (لیزی کاپلان) و هاد (تی. جی. میلر) از مرکز شهر به سمت آپارتمان بث در نیمه‌های شهر می‌روند تا او را نجات دهند، که در آپارتمانش گیر افتاده است. در حالی که آن‌ها در پیاده‌روها می‌دوند و از تونل‌های متروی تاریک عبور می‌کنند، از هیولای بزرگ، موجودات کوچک شبیه خفاش و حملات ترسناک نظامی فرار می‌کنند.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد اینکه آیا تصاویر فیلم یادآور حوادث ۱۱ سپتامبر است، صحبت کنند. آیا فکر می‌کنید این موضوع عمدی بوده است؟ چگونه این واقعه، که بخش زیادی از آن در رسانه‌ها و تلویزیون به تصویر کشیده شد، بر فیلم‌های ترسناک و اکشن بعدی تاثیر گذاشته است؟
• چرا نیویورک در این فیلم‌ها هدف جذابی است؟
• آیا فیلمبرداری با دوربین دستی، صحنه‌های اکشن را ترسناک‌تر می‌کند؟ چرا یا چرا نه؟ چه فیلم‌ها یا رسانه‌های دیگری از این روش استفاده کرده‌اند؟
• آیا این فیلم به درستی نشان می‌دهد که چگونه رویدادهای عمومی در دنیای امروز مستندسازی می‌شوند (فوراً فیلمبرداری، نظردهی، وبلاگ‌نویسی و غیره)؟

والدین باید بدانند که این فیلم هیولایی از سازنده سریال لاست به درستی با هشداری برای بینندگان حساس به دوربین‌های نامتعادل همراه است. کل فیلم از دید دوربین دستی فیلم‌برداری شده و تصاویر اغلب شلوغ و پر سر و صدا هستند. خشونت شامل حمله هیولاها، دویدن و جیغ کشیدن مردم، گاز گرفتن انسان‌ها توسط هیولاها در فضاهای تاریک، انفجار، ساختمان‌ها و بناهای ویران شده، آتش، بدن‌های خونین و حملات نظامی است. برخی از تصاویر در ابتدا یادآور صحنه‌های ۱۱ سپتامبر هستند. صحنه‌ای در ابتدای فیلم زنی جوان را در تختخواب (احتمالا بعد از رابطه جنسی) نشان می‌دهد، پشت و پهلوهای برهنه او قابل مشاهده است (اما چیزی صریح نیست). صحنه‌ای از یک مهمانی، سینه و نوشیدن الکل را نشان می‌دهد. زبان فیلم شامل استفاده‌های مکرر از کلمه ش*ت و برخی کلمات دوزخ و لعنتی است. برای آگاهی از فیلم‌های مشابه بیشتر، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت نام کنید.

با ترکیب جلوه‌های ویژه خیره‌کننده و بودجه کم، فیلم از پیش‌فرض مستند دست‌ساز و فشرده خود (که یادآور پروژه جادوگر بلر است) برای ترسناک‌تر کردن داستان هیولا استفاده می‌کند. فقدان زمینه یا توضیح برای حمله، احساسات وحشت در ۱۱ سپتامبر را تداعی می‌کند، زمانی که هیچ‌کس نمی‌توانست پیش‌بینی کند بعداً چه اتفاقی می‌افتد. در حالی که جستجوی رمانتیک برای نجات بث، داستانی آشنا را فراهم می‌کند و برخی از اتفاقات آشنا به نظر می‌رسند (غارت، سقوط آسمان‌خراش‌ها و پل‌ها، استفاده مردم از تلفن‌های همراه برای مستندسازی فاجعه)، برخلاف بسیاری از فیلم‌های مشابه، در اینجا هرگز نمی‌توانید مطمئن باشید که در گوشه بعدی چه چیزی وجود دارد.اما با وجود تمام راز و رمزهایش، هیولا عمدتا بهانه‌ای است برای آزمایش جسورانه‌تر فیلم: خلق شخصیت‌ها از طریق لحظه به لحظه اکشن، به جای احساسات قوی. در حالی که تقریبا بلافاصله در هرج و مرج فرو می‌روند، هیچ‌کدام از آنها به‌خوبی ترسیم نشده یا حتی همدلانه نیستند. در عوض، آنها طرح‌های احساسی از ترس و تردید هستند، به جای افرادی با پیشینه و آینده. همانطور که می‌بینید، چند شخصیت ناشناس دیگر که تلفن‌های همراه خود را بیرون می‌آورند تا آشفتگی را ثبت کنند، شخصیت‌های فیلم متعلق به نسلی هستند که کاملا با مفهوم مستندسازی همه چیز پیرامونشان، و همچنین "گواهی‌های" خودشان، راحت هستند. این فیلم که توسط زمان و مکان خود (آمریکا پس از ۱۱ سپتامبر) تعریف شده، باهوش، هولناک و سفری وحشی است.