مسیر مخفی

غواصان غار یک گروه از غواصان آماده می‌شوند تا یکی از بزرگترین غارهای جهان را کاوش کنند و احتمالاً اولین انسان‌هایی باشند که یک گذرگاه زیردریایی جدید به دریا را کشف می‌کنند. فرانک (ریچارد راکسبرگ)، غارنشین متخصص؛ پسر از هم گسیخته‌اش، جاش (رایس ویکفیلد)؛ و کارل (ایوان گروافاد)، ماجراجوی آخر هفته/میلیونری که هزینه کل سفر را پرداخت می‌کند، از جمله آنها هستند. متاسفانه، یک طوفان شدیدتر و سریع‌تر از حد انتظار آنها را در داخل غار گرفتار می‌کند و غارها به آرامی با آب پر می‌شوند. اکنون آنها چاره‌ای ندارند جز اینکه گذرگاه مخفی را پیدا کنند یا در تلاش برای پیدا کردن آن جان خود را از دست بدهند.

• درباره خشونت موجود در این فیلم با خانواده خود صحبت کنید. آیا هیجان‌انگیز است یا آزاردهنده؟ فیلم چگونه توانسته این واکنش را در شما ایجاد کند؟
• آیا این فیلم ترسناک‌تر یا کمتر از فیلم‌های مشابهی است که "بدجنس"های واضح یا حتی هیولاهایی دارند که باید با آنها روبرو شوید؟ چرا؟
• آیا برای کاوشگران و بازماندگان خبره (مانند شخصیت فرانک) ضروری است که احساسات خود را سرکوب کنند؟

والدین باید بدانند که این فیلم ماجراجویانه سه‌بعدی پرتنش که در دنیای غواصی غار ساخته شده، توسط جیمز کامرون تهیه شده (اگرچه نوشته یا کارگردانی نشده) و بسیار شبیه نسخه کوچکتری از حماسه‌های اوست - مانند تایتانیک و آواتار - و به همان اندازه بر جلوه‌های ویژه متمرکز است. در فیلم از الفاظ سنگین زیادی (از جمله استفاده‌های مکرر از "فحش" و "کلمه رکیک") استفاده شده و خشونت شامل مبارزه، خونریزی، و همچنین صحنه‌های خشن خفگی و اجساد است که همه اینها با تکنیک سه‌بعدی تقویت شده‌اند. همچنین می‌توانید انتظار برخی صحنه‌های نوشیدن الکل، کشیدن سیگار و کمی کنایه‌های زننده را داشته باشید.

سانکتوم" که توسط جیمز کامرون تهیه شده است، بسیار شبیه به این است که کاملاً توسط خودخوانده "پادشاه دنیا" تراشیده، شکل‌گیری و نهایی شده است. سبک داستان‌گویی او - برای مثال، یک نمایش سه‌بعدی کامپیوتری از کل سیستم غار - و شخصیت‌های سطحی نسبتاً خاص او، همچنین وسواس با نمایش را شامل می‌شود. و در واقع، عکاسی غار در اینجا خیره‌کننده است - اما این کافی نیست تا فیلم کار کند.بخش زیادی از تعلیق فیلم به ترس طبیعی و واقعی انسان از غرق شدن بستگی دارد؛ اما فیلم‌های «دفن‌شده» و «۱۲۷ ساعت» با شخصیت‌ها و اجراهای قوی‌تر، همین ترس‌ها را به نحو مؤثرتری به تصویر می‌کشند. گاهی اوقات، مانند فیلم «آواتار» خود جیمز کامرون، ممکن است بتوانیم از کنار نبود عناصر انسانی در یک فیلم بگذریم و فقط از عظمت آن به عنوان یک تجربه سینمایی محض لذت ببریم، اما فیلم «سانتوم» احساس می‌شود که بسیار کم و دیر ارائه شده است.