سرنوشت تاریک

در فیلم نابودگر: سرنوشت تاریک، سارا کانر (لیندا همیلتون) در سال 1998 به همراه پسرش جان فرار می‌کند، اما یک نابودگر به هر حال به آنها می‌رسد. بیست و دو سال بعد، در مکزیک، دو مسافر زمان جدید می‌رسند. گریس (مکنزی دیویس) به نظر یک مبارز ابرانسانی است، و یک نابودگر کاملاً جدید (گابریل لونا) به نظر همان کیفیت فلز مایع را دارد که T-1000 داشت. هر دو شروع به ردیابی دانی جوان (ناتالیا رِیِس) می‌کنند، دختری معمولی که با پدرش و برادرش زندگی می‌کند. نابودگر به دانی حمله می‌کند، و گریس برای دفاع از او وارد می‌شود. قبل از اینکه مدت زیادی بگذرد، خود سارا کانر به نبرد می‌پیوندد. سه زن در حالی که از ماشین مرگبار فرار می‌کنند، با هم به دنبال مختصات مخفی به تگزاس می‌روند، جایی که امیدوارند از یک دشمن قدیمی کمک بگیرند...

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد خشونت در فیلم «نابودگر: سرنوشت تاریک» صحبت کنند. خشونت این فیلم در مقایسه با سایر فیلم‌های این مجموعه چگونه است؟ چه میزان از خشونت به نمایش گذاشته می‌شود؟ تماشای این صحنه‌ها چه حسی به شما منتقل کرد؟ آیا هیجان‌انگیز بود یا تکان‌دهنده؟ تاثیر خشونت در رسانه‌ها بر کودکان چیست؟
• آیا در این فیلم الگو‌های مثبتی وجود دارد؟ زنان چه نقشی در داستان دارند؟ آیا آنها استقلال و اختیار دارند؟
• چگونه زیرداستان فیلم در مورد مهاجرت، اخبار واقعی را منعکس می‌کند؟
• اگر می‌توانستید به عقب برگردید، چه چیزی را تغییر می‌دادید؟

والدین باید بدانند که ترمیناتور: سرنوشت تاریک، ششمین فیلم از مجموعه محبوب ترمیناتور است. این فیلم، فیلم‌های سوم، چهارم و پنجم را نادیده می‌گیرد و شخصیت‌های قدیمی را بازمی‌گرداند، از جمله سارا کانر (لیندا همیلتون) و خود ترمیناتور اصلی، آرنولد شوارتزنگر. خشونت علمی تخیلی/فانتزی شدید است: انتظار سلاح‌های فراوان، شلیک به شخصیت‌ها و مرگ آن‌ها، خون، تصادفات، انفجارها، صحنه‌های جنگی آینده‌نگرانه و جدا شدن قطعات ربات‌ها را داشته باشید. شخصیت‌ها همچنین با چاقو زخمی می‌شوند، با تکه‌های فلزی سوراخ می‌شوند و از وسایل نقلیه در حال حرکت پرتاب می‌شوند. زبان فیلم نیز تند است و از کلمات «فاک»، «شیت»، «مادر فاکر» و موارد مشابه استفاده می‌شود. مسافران زمان، مثل همیشه، برهنه می‌آیند؛ هم باسن مرد و هم زن نشان داده می‌شود و نمایی بسیار کوتاه و دور از یک زن برهنه وجود دارد. یک زوج جوان در حال بوسیدن دیده می‌شوند. شخصیت‌ها آبجو می‌نوشند و یکی از شخصیت‌ها اظهار می‌کند که به طور منظم تا زمانی که بیهوش می‌شود، می‌نوشد. برای آگاهی از فیلم‌های مشابه بیشتر، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت نام کنید.

این ششمین فیلم نابودگر وقایع سه دنبالهٔ قبلی را پاک می‌کند اما خود احساس می‌شود که نیمی از آن پاک شده است. مثل یک کپی کدر و بی‌روح و نامربوط از یک موفقیت درخشان است. نابودگر: سرنوشت تاریک نه تنها همیلتون و آرنولد شوارتزنگر را دوباره با هم متحد می‌کند، بلکه جیمز کامرون آن را تهیه کرده و به داستان آن کمک کرده است (همراه با حدود نیم دوجین نویسندهٔ دیگر). اما هیچ‌کدام از آنها واقعاً به نظر نمی‌رسد که دلیلی برای حضور در اینجا داشته باشند، به جز اینکه چند شوخی با ارجاع به فیلم‌های قبلی بگویند. حضور آنها در واقع از داستان اصلی، یعنی داستان گریس و دنی، کم می‌کند، اما حتی اگر این‌طور نبود، داستان گریس و دنی چیزی جدید یا غافلگیرکننده ارائه نمی‌دهد.حتی ترمیناتور شرور در ترمیناتور: سرنوشت تاریک هم چیز جدیدی ارائه نمی‌دهد. او ایده فلز مایع را از ترمیناتور ۲: روز داوری بازیابی می‌کند، با یک قدرت جدید که منطقی نیست: او می‌تواند اسکلت خود را از پوستش جدا کند و در دو مکان به طور همزمان حضور داشته باشد. (شما فکر می‌کنید پوست باید آسیب‌پذیرتر باشد، اما فیلم هیچ کاری با این ایده نمی‌کند.) تیم میلر کارگردان، که کار قبلی او در ددپول درخشان، رنگارنگ و صاف بود، در اینجا اکشن گل‌آلود و پر از تکه‌های نامرتبط ارائه می‌دهد، با جلایی کدر؛ اغلب سخت است که بفهمید چه اتفاقی در حال رخ دادن است. همچنین کمبود واضحی از تعلیق و طنز وجود دارد، به جز یک خط که در آن شوارتزنگر (به طنز) خودش را «بسیار خنده‌دار» اعلام می‌کند.