صورت خنده دار

در مجله مد درخشان نیویورک به نام کیفیت، سردبیر سلطه‌گر، مگی (کای تامپسون)، در جستجوی حس بزرگ بعدی است، یک مدل نهایی که قرار است "زن کیفیت" لقب بگیرد. مگی به‌خصوص از این موضوع ناراضی است که همه مدل‌های زیبایی که توسط عکاس ماهر او، دیک اِوِری (فرد آستر) عکاسی می‌شوند، احمق هم هستند. در یک کتابفروشی در دهکده گرینویچ، اِوِری مجذوب فروشنده‌ای به نام جو (اودری هپبورن) می‌شود، یک روشنفکر "بیتنیک" عینکی، غرق در فلسفه، به‌خصوص نوعی تفکر جدید به نام "امپاتیکالیسم". دیک، جو را متقاعد می‌کند که برای او مدل شود و جذابیت غیرمعمول او را به موفقیتی تبدیل می‌کند. برای اولین حضور عمومی جو به عنوان "زن کیفیت"، آن‌ها به پاریس پرواز می‌کنند تا عکس‌های مد بگیرند (و در آنجا قطعات موسیقی را از ملودی‌های جرشوین اقتباس می‌کنند). در این فرآیند، جو و دیک عاشق هم می‌شوند، اما جو یک سوپرمدل غیرقابل اعتماد است؛ او عمدتاً به این دلیل همراه آن‌ها است که فرصت دیدار با متفکران بزرگ فرانسوی را به دست آورد، به‌خصوص کسی که امپاتیکالیسم را ابداع کرده است.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد نگرش‌ها صحبت کنند. آیا این فیلم را جنسیت‌گرا می‌دانید؟ صحنه مد از زمان ساخت فیلم «صورت خنده‌دار» چقدر تغییر کرده است؟ اگرچه «هم‌دردگرایی» در فیلمنامه یک فلسفه ساختگی است، اما می‌توانید در مورد اگزیستانسیالیسم و ژان پل سارتر، ژاک دریدا و دیگر فیلسوفان مشهور فرانسوی، تا برنارد-هنری لوی امروزی (همسر بازیگر جذاب سینما) که توجه زیادی را در رسانه‌ها به خود جلب می‌کند، صحبت کنید.

محیط مد و فشن فیلم، هرچند به طنز گرفته شده، اما تمایل دارد که تبلیغی مصرف‌گرایانه برای لباس‌های زنانه لوکس باشد. شخصیت‌های زن به طور مکرر به عنوان ابزار (همه لاغر و زیبا) به تصویر کشیده شده و تشویق می‌شوند تا بهترین لباس و ظاهر را داشته باشند. زیبایی دختران با حماقت برابر دانسته شده و قهرمان داستان به خاطر تلاش برای باهوش‌تر شدن سرزنش می‌شود. همچنین اشاره کوتاهی به خودکشی «عاشقانه» در متن رمان آنا کارنینا وجود دارد. برای آگاهی از فیلم‌های مشابه بیشتر، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت نام کنید.

فیلم فانی فیس یک موزیکال قدیمی هالیوودی است با رنگ‌های درخشان و شاد اما سطحی. در مقایسه با شاهکار قبلی همین کارگردان، فیلم آواز در باران، این فیلم یک شیرینی خوش‌ظاهر است که طعمی جالب به جا می‌گذارد، اگر زیاد روی آن فکر کنید (که نباید بکنید). فیلم‌نامه به طنز به سطحی‌نگری دنیای مد می‌پردازد، به‌خصوص در صحنهٔ افتتاحیهٔ «فکر صورتی» که شامل آواز و رقص است. اما همچنین طنزی است بر ضد شورش علیه جامعهٔ مصرف‌گرای دههٔ ۱۹۵۰ که توسط نسل بیت انجام شد، و موسیقی جاز، کنسرت‌های کافه‌ها و ناسازگاران آن‌ها.فیلمسازان موافق چه چیزی هستند؟ بله، عاشقانه، و آن هم از نوع پدرسالارانه. فرد آسترین، خواننده و رقاص، بیشتر شبیه پدر به نظر می‌رسد تا دوست پسر اودری هیپبورن جادویی، و عشق آن‌ها بیشتر شبیه رابطه پدر و دختر به نظر می‌رسد تا یک عشق واقعی. هیچ‌یک از این شخصیت‌ها، به جز جو، که یک متفکر منزوی است و قرار است شبیه قورباغه زشت باشد (به جز ظاهر درخشان ستاره)، تاریخی ندارند. کمی گیج‌کننده است که فیلم تفکرات عمیق او را به عنوان یک عادت احمقانه رد می‌کند، که زمانی که هیپبورن حرکات رقص مدرن عجیب و غریب و زاویه‌دار انجام می‌دهد، در مقابل حرکات نرم و لطیف آسترین، نمادین می‌شود.