مزارع سبز

در مجموعه تلویزیونی کمدی کلاسیک دهه ۱۹۶۰ به نام GREEN ACRES (که از مجموعه تلویزیونی Petticoat Junction مشتق شده است)، یک زوج ثروتمند اهل شهر نیویورک به شهر خیالی روستایی هوترویل نقل مکان می‌کنند تا آرزوی شوهر مبنی بر تبدیل شدن به یک کشاورز برآورده شود. به طور طبیعی، اتفاقات خنده‌دار و بامزه‌ای رخ می‌دهد. در حالی که الیور داگلاس (با بازی ادی آلبرت) از هوای تازه و محیط آرام (اگرچه نه همه همسایگان جدیدش) لذت می‌برد، همسرش لیزا (با بازی اِوا گَبُر، با جواهرات و شال‌های پر) از فقدان تجملات زندگی شهری ناراضی است (اگرچه در نهایت به خانه جدیدش عادت می‌کند). این چارچوب کلاسیکِ ماهی در آب، بخش زیادی از طنز این مجموعه را فراهم می‌کند، در حالی که داگلاس‌ها با کارگر مزرعه احمقشان، اب (با بازی تام لستر) و بقیه اهالی هوترویل تعامل دارند.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد تفاوت‌های زندگی شهری و روستایی صحبت کنند. مزایا و معایب هر کدام چیست؟ اگر در شهر زندگی می‌کنید، آیا می‌توانید تصور کنید که در یک مزرعه زندگی کنید؟ و برعکس، اگر در مزرعه زندگی می‌کنید، آیا می‌توانید تصور کنید که در شهر زندگی کنید؟ بچه‌ها دوست دارند وقتی بزرگ شدند کجا زندگی کنند؟ خانواده‌ها همچنین می‌توانند در مورد نحوه نمایش مردان و زنان در این نمایش صحبت کنند. آیا برنامه‌های تلویزیونی مدرن نیز همین کار را انجام می‌دهند؟ چگونه با هم متفاوت هستند؟

والدین باید بدانند که این سریال کمدی کلاسیک از دهه ۱۹۶۰ پر از شوخی‌های سرگرم‌کننده و عناصر احمقانه و سورئال است. پویایی‌های سنتی و قدیمی روابط زن و مرد پایه و اساس این سریال و برخی از شوخی‌های آن را تشکیل می‌دهند—مثلاً نداشتن مهارت آشپزی لیزا منبع دائمی کمدی است. اما به جز این موارد (و مقداری سیگار کشیدن)، چیز زیادی برای اعتراض وجود ندارد.

مجموعه گرین اکرز پر است از شوخی‌های اسلپ‌استیک و عناصر سورئال عجیب -- مثل این واقعیت که خانواده داگلاس مجبورند برای استفاده از تلفن، تیرک تلفن جلوی خانه‌شان را بالا بروند، یا اینکه حیوان خانگی همسایه‌شان را مثل یک کودک انسان رفتار می‌کنند. گاهی شخصیت‌ها حتی مستقیماً با تماشاگران صحبت می‌کنند، که در آن زمان یک عنصر کمدی غیرمعمول بود. اشتباهات زبانی لیزا (مثل گابور، شخصیتی که یک مجارستانی است) نیز خنده‌دار است.مجموعه گرین اکرز کمدی سبک‌دلی است با حال و هوای قدیمی. شوخی‌هایی که بر اساس کلیشه‌های جنسیتی استوار است، مثل آنهایی که از توانایی الیور در تصمیم‌گیری‌های تجاری درست یا ناتوانی لیزا در آشپزی تمسخر می‌کنند، حالا به نظر آنقدر قدیمی می‌رسند که خنده‌دار نیستند و ممکن است بچه‌های امروزی را گیج کند. در حالی که این مجموعه برای همه سنین مناسب است، احتمالاً بیشتر به بزرگسالانی که آن را به‌طور نوستالژیک به یاد می‌آورند، جلب توجه می‌کند.